Andøya

We vertrekken om 10 uur vanaf camping Harstad. Gisteren hebben we een iets meer gedetailleerde kaart van dit gebied gekocht en, zeker zo belangrijk, een meer recent exemplaar dan wij hebben. Onze kaart is verouderd als we kijken naar het wegennet op de Lofoten en Vesterålen en dat zijn de gebieden waar we de komende dagen zullen rijden. We nemen weg 83 naar Revsnes, op de oude kaart is dat een witte weg en na gisteren hebben we onszelf beloofd dat we witte wegen (met caravan) zullen mijden. Op de nieuwe kaart is het een keurige weg, tweecijferig, dus dat moet kunnen. Het kan ook inderdaad, zelfs grotendeels met middenstreep. Het is maar iets meer dan 40 kilometer naar de ferry en ook nu weer komen we precies op tijd aan. Ze zijn al aan het laden en we kunnen zo aansluiten.

Van de boot af rijden we verder over de 83, komen dan op een stukje E10 en later weer op de 83. Ook nu hebben we weinig te klagen over het asfalt, er zitten wel weer wat scheuren, deuken en hobbels in maar het is rustig waardoor we regelmatig asociaal in het midden van de weg rijden. We stoppen bij een bushalte om wat foto’s te maken van een mooi uitzicht. Het is eigenlijk de hele weg rijden met mooi uitzicht maar we kunnen niet steeds stoppen. Dan zouden we helemaal nergens komen. Dus zijn we selectief, stoppen we alleen als het droog is en als er niemand kort achter ons rijdt. Beladen met de fototoestellen steken we de weg over en lopen over keien en sompige heide en andere moerassige grond naar een plek om foto’s te maken. Ik zie weer hjortron (wat Zweeds blijkt te zijn) en ik heb gezien dat ze in het Engels Cloudberry heten. Als we teruglopen maakt Erik, met dank aan de vari-focale bril, een soort van misstap en gaat hij op zijn knieën. Fototoestel en kleren zijn heel, enkel voelt niet lekker. Ik ga terug naar de auto en Erik loopt een tijdje heen en weer langs de weg, tot hij geen last meer heeft. Dit dan weer met dank aan het volleybal, waardoor het verschil in gevoel tussen een gescheurde enkelband en een verstuiking bekend is.

Dat was weer een vorm van geluk. We rijden bij Risøyhamn een brug met een enorme helling en afdaling over en zijn dan op Andøya, één van de eilanden van de Vesterålen. De vegetatie hier is nergens anders op de wereld te vinden. Die wijsheid hebben we van de campingeigenaar van Harstad. Het komt door de warme golfstroom. Als je op de wereld kijkt naar plekken die op dezelfde hoogtegraad liggen als de Vesterålen dan schijnt dit de enige plek te zijn waar nog zoveel groeit en bloeit.

We rijden bij Kvalnes een zandpad op naar de camping Kvalnesbrygga. Dit keer een zandpad van prima kwaliteit, geen gaten en kuilen. Dit is een kleine camping en er staat slechts één camper. We zetten de caravan op een plek, zetten koffie en gaan dan op pad (met de auto) naar twee andere campings. Voor de eerste steken we het eiland over van Oost naar West. Dat is ongeveer 15 kilometer. We zijn nog maar net bij de camping weggereden als ik een eland zie, die zich probeert te verstoppen achter wat berkenbomen. Erik stopt op, rijdt achteruit tot ik de eland goed voor de telelens heb. Yes, ‘Moose in the pocket’. Ik had vanmorgen gezegd dat als het nog lang zou duren voor we een eland zouden zien, ik een foto van het bord met de eland zou maken. Beetje dreigen heeft geholpen ;-) .

We moeten goed onthouden dat we, als we anderen informeren over de campings hier, afraden om de route te nemen die wij hebben genomen. Het is maar 15 kilometer maar wat een gaten. We zijn blij dat we hier niet met caravan rijden. We rijden naar de westkust en daar aangekomen slaan we rechtsaf, naar het noorden tot aan Stave. Hier is een vrij grote camping die we gaan bekijken. Bij de camping ligt een prachtig wit zandstrand, jammer dat het nu regent. De eigenaar vertelt dat als we een walvis willen zien we een eindje verder naar het noorden moeten. Daar ligt er één op het strand. Die zien we, zo’n walvis op het droge is niet te missen, zeker niet met een horde mensen erbij die foto’s maken. Dat hoeft voor ons niet, het is een triest gezicht, zo’n aangespoelde walvis.
Bij Bleik, ook aan de westkust, is ook een camping die we gaan bekijken. Dit is een kleinere camping maar met net zo’n schitterend wit strand. Het water is groenig blauw en als de zon zou schijnen zou je je op een tropische bestemming kunnen wanen. Helaas, vandaag hangt de bewolking erg laag maar dat weerhoudt ons niet van een strandwandelingetje.

Helemaal op de noordpunt van Andøya ligt Andenes. Van hieruit kun je onder andere op Walvis Safari en wij boeken twee plekken voor de boot van morgen. We worden op tien uur verwacht, krijgen dan een rondleiding door het museum. Om twaalf uur vertrekt de boot en gedurende vier uur (ongeveer) zullen we op zoek gaan naar walvissen. Dat wordt batterijen opladen vanavond en de wekker zetten.

Terug op de camping blijken we de enigen te zijn. De camper is vertrokken. We kunnen nu zonder gestoord te worden op zoek naar een geocache die hier verstopt ligt. De hint is ‘onder een steen’, dat is redelijk lachwekkend. Ik zal een foto van de hoeveelheid stenen plaatsen. Maar de cache wordt gevonden, we schrijven onze naam in het logrolletje en loggen de cache op internet. Op deze kleine camping hebben ze een gezellige keuken en omdat er ook een oven is, maak ik daar gebruik van. Ik haal de mixer uit de kast en bak een flinke bakvorm brownies. Jammie!! Zouden we zeker twee dagen genoeg aan kunnen hebben…………