Back to Fèz

We hebben vanochtend wat sms-contact met Marlous in Senhaja en we spreken af ze op te halen en dan samen naar Fèz te gaan om wol te kopen. En we willen kijken naar een tafelkleed. In Senhaja is eerst weer de gebruikelijke begroeting met aanwezige familie, het is vandaag rustig, de festiviteiten na het offerfeest zijn bijna afgelopen. Daar staat geen datum voor, het eind wordt eigenlijk bepaald door het hebben opgegeten van dat wat geslacht is.

AI heeft van de verkoper in Sefrou een adres doorgekregen waar wol verkocht wordt en daar in de buurt parkeert Erik de auto. De winkel blijkt dicht te zitten, het hele winkelcentrum bestaat uit winkels die sportkleding verkopen of winkels die telefoons verkopen. Lekker alle concurrentie bij elkaar. Bij een restaurant gaan we wat drinken en testen we hun gebak. We zitten eerst onder een groot tv-scherm en het geluid staat zo hard dat het binnen overal te horen is maar ook voor de mensen op het terras. Niet zo prettig voor ons en Uwaïs dus we verkassen naar een rustigere plek. Ik raak al helemaal gewend aan de Marokkaanse thee met munt en suiker, heb alleen nog wat problemen met het inschenken. Het handvat van het kannetje is gloeiend heet, kan eigenlijk ook niet anders want het kannetje wordt op het gas gezet om de thee te koken.

Daarna rijden we naar de Medina en parkeren we in de buurt van de muur, we krijgen een koele plek in de schaduw. Het is vandaag warm maar niet zo drukkend als de vorige keer. We lopen weer via de Bab Boujeloud de medina in. We proberen onopvallend aan AI te vertellen welk tafelkleed we mooi vinden zodat hij de onderhandeling over de prijs kan doen. Bij de tweede kraam zien we er één in de goede kleuren en na een gesprek dat we niet kunnen volgen, mag Erik betalen en wordt het kleed ingepakt.

AI vraagt een paar keer de weg naar een wolwinkel en daardoor komen we uiteindelijk op de juiste plek. Volledig buiten het normale 'winkelgebied' wordt een deur opengemaakt en sta ik in voor mij een snoepwinkel. Wol op cones staan in een veelheid aan kleuren opgestapeld tot aan het hoge plafond. De wol is bedoeld om een deken voor Uwaïs van te breien en we combineren tot we tevreden zijn. Niet iedere cone heeft dezelfde hoeveelheid wol en de prijs gaat op gewicht. De verkoper stapelt op een weegschaal alles bovenop elkaar (lijkt ons vrij wankel) en dan legt hij in de andere schaal verschillende gewichten. Ik blijk voor 2.7 kilo te hebben uitgezocht en moet daarvoor iets minder dan € 20 betalen. Voor de verkoper een gouden dag, voor mij een koopje.

We hebben nog energie om door te lopen naar de leerlooierijen en als we in de buurt komen staan er mannen die aanbieden ons te willen begeleiden. Dat is niet nodig, we hebben een eigen gids. Op weg er naar toe komen we langs een 'Herboriste", een man die een gigantische hoeveelheid verschillende kruiden, smeerseltjes, oliën en dergelijke verkoopt. Voor het recept van de Bastilla (de kippentaart van twee dagen geleden) heb ik Rass Hanoud nodig, dat is een mengsel van kruiden en de samenstelling is per huis of per gezin of per fabrikant verschillend. Vertaald is het ook zoiets als 'kruid van het huis'. We krijgen een lange toelichting en we gaan met de gewenste kruiden de deur weer uit.

We komen bij de leerlooierij aan en vergaan bijna van de stank. Vandaag heeft Erik een lichte broek aan en ik ben bijna helemaal in bijna wit. De drek ligt tot aan de enkels en we moeten iedere stap voorzichtig zetten. Het is glibberig en vies maar ja, we willen het toch graag bekijken en dan moet je er wat voor over hebben...... de schapenhuiden/vachten liggen hoog opgestapeld en daar moeten we tussendoor. Dan een donkere trap op naar boven en dan zien we onder ons bakken met een melkachtig (qua kleur) spul erin. Aan muren hangen kale huidkleurige lappen, ooit het velletje van een schaap geweest. De mensen die hier werken hebben van oudsher de slechts betaalde baan. Vroeger vooral negers of slaven. Dit moet echt vreselijk ongezond werk zijn en we blijven niet lang kijken.

Hierna hebben we behoefte aan frisse lucht en we lopen richting auto. Bij de moskee Bouanania mogen we na betaling van entreegeld (€1 pp) naar binnen omdat het nog geen gebedstijd is. De binnenplaats is vrijwel leeg en we bekijken op ons gemak dit schitterende bouwwerk met mooie tegels, pleisterwerk, glas in loodramen en houtsnijwerk. Ik neem voor het laatste stukje van de wandeling de buikdrager met Uwaïs van Marlous over, heel gezellig! We hadden wat mij betreft rustig nog een uurtje door kunnen lopen maar we zijn toe aan een maaltijd en wat kouds te drinken.

We gaan naar een visrestaurant dat Erik en ik nooit zelf uit hadden gekozen omdat we er niets zouden kunnen bestellen. Nu hebben we daar geen probleem mee, we mogen bij de toonbank wat proeven en we kiezen alle vier voor de mix-schotel. Boven vinden we een mooie plek om te zitten en al snel wordt het eten gebracht. We krijgen eerst allemaal een kom soep (linzen met koriander), brood, olijven en twee soorten heeeeele pittige sauzen. Dan komen de schalen met gefrituurde vis (garnalen, dorade, inktvis o.a.) en een groot bord heerlijk gekruide gekookte gamba's. Het past net op de twee tafels en het smaakt erg goed. Aangezien dit een restaurant is waar nauwelijks toeristen komen worden er geen borden en geen bestek bij 'geleverd'. We missen het al niet eens meer en eten alsof we niet anders gewend zijn met onze vingers (van de rechterhand).

Vervolgens stappen we weer in de auto, het wordt al donker en Erik rijdt richting Senhaja alsof we hier al weken zijn. Hij heeft zich helemaal aangepast (snelheid, wisselen van rijbaan, toeteren, voorrang nemen enzo...). Ondertussen blijft het ook goed opletten op onverlichte verkeersdeelnemers. Na Senhaja, waar we weer iedereen begroeten zoals hier gebruikelijk, rijden Erik en ik terug naar ons hotel. In Sefrou maken we nog een foto van de verlichte Medina en daarna nog eentje van het verlichte hotel. Vanavond zijn we niet de enige gasten, er zijn nog twee kamers waar licht brandt. Dat wordt druk morgen bij het ontbijt ;-)