Bute Inlet

Allereerst hartelijk dank voor al het duimen, het heeft geweldig geholpen. De tabletten werkten ook uitstekend, daar halen we nog een voorraadje van voor andere bootmomenten. We beginnen bij het begin. Vanochtend scheen de zon nadat het gisteravond nog lang heeft gestormd.
Vanmorgen was het droog en leek de zee voor onze camper een heel stuk kalmer. Om tien uur zijn we naar een parkeerplaats gereden vlakbij het vertrekpunt van onze Grizzly Tour. Bij het melden kregen we twee formulieren om te ondertekenen. Eentje voor het ‘netjes gedragen en luisteren naar de gids van First Nation’ en de andere voor het netjes gedragen op de boot. Zo mocht ik bijvoorbeeld niet Erik overboord gooien om daarmee een Orca binnen camerabereik te krijgen. En we mochten geen honing meenemen naar de uitzichtpunten om de grizzly’s voor de lens te krijgen. Onze groep bestond uit 20 personen en drie man bemanning. Keurig om elf uur zijn we de weg overgestoken naar de boot, volgens kapitein John was dat het meest gevaarlijke deel van de excursie. Het bootje leek me aan de buitenkant best klein, er was precies voldoende zitruimte binnen voor de 20 personen. Er was ook zitruimte boven op dek en sta ruimte achter op het dek. Omdat ik binnen meestal het snelst beroerd word hebben we binnen de veiligheidsinstructie gevolgd en zijn we daarna naar buiten gegaan. Gelukkig was het zonnig en dankzij een aantal lagen kleding was het ook niet koud. Het eerste half uur varen ging over rustig water, daarna kwamen we aan bij de Seymour Narrows en toen werd het ‘andere koek’. We werden gewaarschuwd voor flink wat golven en dat was zeer terecht. Er moet op dit stukje doorgang aardig wat water door en door de regenval van de laatste dagen was er meer water dat verplaatst moest worden. Het ging heel erg te keer maar ik werd er niet misselijk van en die snelheid van de boot en het opspattende water was eigenlijk geweldig. Tot ik twee keer een laag opspattend water over me heen kreeg en het ook nog begon te regenen, toen zijn we maar naar binnen gegaan. Voor alle zekerheid nog een tweede pilletje genomen. De kapitein vertelde dat ze heel goed leren om ‘het water te lezen’, het ene moment is het spiegelglad en een paar meter verderop zit bijvoorbeeld een draaikolk. Die draaikolken hebben we vandaag van dichtbij gezien, zo bijzonder hoe er een soort ‘deuken’ in het oppervlak zitten, soms wel een halve meter lager. Er stond flink wat stroming (en deining).

Nadat we bijna twee uur hadden gevaren ging de snelheid eruit, vertelde kapitein John alvast hoe we als we in het reservaat waren, als groep bij elkaar moesten blijven. We mochten niet meer dan een armlengte van elkaar af staan maar als soort blok bij elkaar staan. De grizzly’s schijnen vrij slechte ogen te hebben en daardoor maken we als blok meer indruk dan als individu. Verder mochten we niet omdraaien of wegrennen. Als er onverwacht een beer voor ons zou staan dan moesten we volkomen stil blijven, ze niet in de ogen kijken maar wel in de gaten houden en vooral de voeten niet bewegen. Klinkt eenvoudig toch? Terwijl de kapitein vertelde werd de lunch uitgedeeld: allemaal een zeer goed gevulde pistolet en koffie of thee. Prima geregeld. Daarna weer ‘het gas erop’ en naar de aanlegsteiger in Bute Inlet bij de monding van de Orford River. Daar werden we opgewacht door twee mensen van de First Nation Homalco, Janet was de gids en Anthony de chauffeur van de shuttlebus. Janet vertelde eerst wat we wel en vooral wat we niet moesten doen (niet praten, geen flitslicht gebruiken) en dan stijgt de spanning in de groep. Gaan we grizzly’s zien?? De nederzetting van de Homalco is alleen per boot, helikopter of watervliegtuig te bereiken. Wegen naar de nederzetting zijn niet aangelegd. Er wonen 7 personen en in het drukkere seizoen zijn ze met 15. Anthony, die er uit ziet als max 16jr, brengt ons met de bus naar het eerste uitzichtpunt. Als we er zijn volgt eerst een heel ritueel: Janet, Anthony, kapitein John en natuurkundige Kaitlyn stappen uit en verkennen de directe omgeving. Dan maakt Janet het hek open dat de trap naar het uitzichtpunt afsluit, dan mogen we de bus uit en zo snel mogelijk en zo stil mogelijk allemaal de trap op en naar boven. Direct al bij de eerste stop zien we de beren, eentje alleen aan het eten en een moeder met twee cubs ook aan de lunch. Onvoorstelbaar mooi, ze doen gewoon hun ding en wij mogen toekijken. Het is een heel geklik van fototoestellen. Omdat we zo stil mogelijk moeten zijn krijgt er iemand natuurlijk een hoestbui, gelukkig worden de beren hierdoor niet gealarmeerd. Zo stil is het namelijk niet om hen heen, er zijn honderden meeuwen aan het krijsen en de snel stromende rivier maakt ook behoorlijk lawaai. Er is voldoende tijd om te kijken en er is voldoende ruimte om foto’s te nemen. Geen ellebogenwerk om de beste plek te bemachtigen, heerlijk is dat. Na een tijdje (geen idee hoe lang we er hebben gestaan) moeten we weer instappen en gaan we verderop langs de rivier naar een volgende uitkijk hut. Als we daar bijna zijn steekt er een grizzly precies voor de bus het pad over, Anthony rijdt stapvoets dus stopt direct en dan zien we ook een bijna volwassen grizzly die zijn moeder volgt. De tweede heeft een zalm in de bek en terwijl de tweede ook oversteekt moet hij ook nog even piesen. We zitten op de tweede rij in de bus en Erik heeft daar een foto van kunnen maken door de voorruit heen. Niet een exemplaar om uitvergroot op te hangen maar wel grappig om hier te plaatsen. Bij het tweede uitkijkpunt komen geen andere beren in beeld en we stappen weer in de bus. Op naar de derde en daar hebben we weer veel geluk. Vlakbij staat een grizzly in de struiken te eten en verderop staat er eentje aan de waterkant. Hier komen de Orford River en een smallere bergbeek bij elkaar, ook de omgeving is schitterend. Zeker nu met de herfstkleuren. Hier staan we best lang te kijken voor we weer de bus in moeten. Dan mogen we er nog een keer uit, de gidsen vinden het voldoende veilig en we moeten bij de bus blijven maar vlakbij staan een bijna volwassen mannetje (ongeveer 5 jaar oud) in het zand te graven naar iets eetbaars. Ze zien er zo knuffelig uit maar wat een brok spieren.

Na deze stop rijden we terug naar de aanlegsteiger, onderweg steekt nog een hert de weg over en dan is het daarna gebeurd met het wild spotten. Met de boot moeten we nu nog terug naar Campbell River, ruim twee uur varen. Dit keer via een andere route en omdat het erg koud is blijven we de hele tijd binnen. Nou ja, bijna de hele tijd want als we langs een grote kale rots komen zien de mensen aan de rechterkant van de boot dat daarop zeehonden en zeeleeuwen liggen. De kapitein maakt een ‘U-turn’ en vaart heel langzaam langs de rots zodat we dit wild ook kunnen zien. Een toetje! Daarna gaat het gas erop en ‘vliegen’ we over het water terug naar de pier in Campbell River. In een soort van ‘jubelstemming’ gaan we van boord. Wat een superdag, inderdaad alweer één.

Aan de overkant van het parkeerterrein waar we vanmorgen de camper hebben gestald ligt Dicky’s, dat is hier ooit de eerste Fish and Chips zaak geweest en ook al gaat de geschiedenis niet verder terug dan tot rond 1950, men is er hier zeer trots op. We gaan hier eten, Erik een puntzak patat met daar bovenop gefrituurde kabeljauw en ik heb hetzelfde maar dan met zalm. Terwijl we zitten te eten gaat de lamp van het bord ‘Open’ alvast uit, over een kwartier gaan ze namelijk sluiten maar we hoeven ons niet te haasten. Terwijl wij eten wordt alvast de vitrine schoon gemaakt en de kassa geteld. De fooienpot wordt geleegd en verdeeld en de keuken wordt schoongemaakt. Zo zijn we allemaal tegelijk klaar, om 19.00u kan de deur op slot.

We gaan nog een kop cappuccino drinken bij een Starbucks maar als we daar aankomen zit de zaak al dicht. Geen probleem, de camping is dichtbij en nadat we daar weer zijn aangekoppeld aan water en elektra gaat eerst de kachel aan en daarna zetten we water op voor koffie. Het is nog een hele klus om uit de berg foto’s een selectie te maken. Fijn om zoveel beeld te hebben want voorlopig zitten de grizzly’s nog wel op ons netvlies maar we hebben zoveel bijzondere momenten tijdens deze reis beleefd dat foto’s wel helpen om het beeld terug te halen.

A great day is was!!