Pacific Rim part one

Bij de receptie van de camping in Ucluelet proberen we voor vertrek nog foto’s te plaatsen bij onze laatste verslagen. Het internet is erg traag, dat is jammer. Als we de mail en het laatste nieuws hebben gecheckt rijden we richting Tofino. Eigenlijk is dit een langgerecht schiereiland waar Tofino op de noordelijke punt ligt en Ucluelet op de zuidelijke. In het midden ligt een Visitor Centre waar we stoppen voor informatie over de kampeermogelijkheden richting Tofino. Ten zuiden van Tofino ligt de Pacific Rim, een Nationaal Park. We zijn hier eerder geweest en het heeft indruk gemaakt. We herinneren ons lange zandstranden met het regenwoud tot aan het strand. De mevrouw bij het Visitor Centre adviseert camping GreenPoint, een zogeheten ‘Federal Campground’ maar wel eentje met elektra op de staanplaatsen. De camping zit dagelijks snel vol daarom geeft ze nog wat alternatieven aan. De camper wordt vlot opgestart en we slaan af naar Tofino.

Als we in de buurt komen zien we een bord waarop de camping wordt aangegeven. Op het bord staat ‘no vacancy’, we zijn te laat, ze zitten vol. “Jammer” denk ik, “even checken” denkt Erik en hij slaat de weg in naar de camping. De camper wordt aan de zijkant bij de receptie geparkeerd en Erik gaat gewapend met de portemonnee kijken of er plek is. En die blijkt er te zijn! Eerlijk gezegd ziet de camping er helemaal niet vol uit, geen idee waarom dat bord erop zit. We krijgen plek nummer 6. Hoe toevallig is dat. Gisteravond hebben we buiten op het bankje bij de receptie gezocht naar een camping in de Pacific Rim. We vonden er toen eentje met electra aansluiting en plek, als we hadden willen boeken hadden we nummer 6 gereserveerd. De foto’s van de plek hebben we al gezien realiseren we ons als we ervoor staan. Het lijkt net alsof het licht uitgaat zodra je de ‘campingstraat’ in rijdt. We rijden door regenwoud en het is midden op deze zonnige dag, donker en koud. Ik ga de camper uit en Erik rijdt achteruit de plek op. Als we weer in de camper staan is het zo donker dat het licht aan moet. En trouwens ook de kachel. Gelukkig hebben we vanochtend in Ucluelet nog even ‘propane’ bijgetankt, de kachel kan nu 24/7 branden als het nodig is.

Blijdschap en teleurstelling doen een wedstrijdje. Fijn dat we een plek hebben gevonden op deze camping want die ligt direct aan Long Beach, een zandstrand van dik 3 kilometer. Jammer dat we geen uitzicht op zee hebben en dat de plek zo donker en koud is. Eerst maar een kop koffie en dan bedenken wat we gaan doen. Als de koffie op is en een stuk dadelplaatkoek voor wat energie zorgt, hangen we de rugzakken om, nemen de grote telelens mee voor het geval dat, en dan gaan we op zoek naar het paadje dat naar het strand moet leiden. De camping ligt aardig wat hoger dan het strand en dat betekent dat we aardig wat meters moeten afdalen. Er zijn twee stranden om uit te kiezen: Long Beach en Combers Beach. Vandaag gaan we naar rechts en beginnen we aan een strandwandeling over Long Beach. De naam zegt iets maar niet alles over dit strand. Het is niet alleen lang, het is breed, het is nauwelijks ‘aflopend’ en het is schoon. Tenminste als je de planten uit zee, de stukken krab en de schelpen niet meetelt. In de camper hadden we de trui aan en voor alle zekerheid een regenjack in de rugzak gestopt. Op het strand gaat heel snel de trui uit want het is warm, de zon staat de schitteren aan een strak blauwe hemel. De teleurstelling over de campingplek is gesmolten in de zon! Het wordt nog mooier als we heel hoog in een boom een witte bol ontdekken. Met de telelenzen halen we het dichterbij en dan zien we de eerste Bald Eagle van deze reis. (Zee adelaar met witte kop en gele snavel). Op zee, niet ver vanaf het strand zien we veel bootjes, dat zijn van die tours op zoek naar walvissen. Als we hardop bedenken waarom die bootjes stil liggen en niet onderweg zijn naar de horizon zien we de reden. Of beter de redenen. We zien het spuiten van de walvissen, ‘smoking’ zoals ze het hier noemen. Als je met zo’n tour meegaat wordt altijd gezegd dat je het water af moet zoeken naar dat sproeien (of spuiten) want dat zijn de walvissen meestal net voor ze even boven water adem halen. Vanaf het strand lijken het geisers vergelijkbaar met die op IJsland of in Yellowstone. Wat bijzonder, we wisten dat walvissen hier langs de kust voorbij trekken maar dat we ze echt vanaf het strand zouden zien, hadden we niet durven hopen. Natuurlijk zien we niet dat wat de mensen op die bootjes zien maar ook vanaf het strand zien we ‘stukjes walvis’ voor ze onderduiken.

Zo lopen we vrij ongemerkt 10 kilometer over het strand, in de zon, met de schittering op het water en wij met een brede grijns. Dat het donker is en koud als we terug zijn in de camper? Daar hebben we het niet over, we doen gewoon alle lampen aan en laten de kachel nog wat warme lucht blazen. De foto’s worden gecheckt en verder ingezoomd: Bald Eagle check, Walvis check!!