Pacific Rim part two

We hebben twee nachten geboekt op deze camping dus vandaag nog een hele dag om te doen waar we zin in hebben. Het strand links heet Combers Beach en daar zouden gespot kunnen worden. Dit strand is volkomen verlaten. Bij de overgang van strand naar regenwoud ligt het vol met vergrijsde boomstammen. Hier zijn wat meer rotsen/eilandjes dichterbij de kust. Op die rotsen zouden de zeeleeuwen moeten zitten maar we zien alleen aalscholvers. We lopen weer dik 2 uur langs de waterlijn (en soms erin). In de verte hangt nog zo’n mooie nevel die ervoor zorgt dat het regenwoud groen kan blijven.

Parks Canada, de instantie die alle Nationale Parken in Canada onderhoudt, heeft dit jaar in verband met het 150 jaar bestaan van Canada (150 jaar!! Vergelijk dat met Nederland…) in alle Nationale Parken twee rode stoelen neergezet. Bezoekers wordt gevraagd een foto van zichzelf te sturen via social media. Als we omdraaien en beginnen aan de weg terug richting camping, zien we op één van de rotsen aan het begin de twee rode stoelen staan. Leuk, daar gaan we in zitten en dan de foto mailen. Is de bedoeling. Als we dichterbij komen vinden we het pad omhoog naar de stoelen niet. Dat is niet gek want er blijkt geen aangelegd pad te zijn. Ze staan gewoon op een enorme zwarte versteende lavabult. Er staan vlakbij nog twee stellen, één besluit de klim te wagen, de andere twee mensen doen het niet en lopen verder over het strand. Wij stellen ons strategisch op zodat we goed zicht hebben op hoe de klimmers het aanpakken. Of wij het wel of niet gaan doen hangt af van hun klimtocht, ze lijken van onze leeftijd. De eerste paar meter is er niets aan de hand. Dan kunnen we constateren dat ze uit een Duitstalig land komen, we gokken Zuid-Duitsland of Oostenrijk. Het gesprek is goed te volgen, zelfs met het gerommel van de golven op de achtergrond. De vrouw wordt steeds stiller, de man gaat steeds harder schreeuwen. Dan zien we dat de vrouw gaat zitten, haar jas uit trekt, met een zakdoekje over haar ogen poetst en vervolgens weer opstaat. Als de man zegt dat ze maar moet wachten en dat hij wel zelf verder gaat is haar dat te veel, met heel veel moeite klimt ze verder. Wij hebben genoeg gezien, wij doen het niet. We lopen verder over het strand. Ik vang nog even een scholletje en nadat we die op de foto hebben gezet mag hij/zij weer verder zwemmen. We lopen terug naar de camper waar we de lampen weer aan doen en de trui weer aantrekken.

Daarna rijden we richting Tofino waar we het stadje willen bekijken. Zover komt het niet, we komen wel in Tofino maar we vinden geen parkeerplek voor de camper. Er is wel ruimte maar bij alle bordjes staat aangegeven dat RV’s er niet mogen worden geparkeerd. Het is een druk toeristisch gehucht van een paar straten. Vol winkels met surfspullen, voor excursies om walvissen te gaan spotten of om te gaan vissen. Het is een dorp met veel jongeren en mensen die doen alsof ze dat nog zijn. Omdat we de camper niet kunnen parkeren rijden we door naar het Community Center, een soort buurthuis aan de rand van Tofino. Daar beginnen twee wandelingen en daar is ruimte voor het parkeren van de camper. We kiezen voor de route die ‘the Lighthouse Trail’ wordt genoemd, een pad door regenwoud, hoog langs de stranden met veel ‘viewpoints’. Hoe de route aan de naam komt weten we niet, we zien niet één vuurtoren. Het is grotendeels heen en terug over hetzelfde pad, de route kan er niets aan doen, het is weer schitterend maar we bemerken bij ons zelf een soort ‘regenwoudblindheid’. We lopen er maar verbazen ons niet meer over de gigantische varens, over de enorme dikke en hoge bomen, over het geritsel in de struiken (eekhoorns en vogels). Het is voor nu even genoeg, we hebben zware benen van alle kilometers klimmen en dalen en we hebben honger.

Terug op de parkeerplek nemen we eerst wat te drinken (zo handig zo’n camper) en dan zoeken we op het kaartje naar een plek om te eten. Erik heeft op de heenweg iets gezien dat de Wild Side Grill heet en daar rijden we naar toe. Gelukkig kunnen we de camper hier makkelijk kwijt en is er nog een picknicktafel in de zon voor ons vrij. We bestellen Fish & Chips, Erik met kabeljauw en ik met zalm en al snel zitten we achter een heerlijk gevuld ‘mandje’. Jammie, de energie komt snel terug. Dit adres kunnen we iedereen aanraden!!

Zodra we terug zijn in het straatje op de camping lijkt het licht weer uit te gaan. Eigenlijk toch wel heel bijzonder dat we zo midden in de natuur mogen kamperen. Alsof we met de camper in Burger’s Bush staan maar dan na sluitingstijd.

Morgen gaan we weer verder, of eigenlijk eerst een stuk terug. Over Highway 4 via Port Alberni, langs Cathedral Grove en de Qualicum Falls richting Parksville. Hoe ver we doorrijden? Geen idee, dat zien we morgen wel.