Zeballos

Nadat we de afvalwatertanks hebben geleegd en voldoende vers water aan boord hebben, rijden we weg uit Alder Bay Resort. We laten hier een geocache achter die we voor goedkeuring hebben aangeboden. Dat betekent dat we een plastic bak met logboek hebben verstopt, de coordinaten ervan hebben aangemeld bij de site van geocaching.com en tekst hebben geschreven om het aantrekkelijk te maken voor anderen om hier naar toe te rijden. De eigenaar van het Resort zal eventueel onderhoud plegen, mocht dat nodig zijn. Deze plek ligt namelijk een beetje in de schaduw van het iets verderop gelegen Telegraph Cove dat zeer toeristisch is.

Goed dus, op weg naar Zeballos over een zandweg van 40 km. Eerst nog rijden we een stuk over de Island Highway, de nr. 19 naar het zuiden. We komen langs Nimpkish Lake, een prachtig groot meer waar ’s zomers veel activiteiten zijn zoals vissen, kanovaren of zwemmen. Ten zuiden van dit meer ligt de afslag naar Zeballos. Bij het begin van de zandweg staan een aantal regels waar het verkeer zich aan te houden heeft. Dit is een zogeheten Forestry Road wat betekent dat er grote trucks met gevelde bomen rijden. Die vrachtwagens moeten we ten allen tijde voorrang geven. Verder moeten we zachtjes rijden maar daar hebben we geen enkele moeite mee. Langs de kant staat er iedere kilometer een bordje dat aangeeft hoe ver we inmiddels zijn, we moeten 42km. over deze weg die soms meevalt maar soms ook best slecht is. Gelukkig is het droog, of meestal droog en er is weinig verkeer. De meeste auto’s die ons tegemoet komen steken de hand op, nou ja, de chauffeurs dus. Vriendelijke mensen. We stoppen een paar keer om foto’s te maken, de herfstkleuren bij een meer waar we langs rijden zijn prachtig en ook komen we langs de Mason Falls watervallen. Daar valt nu niet veel water maar dat zal in het voorjaar vast indrukwekkend zijn. We doen anderhalf uur over de 42km. en zijn blij als we bij binnenrijden van Zeballos weer enig asfalt onder de wielen hebben.

Gisteren bij het zoeken naar een plek met droog weer voor vandaag kwamen we per toeval uit op Zeballos. Dit ligt aan een inham aan de westkust en daar zou het vandaag minder regenen als aan de oostkant. Vooraf gisteravond dus ook gecheckt of er een camping is in Zeballos en of die open is. En die bleek er te zijn. Verder kwamen we, ook erg per toeval, erachter dat vandaag in Zeballos de Sugarloaf Bridge om 11.00u geopend zou worden en dat aansluitend er een lunch werd aangeboden aan de inwoners. Als iedereen komt zijn dat er 200 dus dat valt nog mee, er zijn ook mensen die gewoon moesten werken. De brug is 1 rijbaan breed met ernaast een fiets of wandelstrook. En ze hebben er twee ‘viewing platforms’ bij aan gebouwd voor het veilig bekijken van de beren…… Eigenlijk trok dat laatste onze aandacht en ons over de streep om vandaag naar Zeballos te rijden. We komen vanaf de goede kant het gehucht binnen rijden en zien de vlaggetjes en de ballonnen op de nieuwe brug al van verre. Het is 13.00u en de festiviteiten zijn achter de rug. Voor de brug ligt nog een heel klein bruggetje en omdat we heel zachtjes de brug over moeten stopt Erik even midden op het kleine bruggetje. Zoals we steeds doen in deze vakantie kijken we dan alle twee even aan de eigen kant naar buiten om te zien of we wild zien. Erik roept (zachtjes) “beren” en eigenlijk dacht ik dat het een geintje was. Maar dat blijkt niet zo te zijn, aan zijn kant staan langs de bedding van het riviertje een moederbeer met jong. Er is verder geen verkeer dus maken we vanuit de camper (raam open, deur dicht) wat foto’s en een paar seconden film. Dan ruikt moeder ons, kijkt ons recht aan en draait zich om en gaat er met het kleintje van door. We zijn beduusd, nauwelijks binnen in het dorp en al twee beren gezien. Op de nieuwe brug staan we ook stil maar daar zien we een aantal vissers in het water staan en wat zalmen vrolijk springen.

Om op de camping te mogen overnachten moeten we in het dorp bij de ‘Village Office’ betalen. We vinden het gebouw dat hiervoor is bestemd en Erik gaat betalen. Het duurt even voor hij terug komt, hij heeft niet alleen de parkeerkaart voor het overnachten maar ook een stuk gebak. Hij had ze binnen gefeliciteerd met de nieuwe brug en toen een stuk gebak meegekregen. Hoe aardig is dat. Volgens de mevrouw zou het ondertussen etenstijd voor de beren moeten zijn dus rijden we terug naar de brug. De ballonnen en slingers hangen er nog maar de beren laten zich niet zien. Het begint weer te regenen en we rijden naar de camping. Dat is eigenlijk een te groot woord voor dit stuk gras. Het lijkt erop alsof ze een kavel over hadden dat niet verkocht werd en daar vervolgens een aantal stroom en watertappunten hebben aangelegd. Links een rijtje voor 15 ampere, rechts een rijtje met 30. Wij hoeven niet zoveel en de 15 lijkt meer in de zon te liggen. Die komt namelijk tussen de buien door heel sterk naar binnen.

We hebben bij de overnachtingsprijs ook nog een code gekregen voor 24 uur internet. Omdat Erik heeft gezorgd voor het gebak ‘mag’ hij de code gebruiken voor zijn IPad, die heeft namelijk een vracht aan apps bij te werken. De camping ligt in een rustig dorp maar stil is het niet. Het dorp ligt in een vallei en op een van de hellingen zijn ze bezig met het weghalen van bomen. Daar is het niet mogelijk om een weg aan te leggen en dus gebeurt het verplaatsen van de gevelde boom met een helikopter. Die vliegt heen en weer en dat horen we continu.

Nadat we een uurtje of twee hebben zitten lezen trekken we de jassen aan om nog een keer naar de brug te gaan. Misschien hebben de beren ondertussen wel etenstijd. We staan er nauwelijks of de eerste beer laat zich al zien, de viewing platforms zijn de ideale plek om de beren te bekijken. En daarna lopen we een uur van de ene naar de andere kant van de brug. De beren zitten overal, bij wijze van spreken. Maar we zien er echt heel veel en ook al is het weer gaan miezeren, daar merken we eigenlijk niets van. Dit is zo bijzonder, als we naar een beer in de verte staan te kijken die een dooie zalm uit de rivier haalt en vervolgens laat liggen, blijkt er onder ons, onder de brug een beer te lopen. We staan er misschien 5 meter boven!! We zien een beer zwemmen, we zien er eentje rennen omdat er een hond achteraan zit, we zien ze ook ons recht aan kijken en je hoort ze bijna denken “niet interessant” (met een beetje fantasie hè). Als het te donker wordt gaan we terug naar de camper. Onderweg, het is maar een paar honderd meter, worden we aangesproken: “you must be the folks from the RV, how come you get lost here”. De man is zeer verbaasd dat we op eigen initiatief in deze uithoek zijn beland. Er volgt nog een leuk gesprek en zo horen we dat de herten hier allemaal verdwenen zijn doordat hier niet alleen veel beren maar ook veel wolven en poema’s zijn. De herten zijn allemaal richting steden aan de oostkust vertrokken. Dan kan kloppen want in bijvoorbeeld Qualicum Beach zagen we herten lopen op de golfbaan.

Wat een dag, we hadden gehoopt een beer te zien maar dit overtreft alles. Het was even wat gedoe om hier te komen maar het resultaat is boven verwachting. Morgen gaan we in een natuurgebied(je) een wandeling maken. Bij de brug is ook een wandeling uitgezet maar daar staat een waarschuwingsbord bij in verband met de beren die in dat stukje bos leven. Die wandeling slaan we over, de beren hebben veel indruk gemaakt en we hebben ze goed kunnen gadeslaan. Dichterbij hoeft niet.

Trusten!!