On our way back home

Gisteravond na het inpakken nog een ‘schrik-momentje’ toen we erachter kwamen dat we één kastje hadden overgeslagen bij het leeghalen. De inhoud daarvan hebben we tijdens de vier weken niet gebruikt: regenbroeken, zwemkleding, handschoenen en dassen. Gelukkig geen omvangrijke spullen maar het moest toch erbij in de al volle koffers. Met enig aandringen uiteindelijk alles erin gekregen. Erik denkt dat op Schiphol de ene koffer waarschijnlijk uit zijn rits zal zijn gebarsten want die zit wel erg onder spanning.

Na het ontbijt maken we de toilet/doucheruimte schoon, halen een doek over het aanrecht en door de koelkast. We droppen de laatste afvalzak in een container en rijden dan, met regen, naar het verhuurstation. Het eerste stuk is door een vrij luxe en Engels aandoende wijk, grote huizen, grote grasvelden en grote auto’s. Dan komen we op een snelweg en helaas ook vrijwel direct in een file. Het is bijna 20 kilometer naar CruiseCanada en het gaat erg langzaam. Erik begint een beetje te schuiven op zijn stoel, niet vanwege de file maar wel vanwege een volle blaas. De regen buiten helpt dan niet, net zo min als mijn opmerkingen dat het ‘gewoon tussen de oren zit’. Ik word er een beetje flauw van en bied aan een handdoek te halen of een leeg flesje….. Er ontstaat voor het eerst deze weken een lichte vorm van irritatie (bij Erik) en daar word ik dan net nog ietsje meliger van. Tot Erik roept “stuur overnemen” en ik naar links grijp en Erik opstaat en naar achteren loopt. Met één hand aan het stuur wissel ik van stoel en rijd ik verder in de file. Dat valt eigenlijk wel mee, Erik roept nog even dat de links de ruitenwisser zit en dat ik moet draaien om aan te zetten. En als ik dan weer helder zicht heb zie ik veel oranje geknipper, de twee rijbanen worden samengevoegd. Spannend… Dan komt Erik terug en neemt hij het stuur weer over (en ga ik terug naar mijn eigen stoel). Erik is opgelucht, de lichte irritatie is met de druk op de blaas verdwenen. We hebben nu wel een volgende uitdaging: we moeten de camper inleveren met lege afvalwatertanks en de ene is dus niet meer leeg. Erik wacht tot er een soort dubbele vluchtstrook komt en zet dan de boel aan de kant. Op de afvoer zit nog een dop en die draait hij eraf en dan loopt de tank leeg (aan de kant van de passerende auto’s). Helaas voor hem ook precies over zijn schoenen maar gelukkig heeft hij wel de hoge wandelschoenen aan en die zijn ‘waterdicht’.

De volgende uitdaging blijkt het vullen van de gastank te zijn, die moeten we vol afleveren. De benzinetank moet gevuld worden tot ‘half’. Vlakbij CruiseCanada zit een tankstation maar daar staan we een half uur te wachten tot iemand komt om de gastank te vullen. Niet lekker als je eigenlijk op tijd de camper had willen inleveren zodat je op tijd op het vliegveld kunt zijn. Uiteindelijk wordt ook deze hobbel overwonnen en rijden we naar de verhuurder. Bij het oprijden van het terrein staat de mevrouw die we al op twee eerdere campings hebben gesproken. Zij en haar man leveren net voor ons hun camper in. Kleine wereld. We moeten wachten tot zij klaar zijn en dan komt de medewerker onze camper controleren. Alles is prima in orde, gelukkig maar want anders zouden we een deel of de hele borg kwijt zijn. Ze bellen voor ons een taxi en dan is het even geduldig wachten tot de Green Cab aan komt zoeven (electrisch). We hebben een aardige taxichauffeur die en snel rijdt en ook nog een leuk gesprek kan voeren. Zo worden we drie uur voor we terugvliegen afgezet bij de vertrekhal voor internationaal vliegverkeer.
We hebben zelf al ingecheckt maar we moeten nog kofferlabels en boardingpassen printen. Daarna is er gelukkig slechts een korte rij voor het afgeven van de koffers die binnen het toegestane gewicht zitten. Altijd weer prettig als de koffers ‘weg’ zijn. De verwachting is dat de rij bij de security lang is omdat het vrijdag is en daarom gaan we vroeg die kant op. De rij valt reuze mee, ik kom er zonder piep door en bij Erik volgt er de gebruikelijke visitatie. Ze willen graag nog even zien of de laptop werkt en ze doen een controle op drugs (met zo’n doekje over het toetsenbord). Er zitten geen sporen op en dan kunnen we de boel weer inpakken en de schoenen weer aantrekken. Voor de laatste keer deze reis drinken we een Venti Cappuccino bij de Starbucks (venti is de grootste maat) en dan gaan we vroeg bij de gate zitten want daar staan lang niet voor alle passagiers van de vlucht stoelen.

We zitten op rij 21, naast de linkervleugel. Net voor vertrek komt nog even de zon door. De captain geeft aan dat ze extra hebben getankt en daardoor sneller zullen kunnen vliegen. We vertrekken namelijk te laat en zo zouden we toch rond geplande aankomsttijd op Schiphol moeten landen. De vlucht is vlekkeloos, we doen geen oog dicht (niet moe) en kijken alle twee een paar films. Negen uur na vertrek worden we aan de slurf gekoppeld op Schiphol. Terwijl Erik op de koffers wacht, koop ik vast de treinkaartjes. Beide koffers komen dicht op de band binnen en bij de douane hebben we geen verder oponthoud. Helaas hebben we geen tijd voor een kop koffie, we gaan direct door naar de trein. Tot aan Amersfoort kunnen we blijven zitten in een vrijwel lege trein. Van Amersfoort naar Apeldoorn is het vervoer per bus geregeld omdat er dit weekend een spoorwegovergang wordt veranderd. Het is allemaal prima aangegeven en de bus vertrekt zodra wij zitten. Kans om wat slaap in te halen hebben we niet. We zitten één rij voor de achterbank die volledig in beslag wordt genomen door een groep Surinamers die heel duidelijk een dagje uit gaan. Zij hebben er veel zin in, denk we want we verstaan er geen woord van maar de sfeer lijkt heel gezellig. Bij station Apeldoorn nemen we de bus naar de Sprenkelaar en ook die vertrekt zodra we zitten.

Om 13.00u zijn we thuis en beginnen we aan de strijd tegen de jetlag.
Dank allemaal weer voor het lezen en de leuke reacties bij de verslagen of op andere wijze. We hopen jullie nog vaak leesvoer te kunnen geven.

See you!