Happy Bday

Allereerst allemaal heel hartelijk bedankt voor jullie felicitaties, via app/sms/facebook! Het was mede daardoor een superverjaardag die we in heel kleine kring dit jaar hebben gevierd ;-) .

Na het ontbijt hebben we wat spullen in de auto gepakt en zijn we naar Trypiti gereden, dat is ongeveer acht km. naar het noorden. Vandaar uit gaat een ferry naar Ammoulianii, een eiland voor de kust. Op weg ernaar toe leek het wel een fragment uit een James Bond film of uit een aflevering van Top Gear. Op zee zagen we de boot de kade naderen, over de weg probeerden wij er op tijd te zijn. We hebben het prima getimed, twee minuten na onze aankomst, meerde de boot aan. Voor de auto aan boord mocht moest ik uitstappen. Vervolgens moest Erik achteruit de boot op, daar stonden drie Grieken aanwijzingen te schreeuwen.Ik dacht het even te filmen, het was parkeren op een vierkante centimeter. Toen ze me in de gaten kregen werd alles stil gelegd en moest ik eerst ophouden met filmen. Natuurlijk begreep ik ze eerst niet. Er moest ontzettend strak geparkeerd worden, eigenlijk hoefde Erik zelf niet te kijken, hij hoefde alleen maar de bevelen uit te voeren. Het was wel lastig dat er drie man tegelijk stond te schreeuwen. De overtocht duurt bijna een half uur.

Bij aankomst in Ammouliani kon Erik er vooruit weer afrijden en mocht ik daarna weer instappen. We hadden niet zo'n beeld bij wat we hier konden verwachten. Op goed geluk hebben we wat rond gereden en zelfs twee caches gevonden. Voor wie er naar toe wil, er zijn: in deze periode drooggevallen zoutpannen, rustige baaien en bomvolle, één dorpje en heel veel souvenirwinkels. We hebben vlakbij de haven, nadat we een tijdje hadden rondgelopen, geluncht. Specialiteit van het huis zijn wafels en we konden zelf kiezen wat we erop wilden hebben. Nou hadden we natuurlijk wat te vieren, dus we namen een bolletje ijs en chocoladesaus. We hadden een prachtige plek en de freddo cappuccino was heerlijk maar van de wafel zijn we allebei draaierig geworden. We hebben zelfs allebei een stuk laten liggen. Ze dachten ons een plezier te doen door er ook nog, per wafel, een halve pot Nutella op te smeren. Het zag er leuk uit maar het was een beetje jammer.

Na deze lunch hadden we wel wat beweging nodig en zijn we op zoek gegaan naar een supermarkt. Daar hebben ze er twee van. In die waar wij hebben rondgekeken vielen we van de ene verbazing in de andere. Niet alleen zat de kassière in de winkel te roken, ze verkochten er videobanden en cassettebandjes en ook nog notitieblokjes met heel veel waterschade. Het was even terug in de tijd. De combinatie van die sigarettenlucht en de zware lunch zorgde ervoor dat we heel snel waren uitgekeken.

De boot terug was niet zo vol en daardoor zat er een paar centimeter meer tussen de auto's. Bij aankomst terug in Trypiti nog een derde cache gescoord en daarna teruggereden naar het hotel. De trappen op naar de derde etage, zwemspullen aangetrokken en de trappen weer af. De rest van de middag hebben we aan zee gezeten/gelegen/gestaan/gezwommen/getennist en gelezen.

Daarna weer de trappen op naar onze studio en het zand eraf gespoeld. 's Avonds nog een keertje de trappen af: dit keer om in 'de stad' te gaan eten. Het meest lastig was het om een restaurant te kiezen. We zijn uiteindelijk bij Zorbas, een visrestaurant gaan eten. Ook hier had de keuken weer moeite met de planning. Erik had zijn bord al bijna leeg voor het mijne kwam, en hij had nog wel heel langzaam gegeten. Lekker was het in ieder geval wel.

Of wij nou zo'n conditie hebben opgebouwd of dat wij een ander wandeltempo hebben: we hebben op weg terug heel veel mensen ingehaald en zelfs de trappen naar de derde etage gaan steeds makkelijker. Goed bezig!!

Kallinichta allemaal.