Port Alberni

Het is zondag en die beginnen we, na een ontbijt in de camper, met een grote cappuccino bij de plaatselijke Starbucks. Handig dat we eerst hebben gegeten want nu kunnen we zonder problemen de dikke muffins en xxl-cookies laten liggen. De koffie is heerlijk en we blijven even rustig zitten. Voor vandaag staat de TomTom ingesteld op Ucluelet, dat ligt aan de andere kant van het eiland, aan de westkust vlakbij het Nationale Park Pacific Rim. De route over Highway 4 gaat door de Alberni Valley, een mooie weg om te rijden. Er zitten een paar stevige klimmen in maar daar heeft onze camper geen enkel probleem mee.

De eerste stop is bij de Little Qualicum Falls, watervallen in een Provincial Park. Er is plek voor de camper en terwijl ik de rugzakken inpak gaat Erik kijken welke wandelingen er te maken zijn. Het zijn geen lange routes en daardoor zijn gevulde rugzakken eigenlijk niet nodig maar er wordt aangegeven dat je geen waardevolle spullen in de auto moet achterlaten en daarom gaan onze (extra) fototoestellen mee in de rugzakken. Dat zijn voor ons de meest waardevolle spullen. We lopen eerst naar de Upper Falls, steken dan een brug over en gaan aan de andere kant naar de Lower Falls. Het is niet heel erg druk op de route, de meeste mensen lopen het rondje net andersom en dus zien we ze maar één keer. De watervallen zijn indrukwekkend maar zullen in het voorjaar nog wel veel meer water te verwerken krijgen. We lopen ongeveer een uur en dan zijn we terug bij de camper.

Verder over Highway 4 rijden we in de richting van Port Alberni. De weg gaat door nog een Provincial Park, MacMillan Park en hier kun je bomen van meer dan 800jaar oud vinden in Cathedral Grove. Als we een plek kunnen vinden voor de camper dan gaan we dit bos bekijken, als er geen plek is dan proberen we het als we over een paar dagen terug rijden over deze weg. Er is namelijk maar één weg naar de Pacific Rim dus we moeten altijd over dezelfde highway terug. Wat een geluk, we mogen alleen rechts parkeren en er is nog net een plekje waar de camper tussen past. Ook hier weer de rugzakken vullen met waardevolle spullen en dan steken we de weg over. De ‘Interpretive Trail’ (wandeling met informatiebordjes) ligt aan de overkant van de weg. Er is keuze uit een aantal lengtes, ze stellen allemaal niet veel voor qua meters maar hier zouden we uren kunnen lopen. De bomen zijn zo hoog dat je er een stijve nek van krijgt als je de toppen wilt zien. Sommigen zijn nogal aan de maat qua omtrek en het zijn ook nog eens oudjes. Ook de ondergroei is prachtig, metershoge varens die net even iets meer blauwgroen zijn waardoor ze wel van plastic lijken. En dan die mossen, op de stammen en aan de takken, ze zorgen voor een heel bijzondere sfeer, zeker in combinatie met de zon die er soms tussendoor schijnt. Genieten met hoofdletters voor ‘boomgekken’ zoals wij.

Als we de grootst mogelijke ronde hebben gelopen steken we de weg weer over naar de camper. Aan onze kant ligt ook nog een uitgezette wandeling, ook niet erg lang maar veel rustiger. Op nieuwjaarsdag 1997 heeft hier een enorme storm gewoed en toen zijn er veel bomen om gegaan. Die hebben ze laten liggen waar ze zijn gevallen, het lijkt op mikado maar dan met reuzen stokken. De omgevallen bomen zijn weer voeding voor andere planten, dat is mooi om te zien. Weer terug bij de camper is het eigenlijk al lang tijd geweest voor de lunch. We hebben nog een restje gehakt met bonen en tomatensaus, tortilla’s met zongedroogde tomaten en geraspte kaas, dat worden heerlijke burrito’s. Een prima lunch!

Als we de weg weer opdraaien besluiten we om niet door te rijden tot Ucluelet maar om in Port Alberni een camping te zoeken. We draaien bij het Visitor Centre de parkeerplaats op en zoeken binnen naar informatie over deze omgeving. De camping die we hadden uitgezocht blijkt bereikbaar te zijn na een erg lange en erg slechte gravelweg, de jongeman achter de balie adviseert een andere camping omdat we ook graag water en electra op de plek willen. Hij wil wel voor ons bellen en dan blijkt campground Arrowvale nog één plek over te hebben. Die wordt voor ons gereserveerd, we krijgen de route mee en dan is het nog een kwartiertje rijden naar de camping. Port Alberni blijkt over alle winkels die je maar kunt bedenken (in Canada) te beschikken dus hier kunnen we morgen of op de terugweg nog wel een keer shoppen. De camping is vrij simpel, het lijkt erop dat het veel heeft geregend de laatste tijd want de grond is behoorlijk nat. Onze plek is dat ook, we moeten bijna licht aan doen in de camper. Voordeel is dat we af en toe internet hebben, daarvoor moet Erik dan eerst met de Ipad of laptop naar de receptie, daar inloggen en dan terug lopen naar de camper. Met een beetje geluk blijft dan de verbinding bestaan.

Om 17.00u dreigen onze ogen dicht te vallen van de stilte en het niets hoeven doen. We gaan een stukje lopen, kijken of we onderweg nog een cache kunnen vinden en misschien nog wat zien van de omgeving. Port Alberni schijnt DE stad voor de vissers te zijn (ook zalm) en de camping ligt vlakbij de rivier. We vinden de rivier en één van de vier caches, zalmen zien we niet, wel een mooie reiger. Het bos is vrij donker en een duidelijk pad is er niet. Op een vrij stil stuk zit een mevrouw op een matje met naast haar een grote herdershond die ze ‘kort houdt’. Ze kijkt wat argwanend en vraagt of we iets zoeken. Van geocaching heeft ze, denken wij, nog nooit gehoord. Als ik vraag of het pad nog verder gaat, vertelt ze dat die uitkomt bij campground Arrowvale. Dat is een meevaller. Dan gaat zij verder met haar Yoga oefeningen en wij lopen verder over het paadje. Inderdaad komen we uit bij de camping, we hebben ruim een uur gelopen.

We checken nog even de meegenomen folders en lezen over een wandeling bij watervallen waar een trap voor zalmen is aangelegd. Dat is de eerste bestemming voor morgen en verder zien we dan wel hoe het gaat. Het gaat ons steeds beter af om niet te plannen maar per dag te kijken wat er in de omgeving is en dan een keuze te maken.