Rustdag

Tenminste, zo staat het in ons reisschema. Ik ben nou eenmaal van de lijstjes en overzichten en daarom maak ik altijd voor iedere vakantie een reisschema. Bij langere vakanties, als we bijvoorbeeld onderweg zijn met een camper, is het van belang om de route goed te verdelen over de reisdagen en om vooraf uit te zoeken wat we willen zien/doen/bezichtigen. Een print gaat mee in de koffer, er gaat er één naar oma en ook gaan er afschriften naar de kinderen.

Ook voor een kortere vakantie als deze maak ik gewoontegetrouw een reisschema. Dit keer handig omdat we vooraf de campings hebben aangeschreven die we gaan inspecteren (klinkt erg zwaar, het is meer op visite gaan en tegelijk een jaargesprek hebben ;-) ). We hebben de campings verdeeld over de eerste week en zo kwam het uit dat we vandaag niets doen: een rustdag hebben dus. Nou zijn we niet zo erg van het rusten en dus beginnen we de dag, na een stevig ontbijt (Erik eet vandaag macaroni met feta) met een wandeling naar een geocache. Er ligt er één op 600 meter van het hotel. Bij de omschrijving staat dat het uitzicht op de baai bij Psakoudra, op Kassandra en op Sithonia prachtig is. De slimme lezer weet dan direct dat 600 meter weliswaar niet veel is maar dat er ook geklommen moet worden. Het wandelpad begint bij een parkeerplaats die iets meer dan 100 meter van het hotel ligt. Dat is maar een klein stukje maar omdat het een drukke weg is zonder voetpad besluiten we om met de auto te gaan. Dus wandelschoenen aan, zonnebrand gesmeerd en één keer gas geven. We zijn de parkeerplaats voorbij voor we er erg in hebben. Dat betekent dat Erik een plek moet zoeken om te keren, gelukkig is er na een paar kilometer ruimte en we rijden terug. Het is niet echt verstandig om hier stil te staan midden op de weg om links de parkeerplaats op te rijden. Als het lukt zonder een gevaarlijke situatie te creëren, ziet Erik op het laatste moment dat de afstand tussen asfalt en zandpad te hoog is voor de Fiesta. We willen niet met de bodem vast komen te zitten en dus rijden we terug naar het hotel. Daar parkeren we en dan lopen we toch maar naar het beginpunt van de wandeling. We lopen stevig door en gaan vaak de berm in als er verkeer aankomt. Zonder kleerscheuren komen we bij het wandelpad en dan begint het echt. Het is direct klimmen, bij de eerste splitsing kiezen we voor rechts. Dat is de verkeerde keuze. We komen uit tussen de olijfbomen en het pad houdt ongemerkt op. We lopen terug naar de splitsing en kiezen nu voor links. Gelukkig zijn er niet meer keuzes te maken, links gaat de goede kant op en na wat hoogtemeters komen we aan bij punt zero. Het is maar heel even zoeken, het tupperwarebakje vinden we snel en we schrijven onze naam in het logboek. Dan nog even genieten van het uitzicht, dat is inderdaad de moeite waard. Afdalen gaat vlot, lopen langs de weg gaat ook prima en na drie kwartier zijn we bij de auto.

Twee jaar geleden hebben we hier vlakbij een strandje ontdekt waar toen schitterende kwallen ronddobberden. We gaan kijken of we het strandje nog kunnen vinden en hopen op kwallen. Het strandje vinden we zonder problemen, helaas voor ons dit keer geen kwallen om te fotograferen. De onderwatercamera kan in de tas blijven zitten. Erik zwemt erg graag in zee, ik heb liever een zwembad. Daarom gaat Erik nu zwemmen en houd ik het bij pootje baden. Dat is dan vorm van omdenken: vandaag geen kwallen, dan zelf het water in…… als het ons te warm wordt pakken we de boel weer in en rijden terug naar Psakoudia. We hebben een prima hotel maar eigenlijk zijn we toch meer kampeerders. Dat is op onze hotelkamer ook te zien: de koelkast zit vol en op het bureautje ligt fruit. We hebben twee plastic bordjes en twee bakjes gekocht en plastic bestek had ik ingepakt. Inmiddels hebben we ook al een klantenkaart van de Griekse variant op Carrefour, de Franse supermarktketen. Vandaag halen we op de terugweg bij de supermarkt een verse gegrilde kip en een hele grote emmer yoghurt (honing hebben we al eerder gehaald). De kip is heerlijk en de yoghurt met nectarine en honing is een perfect toetje.

’s Middags trekken we de badkleding weer aan en gaan we naar het zwembad van het hotel. Daar is het vrij rustig, we horen wat Duits en voor de rest hebben we geen idee welke talen er gesproken worden. Als we naar de nummerborden van de auto’s kijken is het Bulgaars, Servisch, Hongaars en Grieks. We zwemmen een paar baantjes, drogen weer op, zwemmen weer wat, drogen weer op tot we genoeg zon hebben gevoeld.

’s Avonds dalen we nog een keer het pad af naar het strand, de zon is weg maar het is nog steeds heerlijk warm. Langs de straat (dit kun je echt geen boulevard noemen) liggen veel verschillende soorten restaurants en bars. De ene oogt Grieks met houten stoelen en blauwe tafelkleden, bij een ander schalt discomuziek uit de speakers en hebben ze ook al steigerhout ontdekt voor de meubels. We hebben zin in koffie en komen terecht bij Blue Bloom, we kiezen door de eigenaresse zelf gemaakt gebak (cheesecake) wat nog wel even moet ontdooien voor we de lepel erin kunnen zetten. Erik neemt een dubbele espresso en ik een cappuccino freddo (koud dus).

Als de bordjes leeg zijn lopen we nog een eindje verder de straat langs. Bij het restaurant van Hotel Melissa hebben ze vier Griekse dansers ingehuurd om toeristen en Grieken te vermaken. Ze doen goed hun best, de twee vrouwen zwaaien met hun zakdoek en de mannen draaien rondjes in hun plooirok en maillot. Sorry, we willen geen cultuurbarbaren zijn maar op de een of andere manier werkt het een beetje op onze lachspieren. Misschien doordat de bediening er dwars door heen loopt en misschien omdat twee kleine meisjes hun eigen variant op de muziek dansen of omdat de meeste bezoekers gewoon aan het eten zijn en niet kijken. Er wordt nog een vuurtje gestookt op de dansvloer en daar wordt een spuitbus in leeggespoten maar ook dat pakt de aandacht niet.

We lopen door tot de restaurantjes ophouden en we bijna het dorp uit zijn. We draaien om, lopen het voetpad langs het strand en maken wat foto’s met de ‘by night’ optie op het fototoestel. Het is intussen ook echt donker en we knopen een lichtje aan de rugzak want het laatste stuk terug naar het hotel is zonder straatverlichting. Ik doe nog even creatief met het lampje, herinner me iets wat ik op Pinterest.com heb gezien. En, al zeg ik het zelf, het resultaat noem ik geslaagd!