Zelf op pad

We worden wakker van onder de deur door joelende wind, het regent en het is mistig. Als we de tijd op de telefoon checken zijn we direct wakker. Het is kwart voor tien en we kunnen tot half tien ontbijten. Erik schiet zijn spijkerbroek aan en gaat als een speer naar de receptie om ontbijt op de kamer te vragen. Dat wordt keurig vijf minuten later aan de voordeur bezorgd. Wat een service! Het zijn twee dienbladen vol, brood, pannenkoeken, yoghurt en cake. Zelfs een kan koffie en een kan warme melk.

Gisteren hebben we een gsm van Marlous met een Marokkaanse simkaart meegekregen, Marlous heeft zelf ook een toestel met een Marokkaanse sim. Daarmee kunnen we contact hebben tegen een redelijk normaal tarief in plaats van de dure belminuten via Nederland. We hebben voor vandaag niet afgesproken en Marlous belt om te horen hoe het gaat. En wij horen natuurlijk graag hoe het in Senhaja gaat. We vertellen van ons plan om later vandaag zelf naar Borj Fez te rijden, het grote winkelcentrum in Fèz, met o.a. de Carrefour en een foodcourt. Het blijft bewolkt en af en toe valt er wat regen.

Tegen half vijf stellen we de gps op ons fototoestel in en rijden we naar Fèz. Bijna bij de eindbestemming raak ik het scherm aan en valt de route weg. Zonder internet krijgen we die niet meer opgestart. We zijn hier al een keer geweest en dus vinden we de winkel zonder problemen (er staan trouwens ook bordjes...), het helpt dat er naast het winkelcentrum een McDonalds zit die van grote afstand wordt aangekondigd. We parkeren in de parkeergarage en gaan naar de eerste winkellaag. Daar zit een koffie annex ijsbar en volgens de menukaart serveren ze cappuccino. Erik bestelt en ik ga er alvast goed voor zitten. De koffie wordt gebracht en de twijfel slaat toe. Erik probeert eerst en het is jammer dat ik dat niet op foto heb vastgelegd. Het smaakt niet gewoon 'nergens naar', het smaakt ronduit vies. Dat is een tegenvaller, we vertrouwden onze darmen net genoeg om cappuccino te drinken, krijgen we een soort poederkoffie met cacaopoeder voorgeschoteld. We drinken een paar slokjes en laten de rest staan. Helaas, de internetverbinding bij Amore Café was uitstekend, maar daar houdt het ook mee op.

We gaan naar de tweede winkellaag en gaan winkel in, winkel uit. We hebben niets echt nodig al zou het handig zijn als ik ergens draad en garen zou kunnen kopen. Geen breigaren maar garen om Erik's broek te repareren. Er zit na de val gisteren een scheur in en hoewel het hier niet echt opvalt zou ik het toch willen maken. Als we alle winkels zo ongeveer hebben bekeken, gaan we naar de bovenste laag waar de foodcourt zit. We schuiven in een bank bij de PizzaHut, één van onze favorieten tijdens een vakantie in het buitenland. We kiezen een 'veilige' pizza, niet te veel kruiden en geen vlees. Het is onze eerste, soort van, maaltijd in drie dagen dus we doen nog wat voorzichtig.

Daarna doen we een rondje Carrefour waar we de tijd nemen om alle rijen goed te bekijken. We hebben bedacht dat een ouderwetse landkaart misschien best handig is maar die verkopen ze niet. Ook garen en draad vinden we niet. Ik heb op internet het recept van de Bastilla van gistteren opgezocht en ik ga op zoek naar de kruiden die daarvoor nodig zijn. Net als ik wat wil lezen bij de onderste rij, begint het te pruttelen in mijn darmen. Voor de herkenning: het zweet breekt me uit. Dat komt erg ongelegen. Ik weet niet of hier wc's zijn maar als ze er zijn zijn ze vast niet van het goede soort. Dus sprint ik min of meer met de winkelwagen naar de kassa. Erik grijpt op weg daar naar toe nog een tros bananen en een bak yoghurt. Bij de kassa's staan hele lange rijen, er boven hangt een bord dat er bij drie wachtenden extra kassa's open gaan. Al hoewel mijn Frans best redelijk is en ik er vast van overtuigd ben dat ik het goed heb vertaald, blijven er heel veel kassa's onbemand ondanks de lange rijen. De krampen zwakken gelukkig af en na lang wachten zijn wij aan de beurt bij de kassa. Dan nog snel met alles naar de auto. Als we de roltrap naar de parkeergarage nemen, zien we dat het buiten donker is. Dat gaat leuk worden, de batterij van het fototoestel is leeg en daardoor kunnen we de gps niet gebruiken. We proberen het met de telefoon en dat blijkt een uitkomst te zijn. Er is zelfs een aardige meneer die vertelt wat Erik moet doen (op de navigatie van de telefoon dus). Erik past zich goed aan aan het verkeer. Officieel is de weg waarschijnlijk drie rijbanen breed maar er passen er meer naast elkaar. En wat zijn ze hier gek op rotondes, we passeren er dik 20 in de 8 kilometer naar ons hotel. We komen heelhuids aan, hebben onderweg onverlichte auto's en honden op de weg knap ontweken.

We parkeren en pakken snel de bagage eruit. De receptionist geeft ons de sleutel en we grappen nog dat het toch wel knap is dat wie er ook achter de balie staat, we steeds de goede sleutel krijgen. Iedereen kent ons.......(we zijn nog steeds de enige gasten). En dan merken we hoe lastig het is om maar één toilet te hebben. We doen een soort van estafette want ondertussen is het ook bij Erik gaan rommelen. Gelukkig is de voorraad toiletpapier aangevuld. Tijd voor de bananen!!