Een hutje in de bergen

De zon komt tevoorschijn als we door Porto rijden op weg naar het zuiden. De temperatuur stijgt tot 14 graden, wat een geweldige dag. Over de autoweg rijden we naar Coimbra waar we net voor de stad afslaan naar links, naar het oosten. Het is vanaf het hotel ongeveer 175 kilometer rijden en we hebben aangegeven dat we hopen rond 17.00u bij de boerderij te zijn. We liggen uren voor op schema en daarom doen we onderweg vast wat boodschappen. We halen koffie en thee en broodjes en beleg. De keuken bij ons huisje zou primitief zijn al hebben we op de foto wel een gasfornuis gezien.We kopen eieren voor het ontbijt en pinda’s voor bij de port. Als we borden zien naar een stuwmeer gaan we van de grotere weg af. Bij het stuwmeer eten we in de warme zon broodjes. Als dit 14 gr. is dan hoeft het voor ons komende zomer niet warmer te worden.

We rijden verder tot aan een plaats genaamd Arganil en vanaf hier gaan we de binnenlanden in. Dat gebeurt dan ook echt zodra we de plaats achter ons laten. De weg wordt smaller en slechter en we klimmen met haarspeldbochten de bult op. Al snel zitten we op 800 meter, nog steeds met zon maar de wind maakt het wat kouder. We stoppen bij een uitzichtpunt, de mimosa staat in bloei, de eucalyptus geurt. We vinden het mooi. De beschrijving vanaf internet is goed te volgen. We zien het bord waar we van de asfaltweg af moeten en over een zandpad nog 2,5 kilometer moeten rijden naar de eindbestemming. Aan het zand is goed te zien dat het hier nog niet zo lang geleden flink heeft geregend. Er zitten grote geulen in de ‘weg’ en er liggen afgewaaide boomtakken aan de kant waardoor de smalle weg nog iets smaller wordt. Als we denken dat het eigenlijk niet meer verantwoord is stopt de weg en zijn we op de bestemming aangekomen. Het is een verzameling gebouwtjes die tegen twee hellingen zijn gebouwd en waar tussen trappen van leistenen de paden vormen. Lekker onregelmatig en spekglad. Er komt een mevrouw naar buiten, ze stelt zich voor, ze woont hier nu een jaar als vrijwilliger. Ze spreekt Engels maar is duidelijk Franstalig ‘van zichzelf’. Er komt een heel verhaal over het slechte weer van de laatste twee weken, dat de zonne-energiepanelen geen zon hebben gehad en dat de generator kapot is. Bij ons huisje zijn wat dakpannen naar beneden gekomen, is er een ruit uitgewaaid en sluit de deur niet goed. Maar alles wordt gerepareerd en misschien komt morgen de eigenaar met een nieuwe generator. Tot die tijd zuinig met energie, maar één lamp tegelijk gebruiken en anders klapt de boel eruit…..Onze keuken blijkt buiten te zijn onder een afdakje, er zit nog een restje gas in de gasfles. Als het op is en we meer willen moeten we het maar zeggen. Oh, bijna vergeten, het is een enorme onderneming om bij ons huis te komen. Het ligt namelijk heel wat hoger dan de rest. Arme kuiten, ze hebben nauwelijks kunnen herstellen van de beklimmingen in Porto gisteren.

We hebben een slaapkamer met een houtkachel en verder een toilet met wasbak en douche. Die laatste schijnt op gas te werken waardoor we geen probleem moeten hebben met warm water. Anders moeten we het even komen zeggen. Ik krijg uitleg over de houtkachel, gelukkig hebben we een doosje lucifers mee genomen. We kunnen niet uit bed vallen want de matras ligt bijna op de grond, we hebben een ‘paardedeken ‘ voor als het koud wordt. Als de mevrouw terug loopt moeten wij even bijkomen. We hadden simpel verwacht maar niet een hut uit een openluchtmuseum compleet met muffe lucht. We gaan op zoek naar mokken voor thee en koffie en Erik slingert het gas aan….. Op ons terras laten we het op ons inwerken. Gaan we dit een week volhouden?

Voor vandaag hebben we een diner besteld, daarvoor moeten we terug bult af lopen naar het hoofdgebouw. Om 19.00u kunnen we aan tafel, ongeveer, mevrouw luidt anders wel met een grote bel. En zo zit ik te typen met de jas aan en de das tot de oren. Mijn vingers warm ik om de zoveelste kom thee. Fijn dat we dat hebben, maakt lekker warm.

Sorry, dit keer geen opgewekt verhaal vol bijzondere en leuke belevenissen. Hier is geen internet dus ik kan het toch niet plaatsen. Dat maakt het makkelijker om de frustratie van me af te typen.

Positieve benadering: ik hoef straks niet te koken of af te wassen, de thee is heerlijk en we maken weer eens iets bijzonders mee.

Nog positiever: Marlous is op internet aan het kijken naar een ander onderdak. En om het feestje compleet te maken: Tim heeft met ESV weer gewonnen met 4 -0 en ze staan nu derde. JIPPIE.

De rest van de avond:
Keurig om 19.00u. wordt de bel geluid en kunnen we beginnen aan een afdaling in het donker. Gelukkig is het volle maan en glinstert de leisteen onder onze voeten. We hebben geen zaklamp en schuifelen voorzichtig bult af. Er zitten een paar slechte traptreden tussen en het water stroomt hard langs de muur waar we overheen moeten lopen. Hier wil je geen misstap maken dus doen we voorzichtig. Bij het hoofdhuis is buiten het aanrecht met de spoelbak en binnen staat het gasfornuis. Hier brandt verder geen kachel en we zitten met de vesten aan aan een gammele keukentafel. We krijgen soep vooraf, de basis is kippenbouillon en verder zit er van alles in. We herkennen witte bonen en ui. Waarschijnlijk ook tomaat want het is licht oranje. Groot voordeel is dat het warm is, Erik neemt nog een tweede bord. Daarna komt de kip in een pittige saus. Daar krijgen we rijst en gemengde sla bij. De saus is pittig, lijkt indiaas (korma) en behoorlijk vet (merken we later) door olijfolie. We drinken er een koud glas water van het riviertje buiten bij. Aan de wijn wagen we ons niet, we moeten immers ook nog weer zien terug te komen in onze hut. Af en toe wordt de deur iets open gedrukt door Max, de nogal gezette Rottweiler, hij blijft netjes buiten staan maar wil waarschijnlijk checken of hij niet vergeten wordt. Er lopen ook nog zes katten, ook die blijven buiten. Het toetje is creatief samengesteld uit yoghurt, honing, suiker, biscuitjes en peer. Onze kok van vandaag is daar erg trots op want dat heeft ze allemaal zelf bedacht. De kip was vooraf door de eigenaar gemaakt en hoefde ze alleen warm te maken. Nadat we ons toetje op hebben komt een kaart van de omgeving op tafel. Ze wijst een aantal dingen aan die we kunnen gaan bekijken, als het goed weer wordt. De verwachting voor zondag is echter erg slecht, het zal gaan regenen. Met nog een tas vol hout en een extra paardendeken voor op het bed gaan we op pad. We krijgen haar zaklamp mee maar die doet het meer niet dan wel. We halen heelhuids onze hut en Erik stookt de kachel flink op. We schuiven het bed van de muur want die muur is ijskoud. Er zijn hele stukken muur die glinsteren in het kaarslicht, die zijn nat! We schuiven de twee stoeltjes tot aan de kachel en zitten met onze voeten bijna op de kachel de dag ‘door te nemen’. We besluiten morgen al weg te gaan, waarom langer blijven? We moeten alleen hopen dat door de verwachte regen de zandweg niet te slecht wordt want we zullen eerst 2,5 kilometer bult op moeten voor we terug zijn op de normale weg.

Om 23.00u. blazen we de kaarsen uit. So far so good.