Zon, zee en strand

We rijden om half elf met zon weg uit Coimbra. Doel vandaag is de Casa da Belavista in Porto waar we de laatste vier nachten van deze vakantie in Portugal zullen blijven. Er zijn twee opties: de tolweg nemen en er over anderhalf uur zijn, of de variant waar we grotendeels langs de kust naar het noorden zullen rijden. Wie ons een beetje kent weet het antwoord wel, we gaan voor de langzame route. Daarvoor rijden we eerst ongeveer 50 km. naar het westen waar Figuiera da Foz aan de kust ligt. Daar lopen we een uur over het strand, genieten we van het mooie weer en de enorme golven (van een veilige afstand). Aan de westkust van Portugal wordt veel gesurfd, voor beginnelingen zijn deze golven absoluut niet geschikt.

We zoeken een route langs de kust en beginnen drie keer opnieuw. Er is enorm veel stormschade en de eerste weg wordt door afgevallen takken steeds smaller. Een tegemoetkomende automobilist vertelt dat de weg verderop volledig is geblokkeerd. We keren om en zoeken een andere weg omhoog. Het gaat lang goed tot ook hier een enorme boom over de weg ligt die nog wat andere bomen in zijn val heeft meegenomen. Jammer om die bomen zo gesneuveld te zien. We draaien weer en daarna gaat het vlot. Tenminste als je 50km per uur vlot wilt noemen, we rijden het ene dorp uit en het andere in. Zo komen we in Mira waar we aan het strand iets zoeken om koffie te kunnen drinken. Het lijkt erop alsof het halve strand op de boulevard terecht is gekomen, mensen zijn druk bezig het zand op te ruimen maar alle cafeetjes zijn gesloten. Het seizoen is hier duidelijk nog niet begonnen.

Voor de laatste 100 kilometer zoeken we alsnog de tolweg op en zo schieten we lekker op. Dat gaat vlot en we rijden om half vier over één van de bruggen over de Douro. Mooi om Porto nu zo in de zon te zien liggen. De navigatie werkt super en we staan in een mum van tijd voor een oud roze huis. De mevrouw die open doet spreekt geen Engels en ze probeert ons duidelijk te maken dat er over 2 minuten iemand komt. We mogen zolang in haar kamer wachten. Daar kijken we onze ogen uit. Het belooft wat voor ons appartement…de kamer lijkt wel een museum. Dan komt de zoon des huizes thuis en hij spreekt Engels. Hij geeft uitleg en vertelt wat over de geschiedenis van het huis. Hoe oud het precies is weten ze niet maar ze schatten 250 jaar. Oorspronkelijk was het een vissershuis dat direct aan het strand lag. De onderste verdieping had grote boogdeuren waar de boot naar binnen kon. Nu is de afstand tot zee groter, liggen er golfbrekers voor de kust maar horen we binnen nog steeds de golven. Een geweldige plek en een geweldig appartement.

We pakken de auto uit en zetten de watekokerr aan voor thee en koffie. En dan slaan de stoppen door. Erik gaat buitenom naar een etage hoger en haalt de zoon er weer bij. Waarschijnlijk komt het door de twee elektrische radiatoren die flink wat stroom gebruiken. Er is geen andere verwarming in dit stenen huis met dikke muren en die radiatoren zijn geen overbodige luxe. We zetten ze op halve kracht en water koken doen we wel op het gas. Voor alle zekerheid houden we kaarsen en lucifers paraat.

We lopen in donker nog ‘een blokje om’. Fijn om hier een paar dagen te blijven.