Naar het vasteland

Vandaag sluiten we de reis op Vancouver Island af met de overtocht terug van Duke Point naar Tsawwassen. Aan de ene kant onvoorstelbaar dat we bijna vier weken geleden hier zijn ‘geland’ en aan onze verkenning van Vancouver Island zijn begonnen. Aan de andere kant ook weer snel gegaan, nu ‘alweer’ terug bij de veerpont. We gaan met de boot van 12.45 mee en daarvoor staan we al twee uur eerder in de rij. Vooraf konden we niet reserveren en deze zit sneller vol omdat het een kleinere uitgave is dan de boot van de heenweg. Dit is zo’n dag waarop we dingen terughalen die we hebben meegemaakt, die we hebben gezien, of waar het afzien was tijdens een wandeling. Of hoe de boottocht mee viel en al het wild dat we mochten bekijken. Vooraf was eigenlijk de bedoeling om een kleine week op Vancouver Island te blijven en dan over te steken naar het vasteland en door te reizen naar de grote bekende Nationale Parken bij Banff, Lake Louise en Jasper. Misschien hebben we het al eerder geschreven maar door de bosbranden is niet alleen veel bos verloren gegaan maar hebben ze daar ook veel last van luchtvervuiling. Net voor we vertrokken was er een nieuwe brandhaard bij een park op de grens met Amerika (in Waterton), dat gebied hadden we als plan B bedacht omdat vandaar uit een mooie route te rijden is via Montana, Washington (state) en Oregon. Wie de laatste serie van Wie is de Mol heeft gezien, heeft de beelden van dat gebied voorbij zien komen. En hoe het dan komt dat we op Vancouver Island zijn gebleven? Dat begon op de eerste camping doordat we niet één maar twee nachten zijn gebleven. Daardoor hadden we ‘een extra dag’ om in te vullen, nogal spontaan voor ons doen, niet volgens het vooraf uitgewerkte en meegenomen schema. Die invulling met een flinke wandeling naar watervallen en door een prachtig bos ’s ochtends en ’s middags langs de haven in Nanaimo waar het zo heerlijk was in de zon, zorgde ergens voor een soort ‘knop om’ bij ons alle twee. Dat was, hoe raar dat misschien voor anderen klinkt, voor ons wel even wennen om per dag te bekijken wat we wilden doen. We moesten niet een schema volgen maar wilden doen waar we op dat moment zin in hadden. En dat is geweldig goed bevallen. Wat natuurlijk mee hielp was dat we gewoon erg veel tijd hadden, vier weken zijn wel 28 dagen om in te vullen. En wat heel erg mee hielp was de zon in de eerste twee weken. Canadezen die we spraken hadden nog nooit zulke temperaturen in september en oktober meegemaakt. Dat was erg veel geluk hebben.

Op de momenten dat er wifi beschikbaar was hielden we de weerapp goed in de gaten. Zo planden we ‘rijden’ bij regen en ‘blijven/lopen/niks doen’ bij zon. Daardoor kon de omgeving ook bij ons ‘binnen komen’ en voelden we ons, zeker ook altijd met die vracht fototoestellen, geen Japanners. Niet kwetsend bedoeld hoor!! D’er zijn vrachten boeken geschreven over het leven in het nu en ik denk dat dat is wat we de afgelopen vier weken hebben gedaan. Het was heel makkelijk om te accepteren wat we niet konden veranderen (een lange boswandeling met een grote kans op wild en dan niks zien, of lopen naar een waterval en de laatste 25 meter een afgesloten pad waardoor het doel niet werd bereikt). Er stonden namelijk heel veel toevallige, geweldige, schitterende, gezellige, komische en zo kan ik nog wel even doorgaan, momenten tegen over. Blij zijn met wat er is, hebben we hier in praktijk gebracht. (haken er al mensen af omdat ik/we te filosoferend word/worden??

Zoals gezegd, vandaag tijd om terug te denken maar ook weer genieten. De boottocht was prima, de overtocht duurt twee uur en gaat over open water, geen smalle doorgangen en daardoor weinig deining. Eerst hebben we een tijdje aan dek gestaan, kijkend hoe Vancouver Island achter ons verdween. Of eigenlijk hoe wij verdwenen van Vancouver Island. Het was knap koud en er stond een hele stevige wind waardoor we vrij snel naar binnen zijn gegaan. Terwijl we met onze lunch een plekje zochten, meldde de kapitein dat er aan bakboord walvissen te zien waren. We hebben gekozen voor ons eten, wilden dat niet koud laten worden. Als we walvissen willen zien, komen we wel een keer terug.

Tegen drie uur zijn we de boot afgereden op weg naar een camping in Burnaby, één van de ‘wijken’ van Vancouver. Deze ligt gunstig ten opzichte van de camperverhuurder. Het was even wennen na het afrijden van de boot, we hebben erg lang gedaan over de 40 kilometer. Zoveel verkeer hebben we vier weken niet gezien en dat het weer hard regende hielp ook echt. Op de camping krijgen we een plek toegewezen waar Erik achteruit moet inparkeren. Dit is verreweg de duurste camping maar wat een krappe plek zeg. We staan met de achterkant bijna in een conifeer en met de voorkant net aan de weg. Het past, zullen we maar zeggen. Een geval ‘meine Bäume’ voor intimi.

De minst leuke klus van deze reis moet dan echt gebeuren: de koffers moeten worden ingepakt en het gewicht moet kloppen. We vliegen met KLM en die hanteren 23 kilo per koffer. We hebben een kofferweger meegenomen om niet op het vliegveld voor verrassingen te komen staan. Er moeten ook een paar stenen mee terug dus we komen wel aan ons max. Hier hebben we gratis wifi, jawel, maar er zit een voorwaarde aan. We krijgen 6 uur per 24 uur. Nou sta je hier natuurlijk geen 24 uur als je één overnachting hebt want je moet voor 12 uur morgenmiddag echt van je plek af zijn maar goed, die 6 uur wordt opgeknipt in stukjes. Je kunt kiezen voor 2 uur en dan 3 uur niet of voor 30 minuten en dan 2 uur niet. Oh en downloaden en uploaden lukt ook niet echt…… Jammer dat er geen McDonald in de buurt is. Voor de wifi hè!

Met de restjes is het ook bijna goed gekomen, morgen zetten we een doos bij de verhuurder neer voor volgende klanten. Ze krijgen wat rollen toiletpapier, kruiden en drie uien. Die kregen we vandaag niet meer op. Leek ons niet handig in verband met de 9,5 uur vliegen en niet zelf aan het gangpad zitten. Oh ja, we laten ook een half volle spaarkaart achter van de cappuccino van de McDonald. Een volle geeft recht op een gratis koffie.

Ingecheckt hebben we al, morgen moeten we op het vliegveld nog de boardingpassen printen. We vliegen om 15.40u en als het volgens de planning gaat, zijn we zaterdag, om 10.00u Nederlandse tijd op Schiphol. Precies een maand na vertrek. Wat een luxe.

Nu nog even de camper schoon maken, alleen de binnenkant, de buitenkant hoeft niet. Gelukkig maar want dat zou een flinke klus worden. We hebben niet veel kilometers gereden, zo’n 2200, maar er zaten wel veel zandwegen tussen en dan maakt het niet uit of het regent (blub) of de zon schijnt (stof). Over de fotoprinten op de camper hangt een mooie waas.

Zo, hier gaat bijna het licht uit. Misschien komt er nog een update vanaf het vliegveld, anders pas vanuit thuis. Dank weer allemaal voor jullie reacties bij de verslagen of via mail. Bye bye folks,

Until we meet again!