Zon en ijs

De verduisteringsgordijnen in de caravan doen hun werk goed. We worden om 9 uur wakker en als we voorzichtig een gordijn ‘oplaten’ blijkt de zon volop te schijnen. Daar worden we blij van. We pakken de ACSI tas in en rijden eerst, zonder caravan, naar de camping in Yttervik. Die met de moeilijke ingang. Op weg daar naar toe stoppen we bij een oude stenen brug, een onderdeel van de oude weg. Knap hoe vroeger met weinig technische hulpmiddelen van die bogen werden gebouwd. (zie foto). We rijden door naar de camping en bij de receptie lopen we het formulier door met de enthousiaste receptioniste, we krijgen een handtekening en plakken een sticker. Dan rijden we terug om de caravan op te halen. Vlakbij onze camping scoren we onze eerste geocache. Op de camping haken we de caravan erachter, stellen de navigatie in op de volgende camping (32km!!) en rijden, met nog steeds zon, de E6 weer op.

Onze geocache navigatie geeft aan dat er vlakbij de oude stenen brug waar we vanochtend waren, een cache verstopt ligt. En dus stoppen we er nog een keertje. Dit keer lopen we niet over de brug maar gaan we bult op, door hoge varens waar we bij een boom, onder een grote steen een klein plastic bakje vinden. Met een logboekje erin. En dat is het dan, weer eentje voor ons bestand. We hebben een nieuwe handnavigatie en daar kunnen we nog niet helemaal mee ‘uit de voeten’. Het is daarom eigenlijk nu meer geluk dan wijsheid dat we er vandaag twee kunnen toevoegen aan onze lijst.

We zijn na een half uur op de nieuwe plek van bestemming voor één nacht: camping Mo i Rana, één van de grotere steden van Noorwegen. De camping is vrijwel leeg en we parkeren een beetje op twee plekken. Heeft toch niemand last van, denken we. Bij de receptie vragen we of we vanavond de papieren kunnen doornemen met de eigenaar en dat is geen probleem. De zon schijnt nog steeds en we pakken rugzakken in en rijden naar Svartisen. Een Nationaal Park met een enorme gletsjer waar ik heel lang geleden met een oom en tante ben geweest en misschien daarna Erik en ik nog een keer samen maar dat weten we niet zeker. We leggen met een bootje (nee niet misselijk, het is een meer en meerziek word ik vrijwel nooit) in 20 minuten een afstand van 3 kilometer af. Het bootje vaart een paar keer per dag en we noteren de tijden waarop we weer terug kunnen. Nadat we aan de overkant van het meer aan wal mogen begint een wandeling van nog eens 3 km. enkele reis naar de gletsjer. Geen keurig geasfalteerd pad maar een echt Noors wandelpad (zie foto). Het is 3 km. klimmen, klauteren en vooral steeds goed opletten waar je je voeten neerzet. Links van het pad, op veilige afstand raast een rivier met smeltwater naar beneden. Het is heerlijk lopen, we klagen niet maar eigenlijk is de zon wel erg warm. De omgeving is indrukwekkend, kaal, kleurrijk en er zijn weinig andere toeristen. Erik en ik waren de enige twee op de boot en we komen nog een handje vol mensen tegen. Met bordjes wordt de afstand tot de gletsjer (en terug naar de boot) aangegeven en we houden ook de tijd bij die we nodig hebben voor de heenweg. De laatste boot terug vertrekt om 18.50u. en als we die niet halen zitten we hier vast. Teruglopen is geen optie (er is geen pad). Als we iets meer dan een uur gelopen hebben komen we bij een schuilhut met schitterend uitzicht over de gletsjer Svartisen. We doen de rugzakken af, pakken eten en drinken en gaan een half uur in de zon op een rots zitten kijken naar de overkant van het water. We zouden een poging kunnen doen om dichterbij te komen maar die route wordt gemarkeerd door bordjes met ‘Danger’ er op. In februari waren we al in een gletsjer en hoorden we genoeg over de risico’s. Nu blijven we op veilige afstand en komen dankzij de telelens nog best dichtbij.

Terug lopen gaat vlot maar al stoppen we regelmatig om te genieten van de omgeving. En om daar wat foto’s van te maken. We zijn om 18u. bij de aanlegsteiger en wachten op ‘onze’ boot. Die komt keurig op schema aan varen en dit keer zijn we niet de enige twee die mee terug willen. De kapitein/stuurman/bemanningslid kijkt nog eens goed naar het pad of er nog mensen op weg zijn naar de boot maar hij ziet niemand. Dan gaat het gas erop en varen we weg. Erik en ik kijken nog eens achterom en zien dan wel mensen lopen. Erik sprint naar voren en vertelt de stuurman wat hij dacht te zien. Die maakt een rondje op het meer, ziet ook de groep mensen lopen en vaart terug naar de aanlegsteiger. Dan blijkt het groepje toch niet te komen en varen we alsnog weg. Erik biedt excuses aan maar de stuurman vindt het geen probleem. Hij kijkt nog een paar keer achterom of ze echt niet richting aanlegsteiger gaan. We zijn om kwart over zeven terug bij de auto, zeer voldaan en met rode gezichten. Echt een dag met veel zon en ook veel ijs.

Op de camping hebben we nog de afspraak met de campingeigenaar. Daarna maken we eten, dan verhaal schrijven, appen met de kinderen (leuk, foto en film van de kleinkinderen), foto’s inladen en nagenieten van een geweldige dag.