Lopen en stil staan

We trekken om half twaalf de deur van onze casa achter ons dicht. Vandaag blijven we dicht bij huis, lopen een eindje langs de zee, beetje de wijk Foz verkennen en ergens gaan eten. Dat is de bedoeling. In de garmin hebben we een aantal geocaches ingeladen zodat we nog wat te zoeken en te vinden hebben. En het is handig om de weg terug te vinden voor het geval we afdwalen. We lopen eerst een eind een pier op. Deze is een aantal jaren geleden, onder groot protest van de plaatselijke bevolking hier aangelegd. Daardoor zijn de golven een stuk minder geworden maar is het wel veiliger voor de bewoners. We mogen de pier niet helemaal op, de golven slaan er overheen en dat is natuurlijk gevaarlijk, het waarschuwingsbord is daar heel duidelijk in. We staan een hele tijd te kijken naar het geweld van het water, wat een kracht zit daarachter.

Dan zetten we ‘de pas erin’, de eerste cache ligt op ruim 700 meter naar het noorden, niet helemaal aan zee maar in één van de straatjes net achter de Passeio de Alegre (de boulevard). Als we op punt 0 zijn snappen we er niets van. Allemaal beton waar niets te verstoppen is. Een meneer op een terras probeert ons iets uit te leggen, maar wij snappen zijn Portugees niet en hij verstaat geen Engels. Dan maar vriendelijk bedanken, ‘obrigado’, en verder lopen. Maar dat gaat zo maar niet, de meneer komt snel de trap af en komt naar ons toe. Hij pakt ons bij de arm en wijst over een muur. Dan valt bij ons het kwartje: achter de muur ligt geen tuin maar een lager gelegen weg met de tunnel die we zoeken. Dit is een muito obrigado, heel erg bedankt. We moeten er een stukje voor om lopen maar dan zijn we toch echt op de plek waar we iets hopen te vinden. Te vroeg blij geweest, we lopen langs de muren, kijken achter iedere los liggende steen, krijgen voldoende bacteriën aan de vingers maar vinden niet wat we zoeken. Het enige dat het oplevert is een aardige foto van een mevrouw met een boodschappentas. Dat is dan maar voldoende, we zoeken weer een weg richting zee.

Daar gaat het beter, de eerste is een earth (leerzaam, vragen beantwoorden, foto maken). We vinden de gevraagde antwoorden en maken de foto. Dan nog een aantal zogenaamde quick finds. Eentje is wel heel bijzonder verstopt. Bij en bronzen beeld met een granieten basis is tussen brons en graniet een heel klein stukje ijzerdraad zichtbaar. Als je daar aan trekt komt een plastic zakje met papieren logboekje tevoorschijn. Geweldig bedacht! We komen vervolgens langs een pergola van vergane glorie en drinken koffie bij ‘het balkon aan de oceaan’. Iets verder ligt een Castelo die we gaan bezichtigen, de toegangsprijs is € 1,00 voor twee personen dus dat is te doen…. Er is een expositie over de Portugese commando’s met vooral voorwerpen en foto’s uit Angola. Niet iets om blij van te worden. Er is ook een mevrouw die haar kunstvoorwerpen verkoopt, voornamelijk beschilderd porselein en schilderijen met bloemen. Ook een collectie verbogen vorken, die zijn van haar zoon. We maken de nodige complimenten maar er zit niets voor ons bij. Een theeservies van € 500 vervoeren met Ryanair lijkt ons geen goed plan.

Vlakbij het fort ligt Sea Life Porto en daar gaan we naar binnen. Het laatste aquarium van groot formaat dat we hebben bekeken was in een winkelcentrum in Dubai. We moeten dus even schakelen maar dan is het hier ook genieten. We zijn zeker twee uur binnen, staan een hele tijd te kijken bij een reuze inktvis die ook ons in de gaten lijkt te houden. Op het informatiebord staat dat de hersenen van de inktvis vergelijkbaar zijn met die van een hond. Om 16.00u. worden de roggen en een paar haaien gevoerd en dat willen we ook nog even meemaken. Als we weer buiten zijn blijkt het te hebben geregend. We gaan nog niet terug naar onze Casa maar lopen naar het Parque da Cidade. Een enorm groot park waar we zonder navigatie zomaar de weg kwijt zouden kunnen raken. We vinden er niet één van de vier caches, dat is een beetje jammer. Ook hier liggen weer veel bomen om, vooral enorme eucalyptussen, die, dat is dan wel weer fijn, heerlijk ruiken . Met dank aan de navigatie lopen we het park aan de juiste kant uit en gaan we terug richting zee. Hemelsbreed zitten we 2,5 km. van onze Casa af, dat is over de weg en door steegjes nog veel verder. Bij een tankstation gaan we naar binnen voor een kop koffie en een donut. Het is nog een heel gedoe om uit te leggen wat we willen want cappuccino kennen ze niet, trouwens ook geen Engels. Op goed geluk bestellen we een cafè expresso voor Erik wat inderdaad een espresso is . Ik bestel in mijn beste Portugees een meia de leite, en dat is koffie met melk. Bijna een cappuccino dus. Even ter info voor wie van plan is naar Portugal te gaan: twee koffie met iets erbij kost gemiddeld € 5,00.

Om half zeven lopen we onze doodlopende straat in en zijn we thuis in Casa da Belavista. We kloppen het zand uit de schoenen, zetten een kop thee en zijn dan klaar om de deur weer uit te gaan. Om de hoek, op ongeveer 100 m. zit de Casa de Pasto da Palmeira, ons aanbevolen door de zoon des huizes. Het is een klein restaurant met binnen alleen een bar, buiten staan een aantal tafeltjes. We kiezen een tafeltje buiten, dichtbij de terrasverwarmer. Op de kaart staan kleine gerechten, we krijgen het advies om er samen drie te kiezen als we willen dineren. Een soort reuze tapas op zijn Portugees. We kiezen de Atun (tonijn gegrild op bruschetta met tomaat, rucola en koriander), Bacalhau (kabeljauw met een korst van rode pepers en gefrituurde sliertjes aardappel) en Acorda (met zo’n slingertje onder de C) (een Portugees gerecht met ei, brood, tomaat en koriander uit de over). De tonijn komt met stip op 1, de kabeljauw is ook heerlijk en dat derde gerecht is leuk om geproefd te hebben maar zouden we niet nog een keer kiezen. Toch wel bijzonder om in januari op een terrasje aan een rivier te zitten. Okee, met een terrasverwarmer, maar dan toch……