Dichtgeknepen billen

Sorry voor de titel maar vandaag hoefden we daar niet lang over te denken. Op het vaarschema hebben we gezien dat de ferry naar Harstad om 12.15u vertrekt vanuit Sør-Rollnes. En naar de ferry is het ongeveer 60km, de campingbaas zegt “iets meer dan een uurtje rijden”. Hij kwam heel overtuigend over en voor alle zekerheid (of eigenlijk omdat ons tempo meestal iets lager ligt) vertrekken we om half elf. We moeten onderweg ook nog ergens tanken, zegt Erik. De weg is eerst prima, maar wordt al snel ‘organisch’, de term die Erik gebruikt voor de weg met scheuren in het asfalt en die ‘glooiend’ langs de berg loopt. Het is een weg met een driecijferig nummer. Als snel blijkt dat ze hier niet over veel asfalt of over veel ruimte beschikten bij de aanleg van de weg. Het grootste deel van de 60km is van het krappe soort. De weg is niet veel breder dan wij in ons eentje nodig hebben. Af en toe zijn er verbredingen waar tegenliggers in kunnen duiken als wij eraan komen. Gelukkig zijn er niet veel tegenliggers maar we zien ze ook pas kort van tevoren aankomen. Er zitten namelijk nogal wat bochten en heuvels in de weg en dat betekent dat ook de tegenliggers ons pas laat zien. We komen één keer een camper tegen en dan moet Erik in de achteruit tot waar het iets breder is. De route is op zich prachtig, de wolken zijn indrukwekkend en het licht op het water is letterlijk schitterend. Maar heel veel ervan genieten kan ik niet. Zeker niet als er een bordje aangeeft dat er een wegversmalling komt. Met als toetje ook nog een stijging van 12%. De helling is geen probleem maar het ontbreken van een meter asfalt links en rechts van ons maken dat ik de adem heel lang inhoud en ook ongemerkt de titel in praktijk breng (heb ik dat netjes beschreven of niet!). Wat kunnen kilometers dan vreselijk lang duren.

En eigenlijk is dit nog maar de eerste oorzaak van de ‘spierverkramping’. Erik had bij vertrek al gezegd dat we moesten tanken maar we hebben geen tankstation gezien. We rijden over een indrukwekkende brug waar ik weer even kan ademhalen omdat hier twee rijbanen zijn. Totdat ik zie dat op het dashboard wordt aangegeven dat we nog max 50 kilometer kunnen rijden met de tankinhoud. Dat is onder normale omstandigheden, met caravan verbruiken we iets meer en kunnen we dus iets minder ver rijden. We moeten op dat moment nog 30 kilometer naar de camping. Dat wordt krap. Een paar kilometer verder zien we een bordje met een benzinepomp. We rijden er opgelucht naar toe. Het blijkt een onbemande pomp te zijn bij een garagebedrijf en omdat het zaterdag is, zit de garage dicht. We kunnen met creditcard wel tanken. Denken we. En dan wordt Erik’s pas geweigerd, de creditcard geeft een foutmelding. We proberen nog een andere maar ook die werkt niet. De meldingen op het scherm worden alleen in het Noors gegeven dus de oorzaak weten we niet. Gelukkig komt er na een tijdje een mevrouw aan rijden die ook gaat tanken. Haar Engels is voldoende om te begrijpen dat wij haar contant geld geven als zij haar pas voor onze tankbeurt gebruikt. We tanken voor 300 kronen, daarmee halen we in ieder geval de ferry en de camping.

We rijden bijna fluitend over het laatste stuk eenbaansweg tot aan de aanlegsteiger in Sør-Rollnes. De boot vaart net de haven binnen en als de klep open gaat komt er een heel leger auto’s van af. Wat een mazzel dat we niet een kwartiertje later waren want dan waren we ze allemaal op dat hele smalle stuk tegen gekomen. Er loopt hier namelijk maar één weg. We gaan aan boord, kopen ons kaartje en zitten 45 minuten relaxt in de ‘Salong’. We zitten weer fluitend in de auto als voor ons de klep opengaat en we volgen de navigatie naar de camping. Maar niet voor lang. Er is nog een derde ‘billenknijpend’ moment als de navigatie ons de kortste weg naar de camping op stuurt. Het is een binnendoorweg in een nieuwbouwwijk, boven op een heuvel bij Harstad. De camping ligt op zeeniveau. Voor we ons helemaal klem rijden stap ik voor alle zekerheid uit. Erik draait achteruit een fietspad op voor zover dat gaat en dat blijkt net genoeg om de auto met caravan te keren. De navigatie zetten we alvast uit en we volgen de borden.

Camping Harstad ligt zoals gezegd aan zee. Er is een veld vlak aan het water (alhoewel het eb is als we aankomen, dus het water is wat verder weg) en er is een hoger gelegen veld wat er nogal hobbelig uit ziet. We kiezen voor het uitzicht en gaan tussen andere caravans en campers bij zee staan.

Ondanks dat de camping vrij vol is horen we alleen krijsende meeuwen. Ze worden achter na gezeten (gevlogen) door sterns (of sternen??) Het is mooi om de stern over het water te zien scheren en visjes te zien vangen. We proberen ze te vangen met het fototoestel maar dat is behoorlijk lastig.

Weer een onvergetelijke dag…………. .