Toerist in Porto

Het regent een beetje en we zitten in de mist als we om 8 uur het rolluik omhoog trekken. We hebben een kamer op de eerste etage aan de achterkant van het gebouw en we krijgen een idee van de omgeving waar we terecht zijn gekomen. Het ziet er troosteloos uit en dat komt niet alleen door het sombere weer. We zijn de enigen bij het ontbijt, we krijgen koffie en thee, een mandje broodjes en beleg. Het is prima verzorgd. Na het ontbijt pakken we wat spullen bij elkaar in de rugzak. Het internet op de kamer is wisselend en werkt niet op de laptop en daarom gaan we voor we naar de stad lopen in de ontbijtzaal nog even het verslag van gisteren plaatsen. Daar is de ontvangst wel goed.

In onze gids van Portugal staat een wandeling door Porto. We lopen een eind ‘onze’ straat af richting centrum en slaan rechtsaf als we in de verte een mooie kerk zien. De kerk is mooi van binnen maar de begraafplaats vinden we heel bijzonder. Op meerdere niveaus staan de gedenkstenen of gebouwtjes, heel verschillend van vorm en grootte. Er staan Camelia’s zo groot als bomen en ze bloeien in wit, roze, rood of een combi daarvan. We hebben thuis al een paar keer geprobeerd een struik te laten overwinteren maar tot nu toe lukt ons dat niet. Deze moeten echt oud zijn. We lopen over de begraafplaats en er komt een mager zonnetje door de bewolking. Het is niet koud en het lijkt toch nog goed weer te worden.

Hierna lopen we verder in de richting van het startpunt van de wandeling. Voor we aan de route beginnen gaan we eerst nog op zoek naar de overdekte markt Mercado Municipal do Balhao. We vinden het altijd leuk om op zo’n markt rond te kijken, naar de activiteiten bij de viskramen, bij de slagers en de bakkers. Hier is het een stille boel, de helft staat leeg en er staat veel in de steigers. Het is geen volledig overdekte markt al hebben een aantal kraamhouders plastic gespannen tegen de grote hoeveelheid duiven. Een groot deel van de kramen wordt ingenomen door fruit verkopers. Als we twee rondjes hebben gelopen gaan we er weer uit en we steken de weg over naar de Confeitaria de Bolhao: de banketbakker waar je ook koffie kunt drinken. Het is nog lastig kiezen uit de vitrine met allemaal lekkere broodjes, koekjes en gebak. We zitten in een soort spiegelzaal: waar je ook kijkt, je ziet steeds jezelf. Het smaakt er niet minder om en voorzien van de nodige cafeïne gaan we weer naar buiten. Het zonnetje heeft het niet gered, het regent heel fijntjes.

De eerste stop bij de wandelroute is bij het treinstation Estacao de Sao Bento. In de stationshal zijn enorme panelen met azulejos (tegels) te bewonderen. Op de circa 20.000 tegels van Jorge Colaco, uit 1916, staan historische veldslagen en afbeeldingen uit het dagelijks leven. Blauwe tegeltjes zullen we vandaag nog heel vaak zien. Weer buiten vervolgen we de route en gaan we bult op naar de kerk Torre dos Clerigos die hoog boven de stad uit torent. Deze kerk herken ik van zo’n 20 jaar geleden toen we met de caravan naar de Algarve zijn gereden en vervolgens omhoog langs de kust van Portugal terug. We zijn toen ook in Porto geweest en hebben op de trappen voor deze kerk zitten eten. Nooit meer aan gedacht maar nu komen de herinneringen terug. Zo weet ik weer dat ik toen een kaars in een aardewerken schaal heb gekocht voor op de camping maar dat we die maar één keer hebben aangestoken omdat die zo vreselijk walmde en stonk.

De route gaat verder, bult op en bult af. Door hele smalle straatjes waar zes man staat te kijken hoe twee collega’s de weg openbreken. Waar wasgoed in de regen aan het balkonnetje hangt. Waar hele kleine winkeltjes zijn met leuke etalages, langs een sleutelmaker die ongeveer 1 bij 1 meter heeft om alles uit te stallen en daartussen te werken. Waar ook veel is dicht gemetseld en veel verval is maar waar wij ogen te kort komen en veel moois zien om te fotograferen. We komen uit bij 12e eeuwse stadsmuren en klimmen de trappen op naar de kathedraal Sè in de wijk Ribeira. Van hieruit hebben we uitzicht op een deel van de stad en de rivier Douro, bekend van het transport van de vaten port vanuit het binnenland en op de wijnhuizen aan de zuidkant van de rivier. Vanaf de kade hebben we goed zicht op de huizen in de Ribeira en op de boten die op toeristen liggen te wachten. Nog een belangrijke trekpleister is de brug die door Gustav Eiffel is gebouwd over de Douro. Op de onderste laag rijden auto’s over de brug en hoog daarboven is gereserveerd voor treinverkeer. Voetgangers mogen beide ‘etages’ gebruiken. Wij beklimmen, alweer, een hele serie trappen om naar boven te komen en als we daar zijn aangekomen blijken we weer naast de kathedraal Sè te staan. We voelen het zo langzamerhand wel in de benen en Erik zeker ook in de rugzak. We hebben namelijk bij een supermercado-tje naast een fles water en een fles fris, ook een fles port gekocht. Dat is toch zeker 3 kilo extra.

We maken zelf een leuke route in de richting van het hotel al zijn we van plan om bult op de metro te nemen. We dwalen nog wat door straatjes op zoek naar een cache en komen dan per toeval uit bij een grote winkelstraat. Door een inpakfoutje heb ik maar één trui meegenomen, een goede reden om nu op zoek te gaan naar een Portugese aankoop. Aan de Rua de Santa Catarina zit een mooi overdekt winkelcentrum waar we wat eten terwijl we opdrogen en even profiteren van beschikbaar internet. Nu we zitten voelen we toch wel enigszins onze benen. Eigenlijk willen we ‘rondhangen’ tot het donker is en dan weer terug lopen naar de Douro. Daar zien we nu vanaf, met die regen worden de foto’s niet helder. We lopen door naar het hotel, jawel, we gaan niet met de metro. Ons richtinggevoel laat ons niet in de steek. Zonder kaart vinden we Hotel Palanca waar we op de kamer en in de badkamer de kachel aanzetten om de natte boel te laten drogen. Wat een geluk dat het niet koud was, we hebben een heel voldaan gevoel.

Nu eerst maar eens de port testen!