Walking in sunshine

Het heeft vannacht flink gestormd en vanochtend staat er nog een stevige wind. Daarom gaan we vandaag niet op excursie voor de kust van Mount Athos maar kiezen we voor een tocht over land. We gaan te voet naar de grens met de Monnikenrepubliek. In de grensmuur ligt een geocache verborgen en die willen we gaan vinden. De route gaat eerst door Ouranoupoli, dan verder over een zandweg die na een fikse kilometer stopt en verder gaat als voetpad. Er is een route die wordt gemarkeerd door het 'Poseidon symbool', de drietand. We worden vanaf het zandpad naar het strand gestuurd en dan lopen we een stuk over keien. Gelukkig hebben we er op gerekend dat het zwaar lopen zal worden en hebben we ons schoeisel daarop aangepast. Na een stuk over de keien moeten we, volgens de beschrijving bult op met een soort trap. Dat doen we ook al zien we na de eerste markering geen tweede. We lijken goed te lopen, de cache komt dichterbij. Dan struikelen we bijna over wild, ideaal wild om te fotograferen, wild dat ik zelfs durf op te pakken zodat Erik er een foto van kan maken. Jawel, we hebben het hier over een wilde schildpad! Na de fotosessie vertel ik Erik van vroeger, toen we thuis een schildpad hadden. Japie heeft jaren bij ons gewoond tot hij een keer in het voorjaar niet wakker werd uit zijn winterslaap.

Goed, na dit avontuur staan we al snel boven op een open vlakte. Beneden ons zien we aan het strand wat gebouwen en muren met prikkeldraad. Een wandelpad zien we niet en markeringen ook niet. Erik gaat voorop en maakt een pad bult af zorgvuldig prikstruiken vermijdend. Bomen staan er bijna niet en wat er wel staat is zwartgeblakerd. Hier heeft blijkbaar een fikse bosbrand gewoed. We komen na een afdaling aan op een strand en we lopen langs de waterkant in de richting van de muur. De cache is niet hier verstopt, we moeten ongeveer 300 meter landinwaarts. We zien van een afstandje wat auto's staan en onze redenatie is dat er dan ook wel een weg zal zijn. We lopen langs de muur en langs de grenspost. We zien de vlag van deze republiek en ontdekken op een informatiebord dat het in 1988 zelfs is erkend door UNESCO.

Inmiddels komt de cache dichterbij en zien we dat we uitgekomen zijn bij het voormalige klooster van Zygou. Dat zal niet veel mensen bekend in de oren klinken. Ons ook niet. Het is een 'excavation site', een opgraving dus en we mogen er rondkijken tegen betaling van € 2 per persoon. De beheerder is aangenaam verrast als we zeggen dat we dat graag willen doen. Erik betaalt en krijgt daarna een mapje met 30 verschillende ansichtkaarten aangeboden, zomaar. We hebben geen idee wie we er gelukkig mee kunnen maken maar we bedanken hem heel hartelijk.

De opgraving is interessant, ze zijn in 1970 begonnen met het een beetje terugbrengen in de originele staat en het veiligstellen van muren, mozaïeken en schilderingen. Een deel hebben ze overdekt en er glasplaten overheen gelegd zodat alles en goed zichtbaar is en goed is beschermd. Als we het rondje hebben gelopen gaat Erik nog even de fles water vullen want er ligt nog een inspannende route voor ons. Ik pluk twee perziken van een boom, ook voor onderweg. We lopen aan de andere kant het terrein weer af op zoek naar de markeringen. Geen idee of het door de zonnebrillen komt ofzo maar we zien er gewoon niet één. Op goed geluk nemen we een pad omhoog, eigenlijk iets te snel want boven moeten we op zoek naar wat schaduw om even op adem te komen. We eten de perziken die heerlijk smaken, drinken wat water en komen dan weer in beweging. Dit keer in een wat lager tempo, dat is verstandiger want we moeten nog ongeveer anderhalf uur lopen en het is 33 gr..

Het pad loopt langs wijngaarden en velden met olijfbomen, het gaat bult op bult af. Af en toe ligt er een hond te blaffen maar verder horen we niet veel anders dan krekels. We komen langs een bord waarop een aquaduct staat aangegeven en omdat daar een geocache verstopt ligt, besluiten we nog even voor deze zijweg te kiezen. Het is maar 300 meter, weliswaar hemelsbreed en enkele reis, maar ach, we zijn in de buurt. Het blijkt bijna 300 bult op te zijn en ik ben blij als Erik de cache snel heeft gevonden. Nog wat water en dan weer omdraaien, terug naar de zandweg naar Ouranoupoli.

In het dorp stoppen we met onze nogal bezwete tshirts bij een zaakje waar ze koude cappuccino verkopen en plastic stoelen hebben. Ze hebben er trouwens ook heerlijk appelgebak in filodeeg. We koelen wat af, het waait heerlijk door het steegje, en we tanken wat energie uit de suikers. Ik maak een foto van ons tafeltje en de serveerster komt bijna niet meer bij van het lachen: een foto van de freddo cappuccino. Ze gaat het zelfs aan haar collega vertellen. Hierna lopen we terug naar het hotel maar besluiten iets verder door te lopen naar een supermarkt(je).

Helaas zitten daar de deuren dicht en als we op zoek gaan naar de openingstijden, komt er geroep vanaf de taverne ernaast. Een man komt op ons af en als we vragen of de winkel vandaag nog open gaat zegt hij "nee, morgen weer" in het Engels. Hij vraagt wat we willen, dus we beginnen ons boodschappenlijstje op te sommen in de hoop dat hij de winkel voor ons even opendoet: OrangeJuice, Yoghurt, Tea. Zijn antwoord is verbluffend: "do you speak English"........... Nou dat dachten we wel, tenminste dat probeerden we. Maar we zeggen alleen "Yes" en "thank you" en gaan dan zonder boodschappen naar ons hotel/pansion Katerina.

Een app op de telefoon geeft aan dat we 10.9 km hebben gelopen, we zijn trots op onszelf. Tegen vijf uur dalen we weer af van drie hoog en gaan met de auto naar Nea Roda, een gehucht op 12 km naar het noorden waar we boodschappen gaan doen bij de supermarkt. 's Avonds gaan we nog een keer de deur uit, weer te voet. Op nog geen 100 meter van ons appartement ligt restaurant Athos en daar gaan we eten. We hebben het mooiste tafeltje met uitzicht over zee, de toren bij O...li en Sithonia in de verte. Nadien nog één keer alle trappen op naar de derde etage. Op ons terras/balkon komen we bij alle indrukken van vandaag. Het was weer super!