Alert Bay

Als ik wakker word en achter het gordijn langs naar buiten kijk om het weer te checken, is het een grote witte massa. Volgens mij zitten we in een wolk en dat zou roet in ons plan voor vandaag gooien. Als Erik naar buiten kijkt zegt hij dat het helder is en dat het lijkt alsof de zon erdoor komt….. Tsja, ik blijk zonder bril door een beslagen raam te hebben gekeken. Dat was dus mistig.

Ons plan kan doorgaan en we rijden bijtijds van de camping af richting haven van Port McNeill. De camper parkeren we langs de weg en Erik gaat kaartjes kopen. Dat duurt een eeuwigheid voor hij terug is. Blijkt dat de mevrouw die de kaartjes verkoopt de dochter is van een Canadese veteraan die in Nederland is geweest aan het eind van de tweede Wereldoorlog. Er is een straat naar hem vernoemd (die we meekrijgen op een briefje) en we krijgen het advies om even YouTube te checken. Blijkbaar is er een video gemaakt over over de onthulling van het straatnaam bord.

Als de boot in zicht komt, pakken we de rugzakken en sluiten we de camper af. We hebben keurig een dagkaart voor het parkeren gekocht en op het dashboard gelegd, ook al zei die mevrouw dat er bijna nooit wordt bekeurd. We gaan aan boord van de Quadra Queen II wat Erik de vraag ontlokt wat er met de eerste Queen gebeurd zal zijn. We laten ons tegelijkertijd “wat een roestbak” ontvallen maar in de praktijk is daar niets van te merken. De overtocht naar Cormorant Island duurt 45 minuten (cormorant = aalscholver) en het dorp op dit eiland heet Alert Bay. Hier wonen de Namgis First Nation. Ons eerste doel is het verkeersbureau maar dit zit helaas op zondag dicht. Dat is jammer want we hadden een kaartje met de wandelroutes willen halen. Op de deur hangt een landkaartje en daar maken we een foto van, hebben we een digitale versie. Tot midden jaren vijftig was dit een zeer welvarend oord door vooral de visvangst. Van die welvaart is nu niet veel van over en dat is aan de huizen te zien. Nu we zelf een route over een stukje van het eiland gaan zoeken gaan we eerst een supermarkt in. Buiten werd groots aangekondigd dat er binnen cappuccino te koop is en dat er een ‘deli-bakery’ is. Ik verwacht dan cheesecake of muffins maar die hebben ze niet. Wel een vitrine met pasteitjes, bladerdeeg met spinazie en kaas en Vietnamese loempiaatjes (tenminste daar lijken ze op). We delen een pasteitje en de bladerdeegflap. Op de cappuccino bekers gaat een deksel met drinkgat en dan gaan we weer naar buiten. De zon schijnt en we beginnen aan onze route.

Dit eiland blijkt een aanslag op de kuiten en bovenbenen. In totaal hebben we als we terug zijn bij de boot 13.5 kilometer gelopen. Maar wat een heuvels hebben ze hier zeg, Met dank aan het goede weer en de inspanning lopen we bijna de hele dag in de trui en zit de regenjas opgeborgen. Boven Alert Bay ligt een ‘Ecological Park’, een stuk moeras met houten wandelpaden en wat uitgezette trails. In de 19e eeuw hebben ze hier een dam aangelegd omdat ze voor de groeiende bevolking meer drinkwater nodig hadden. Het oorspronkelijke regenwoud verdween door de stijging van het grondwater en andere planten kwamen ervoor in de plaats. In de dennen die het hier in tegenstelling tot de Cedars volhouden met de voeten in het water, hangen ‘baardachtige’ mossen. Het lijken wel kerstbomen waar de slingers nog in hangen. Als we het moeras zijn doorgelopen (met droge voeten dankzij de houten wandelpaden) lopen we nog drie routes door het bos. Daar waar het grondwater niet is gestegen ligt een onvervalst oerbos met grote Cedars en immense coniferen (ben de Nederlandse naam voor de soort vergeten, komt later). In dit bos liggen twee caches verstopt die we zoeken en vinden.

Terug in de bewoonde wereld dalen we af, met een omweg, naar de kust en komen we terug op Fir ST. Links de zee, rechts een rij bebouwing, de ene heel keurig en bij de andere de tuin vol ‘spullen’ en geen verf meer op het hout. Als we de zee staan te bewonderen komt er een vrouw op ons af die vraagt of ze ons misschien kent. Nou, dat zou wel heel bijzonder zijn. Ik vraag of ze op het eiland woont en dan komt er een grote zucht. Mijn ‘it’s a beautiful spot to be’ wordt overruled door de mededeling dat ze regelmatig zonder werk zit, in alle restaurants op het eiland nu wel heeft gewerkt en dat ze ook artiest is. Als toetje zegt ze dat ze van de omgeving geen inspiratie krijgt, het is niet meer dan een bak stenen met veel water…..Tsja, zo zou je het kunnen zien. Wij zien duidelijk een ander beeld. Ze wenst ons nog een goede dag en loopt dan verder. Onze goede dag blijft wel overeind, wij vinden het hier schitterend. Er gaan twee boten terug, de eerste van 15.15 kunnen we niet halen. De volgende vertrekt om 17.55 en die legt dan bij de camper in Port McNeill aan om 18.40. Dat is eigenlijk een beetje laat omdat we nog een camping willen zoeken (niet die van afgelopen nacht want we stonden onder een lantarenpaal met een oranjekleurige lamp die door de twee dakramen naar binnen scheen en daardoor heb ik erg weinig geslapen).

Van al het lopen hebben we wel trek gekregen en we zoeken een plek om te eten. Vrijwel alles zit dicht, zelfs de supermarkt waar we vanmorgen de koffie hebben gedronken. Bij een huis/hotel staat een bordje ‘open’ te knipperen en ernaast staat Bay Side Grill. Eerlijk gezegd gaan we hier naar binnen omdat we niets anders zien dat open is en omdat er meer mensen zitten te eten. We kiezen een tafel aan het raam (maar één andere is bezet) en al snel vinden we dit een super keuze. Er hangt een enorme tv aan een wand waarop een American Football wedstrijd wordt gespeeld. Rechts ernaast hangt een ‘dode hoek spiegel’, zo eentje die je wel ziet bij een onoverzichtelijke kruising. Zo zien we dat achter een muurtje twee mannen in stoelen hangen en naar die wedstrijd aan het kijken zijn. Dat is eerst lachen maar dan bedenken we dat ze ons via die spiegel natuurlijk ook kunnen zien….. Een mevrouw met een schort voor komt vragen wat we willen drinken en daarna bekijken wij de menukaart. De mevrouw is beslist van Indiase komaf en dat verklaart ook het rijtje Indiase gerechten naast de reguliere hamburgers. Wij verdenken haar ervan dat ze ook de kok is en we bestellen Tandoori Chicken (Erik) en Fish Curry (ik). Ze brengt het drinken in grote plastic glazen en gaat dan inderdaad de keuken in. Na 20 minuten komt een zoon (denken we) de grote borden brengen, omdat ze erg warm zijn trekt hij eerst de mouwen van zijn trui over zijn handen. Het is echt hartstikke lekker, typisch geval van ‘niet oordelen o.b.v. de buitenkant’ en de borden gaan leeg terug naar de keuken. Terwijl wij zitten te eten gaat de mevrouw/kok ook nog even schoonmaken van de andere gasten hadden er een zooitje van gemaakt. Naar ons idee niet alleen het stel dat net vertrokken is, er lijken ook wat oudere resten op de vloer te liggen, maar ze gaat aan de slag met een vrij geruisloze stofzuiger. Terwijl wij zitten te eten dus, hij maakt bijna geen geluid zegt ze ter verontschuldiging. Ze adviseert ons vanavond in het dorp te blijven want er is een grote bijeenkomst met zang en dans. Helaas gaat dat niet lukken, we moeten echt terug met de boot van 5.55.

We zitten nog een uurtje op een bankje in de zon bij de pier voor de ferry. Het is goed dat er nog een vader met een dochtertje in de buurt aan het spelen zijn en dat de vader heel hard praat want anders waren ons de ogen misschien dicht gezakt. Als er voor onze neus een hele groep meeuwen beginnen te krijsen en duikvluchten ondernemen op een andere vogel zien we dat die indringer een Bald Eagle is en dat die een vis uit het water haalt met zijn klauwen. Hij vliegt ermee weg, dat gaat wat moeizaam alsof hij teveel gewicht mee moet hijsen. Erik heeft het nog net op foto vast kunnen leggen. Spectaculair.

Dat is ook het laatste deel van de trip van de dag. De zon gaat bijna onder en het is knap koud aan dek. Eigenlijk wilden we een etage lager en dan binnen gaan zitten maar buiten is veel mooier. Ik ontdek dat de mantel van de schoorsteen heerlijk warm is, net een knuffelmuur en daar hangen we drie kwartier tegenaan, genietend van de omgeving die we achterlaten. In de verte zien we de bergen op het vasteland van Canada, van British Columbia en die hebben besneeuwde toppen. Ziet er mooi uit, zo op afstand. Van Rob Young (zoon van veteraan, vaak terug in Apeldoorn geweest) weten we dat het gisteravond in Calgary sneeuwde. Dat betekent dat als we wel de route door de Rocky Mountains hadden gereden, we het heel wat kouder zouden hebben gehad. We zijn nog steeds erg blij met onze keuze om op Vancouver Island te blijven.

Keurig volgens schema meert de ferry om 18.40 aan in Port McNeill. In de camper zoeken we naar het adres van een camping die zo’n 8 kilometer ten noorden van dit stadje moet liggen. Volgens de beschrijving zijn de plaatsen met ‘oceanview’. We vinden wel de advertentie maar daarin staat geen adres genoemd. Dan maar gewoon richting Highway 19 en hopen op borden. En die staan er ook, al snel staan we bij de ingang van een schitterende camping. De receptie zit dicht en dus zoeken we zelf een plek. We nemen de eerste (en volgens ons de beste) na de receptie en parkeren met de neus erin. We blijven nog een tijdje in onze stoelen in de cabine zitten, alsof we op de voorste rij in een theater zitten. Voor ons zee, eilanden, een vuurtoren op 2.00u (schuin rechtsvoor dus) en links nog wat stralen van de ondergaande zon. Wow, wat een plek.

Dit vraagt om een kampvuurtje en al snel knettert het er lekker op los. Wat een dag!!!