Port McNeill

Ook vannacht heeft het nog veel geregend, gelukkig is het droog op het moment van afkoppelen van water en elektra. Het is half elf als we wegrijden van de camping in Whiskey Creek, een gehucht waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Onze eerste stop ligt heel dichtbij. Coombs is niet meer dan 5 kilometer rijden. We zijn erg benieuwd naar de toeristische attractie van Coombs, de geiten op de daken. Op Foursquare hebben we gisteravond nog een leuk adres gevonden voor een kop koffie of lunch: Cuckoos. Die naam had ons eigenlijk moeten voorbereiden op dit stadje, in Coombs lijkt ‘een steek los’ te zitten. Direct bij binnenrijden zien we het restaurant dat in chaletstijl is gebouwd tegen een heuvel. Op het dak ligt gras en daarop zien we drie geiten. Door de ligging tegen de heuvel lijkt het eigenlijk alsof de weide gewoon doorloopt. Niets schokkends. Toch is de doorgaande straat aan beide kanten vol met geparkeerde auto’s, we rijden langzaam om in te schatten of we wel of niet zullen stoppen. Het lijkt hier een beetje zweverig, een beetje ‘blijven hangen in de hippietijd’, er staan beelden die niet misstaan in de Efteling. We twijfelen niet lang, we draaien om en hebben genoeg gezien vanuit de camper.

TomTom wordt ingesteld op Port McNeill, dat ligt 300 kilometer naar het noorden. Nog steeds op Vancouver Island. We gaan vandaar uit bekijken wat er in dat deel niet gemist mag worden. We hebben nog de tip van mevrouw Harkema uit Ladiesmith: een bezoek aan Alert Bay. Vanuit Port McNeill gaat een ferry naar dit eiland. Omdat het 300 kilometer rijden is kiezen we voor highway nr 19 en niet de meer toeristische 19A langs de kust. Tot aan Campbell River schieten we lekker op, het is rustig op de 4-baans weg en ondanks de dreigende wolken blijft het droog. Bij Campbell River willen we een kop koffie drinken maar hier geen koffieketen langs de highway. Zodra we Cambell River uit zijn wordt het nog rustiger op de weg, dat is wel zo prettig want het is nu een smalle 2-baansweg met nog steeds een deftige naam, de Inland Island Highway.
Bij een zogeheten Point of Interest gaan we stoppen. Er staat een informatiebord over de Seymour Narrows, zo heet hier het stuk water tussen Vancouver Island en de eilanden voor de kust. Op de kaart zitten wij nu aan de rechterkant van Vancouver Island en zijn het eilanden tussen Vancouver Island en het vasteland van Britisch Columbia. Dit was vroeger een erg gevaarlijk stuk zeestraat, vooral door twee grote rotsen (Twin Peaks) die zorgden voor onberekenbare stroming. In de vorige eeuw hebben ze de oplossing gevonden en uitgevoerd. De twee rotsen zijn opgeblazen en sindsdien is het hier veilig varen.

Als we verder rijden houden we het niet droog. Zon en regen wisselen elkaar af en soms hebben we alle twee tegelijk. Het is hier kouder en dat is ook te zien aan het verkleuren van de bomen. Het ziet er mooi uit. Tegen drie uur zijn we in Port McNeill en gaan we op zoek naar het Visitor Centre. Dat vinden we bij de haven maar helaas zit het dicht. Volgens de openingstijden op de deur zou het open moeten zijn maar binnen is het licht uit en de deur zit op slot. We overdenken onze volgende stap bij een grote kop cappuccino bij Tia’s Café. Binnen zijn twee tafels bezet, waarvan een met een groep waarvan wij, gezien hun uiterlijk, denken dat het First Nation zijn. Als het stel van de andere tafel opstaat ontstaat er een gesprek met de groep. Leuk om te horen dat ook hier de eerste vraag is ‘where are you from’. Als ze een tijdje bijzonderheden over het gebied hebben gedeeld wordt aan ons de vraag gesteld waar we vandaan komen. En ze willen weten hoe het kan dat wij een camper met een nummerbord uit Ontario (aan de oostkust) hebben. Ze vinden allemaal dat wij het mooiste deel van Canada hebben uitgekozen voor de vakantie. Natuurlijk gaat het ook even over het weer. Als Erik zegt dat het nog wel meevalt met de regen komt er een hele diepzinnige reactie: “you don’t mind the rain because you can see the sun”.

Dat is wel een goeie om te onthouden vinden we. We wensen elkaar allemaal een goede reis en dan gaan ook wij afrekenen. Nadat we bij de supermarkt vlakbij eten voor morgen hebben gekocht gaan we op zoek naar een camping. De eerste ligt vlakbij en door de naam denken we dat deze aan zee ligt. Helaas is dat niet het geval, camping Broughton Strait ligt midden in een bos, met hoge bomen. Dat is niet wat we zoeken, we besluiten verder te zoeken. We rijden terug richting Highway 19 en dan zien we links een bord met daarop de aanduiding van een Resort met golfbaan en camping. We keren en rijden de paar kilometer naar Cedar Park Resort. Dat klinkt prachtig maar de laatste drie kilometer zijn over een zandweg met plassen water. De camper ziet er al ‘stoer’ uit. Bij het resort ligt vooral de golfbaan en op een soort groot terras hebben ze staanplaatsen gemaakt voor campers en trailers. Er zijn nog drie plaatsen vrij, we hebben geluk. En nog mooier is dat we geweldig uitzicht hebben over het water en eilanden. De camping ligt hoog en ook al staan we niet op een plek aan de rand, doordat de staanplaatsen ruim zijn kijken we tussen de andere campers door.

Ook vanavond hebben we nog een paar flinke regenbuien op ons dak gehad. Gaaf is dat we ze al van verre zagen aankomen. Tenminste zolang het licht was. Nu doen we zo het licht uit. Morgen gaan we proberen met de ferry naar Alert Bay te gaan, maar daarvoor wachten we eerst het weer af. De voorspelling is vrij gunstig, half bewolkt, droog en 13 graden.