Look a bear

Het is koud en er hangt mist als we om kwart voor tien wegrijden bij camping Arrowvale. Het is herfst en truien weer. De TomTom staat ingesteld op Stamp Falls, een provinciaal park. Hier kunnen we als het goed is zalmen zien springen. Als we een paar kilometer hebben gereden rijden we ineens volop in de zon, op de camping zaten we precies in een laaghangende wolk. Nu is de lucht weer strak blauw, dat is toch wel boffen zeg. Stamp Falls is een twintig minuten rijden waarvan het laatste deel door een donker bos en over een zandweg. Alles in de camper schudt weer lekker op zijn plek. We parkeren de camper, trekken een vest aan over de trui, hangen de rugzakken om met onze ‘valuables’ en dan zijn we er klaar voor. We hebben gelezen dat er een ‘handmade’ zalmtrap is en eigenlijk zijn we niet zo van de handgemaakte hulpmiddelen maar na het lezen van een informatiebord zijn we om. Op deze manier kunnen de zalmen terug naar hun geboortegrond en daarmee is de zalmtrek het hele jaar door gegarandeerd. Naast de stroomversnellingen zijn er ‘tubes’ waar de zalmen tegen een stroom in verder de rivier op kunnen. Ze hebben dus een keuze, of de route via de natuurlijke stroomversnellingen of via de aangelegde weg. Twee Canadezen wijzen ons op een gebouwtje waar aan de zijkant een televisie is opgehangen. Daarop zijn webcambeelden te zien van zalmen die door de buizen zwemmen. Dat is echt gaaf want zo zijn de zalmen van heel dicht bij te volgen. Er komen er veel voorbij.

We lopen verder langs de afrastering en komen bij een punt waar we zicht hebben op de grootste natuurlijke waterval en daar zien we zalmen ‘bij bosjes’ springen en proberen een etage hoger te komen. Dat lukt lang niet altijd in één keer. We staan een hele tijd te kijken, wat een prachtig gezicht. Afhankelijk van de tijd van het jaar zijn er meerdere soorten zalmen die hier langs komen. Op dit moment zijn het de Chinook en de Steelhead waarbij de Chinook verre weg de grootste is, die is een beetje bruinig met zwarte stippen. We lopen verder langs het hek tot aan een volgende serie informatieborden, die gaan over de ‘Salmon Pool’. Als we over het gaas naar beneden kijken zien we wat er wordt bedoeld. Een enorme hoeveelheid vis recht onder ons, alsof ze moed verzamelen om de strijd tegen de watervallen aan te gaan. Duidelijk is ook te zien dat het niet allemaal van één soort is. Het water heeft niet overal dezelfde kleur, sommige stukken zijn groen, dat is prachtig om te zien. Fijn dat er een hek is om tegenaan te hangen want achter het hek gaat het steil meters naar beneden.

We besluiten nog een stukje te lopen en gaan eerst naar een uitzichtpunt, daar krijgen we zicht op een stuk rivier stroomafwaarts. De rivier wordt een heel stuk breder en stroomt minder snel. Er is nog een route die we kunnen lopen en zo komen we bult af terecht bij het water. Dit is een plek waar gevist mag worden maar behalve een verlaten slaapzak, een campingstoel en één bergschoen zien we niemand. We installeren ons op de keien aan de rand van het water en trekken eerst maar eens de vesten uit. Het lijkt wel hoogzomer, zo warm is het. De zalmen springen voor onze neus, sommigen heel elegant, andere doen meer ‘bommetje’. Net als al eerder deze vakantie voelen we ons zeer bevoorrecht dat we hier op de eerste rang mogen zitten. Er zijn nog twee toeristen deze kant op gekomen en zij zijn al klauterend op rotsen een eindje van ons af gaan zitten. Na een tijdje trekken de twee onze aandacht door te zwaaien en te wijzen. En dan zien we wat ze bedoelen: aan de overkant van de rivier loopt een zwarte beer de helling af richting water. Hij lijkt ons niet te zien of hij heeft geen interesse. Zijn doel is duidelijk, hij wil vis. Dat lukt hem niet want hij lijkt droge poten te willen houden. De vissen springen wel voor hem langs maar zijn buiten zijn reikwijdte. Hij blijft lang binnen de reikwijdte van onze fototoestellen! GEWELDIG, dit is waarvoor we zo laat in het seizoen en naar Canada zijn gegaan.

De bult terug naar boven is steil maar we lopen fluitend terug naar de camper. Bij wijze van spreken dan. Het is onvoorstelbaar wat we net hebben gezien. Ondertussen is het bijna half één, we zijn hier langer dan gedacht geweest. Tijd voor de lunch en daarvoor rijden we naar de Harbour Quay in Port Alberni. We doen eerst een rondje over de pier (klein rondje, kleine pier) en gaan dan buiten in de zon eten bij een café dat de Blue Door heet. En dat is wat het heeft, een blauwe deur. En ze hebben er heerlijke zalmburgers, broodjes met sla, tomaten, saus en een flinke moot gebakken zalm. Het smaakt uitstekend en de borden gaan leeg terug naar binnen. We lopen weer terug naar de camper en gaan dan boodschappen doen bij de WalMart, dat is toch wel één van mijn favoriete winkels. Als je slecht weer hebt kun je hier met gemak een dag doorbrengen. Ze zijn ook goed in grote verpakkingen, bijvoorbeeld een doos met 120 kleine Marsjes, Twix, Snickers en M&M’sjes. (kost $20,- = € 14). We kunnen ons bedwingen……kopen trouwens wel een kilozak M&M’s. Die eten zo lekker weg bij een goed boek!

Na de WalMart stellen we de TomTom in op de volgende overnachtingsplaats: Ucluelet aan de westkust. Dat is ongeveer 100km rijden over een ‘long winding and narrow road’. Het is wel een hele mooie route, grotendeels langs een rivier, tussen steile bergwanden door of voorzichtig afdalen met 18%! Jawel. In Ucluelet gaan we op zoek naar een camping en rijden daarvoor eerst het hele dorp door. We zouden hier eerder geweest moeten zijn maar er is niets wat we herkennen. De weg loopt hier dood en we draaien terug. Bij het keerpunt staat een hert in de berm, we gaan ernaast staan en maken een foto. Een tam hert want die kijkt niet op of om. We hadden graag een camping aan de zeekant gehad maar in plaats daarvan zien we een bord aan de ‘landkant’. De camping is beperkt open, we mogen zelf een plek zoeken en er zijn er een aantal met electra en water. De toiletgebouwen zijn gesloten dus alleen ‘zelfredzame’ camperaars zijn welkom. We hebben een boiler, douche en toilet aan boord dus als er een wateraansluiting is hebben we verder niets nodig. De plek die we kiezen heeft prachtig uitzocht op een binnenhaven, de andere plekken zijn leeg. Op een ander terras staan wel wat campers maar verder is het rustig. Bij de receptie liggen enveloppen die je moet gebruiken om het kampgeld in te doen en daar zet je je plek, naam en aankomstdatum op. Betalen gaat per nacht.

We hebben nog een vrachtje hout voor een kampvuur en dat is nou net een klusje dat Erik leuk vindt. Als snel brandt er een mooi vuurtje naast de camper, we schuiven de picknicktafel er wat dichter bij en blijven zitten tot het hout is opgebrand.

Dit is vakantie!!

Ps. Bij de receptie hebben we wifi en we proberen het verhaal nog te plaatsen. Waarschijnlijk lukt het niet meer om de foto’s en film toe te voegen. Dat komt dan morgen, ook die bij het verhaal van gisteren.
Fijne dinsdag alvast gewenst, hier is het nog maandag.