Naar Bandung

De wekker gaat om zes uur, dat is best vroeg…. We rollen een half uur later de koffers op de gang en gaan dan zelf op zoek naar de ontbijtruimte. De lift zit aan de buitenkant van het gebouw en zo dalen we af van 10 naar 2. Na het ontbijt gaan we terug naar de kamer en kijken even naar het nieuws: de eerste uitkomsten van de verkiezing in Amerika lijken niet gunstig. Tenminste als je niet voor Trump bent. We moeten om half acht in de bus zitten en dat hadden we kunnen halen als de lift niet bij de afdaling naar de begane grond, na de stop op 2 in plaats van terug naar 14 gewoon verder was afgedaald. We komen een minuut te kort.

Aris heet ons welkom en dan gaan we op weg naar de haven van Jakarta. Onderweg vertelt hij honderduit en ik probeer wat mee te schrijven. Het aandeel van de Nederlands in de 18e eeuw is niet gering geweest. Zo zijn er een aantal kanalen gegraven om het vervoer van vooral specerijen naar de haven mogelijk te maken. We komen langs wat oude panden, het is vergane glorie, er is meer nodig dan een likje verf. Door de spiegelende ramen proberen we wat foto’s te maken. We rijden een rondje langs de grootste moskee van Indonesie, de masjid Istiqlal waar 120.000 mensen tegelijk kunnen plaatsnemen voor het gebed. Tegenover de moskee ligt een grote kerk, daar gebouwd op initiatief van Soekarno. Dit ondersteunt zijn idee voor tolerantie.

Het verkeer staat regelmatig vast en dan trakteert Aris ons op wetenwaardigheidjes: Honda=hoge onkosten na de aanschaf. Yamaha=japanse arbeiders maken alles half af en ook leuk: Volvo=verloren onderdelen liggen verder op. Minder leuk: 40% van Jakarta ligt onder de zeespiegel en stroomt minimaal 1 keer per jaar onder. Er zijn twee seizoenen op Java, een droog en een nat seizoen. We zitten nu in het regenseizoen, dat duurt van oktober tot april. We komen langs een monument waar in de top 50 kilo goud is verwerkt. Dat klink bizar voor een land dat zo arm overkomt maar volgens onze gids is het juist een rijk land. Rijk in de zin van dat ze veel grondstoffen hebben, meer dan voldoende rijst verbouwen, (waar trouwens de beste kwaliteit van wordt geëxporteerd en ze voor eigen gebruik mindere kwaliteit importeren uit andere landen….). Aris praat in tropisch Nederlands, zoals hij het zelf noemt.

Bij de haven mogen we even de bus uit en kunnen we de houten boten van dichterbij bekijken. Na de ijzige temperatuur in de bus is het even schakelen in de volle zon. We bekijken het laden en lossen of beter gezegd het lossen van vrachtwagens en vervolgens laden van boten. Het is voornamelijk handwerk en heel ‘ lean’ ziet het er niet uit. Na de haven verlaten we de drukke stad en rijden we naar Bandung. En gaat de gids verder met geschiedenislessen en zo. Om kwart voor twaalf zit de sfeer er al goed in en wordt er door een aantal uit de groep ‘ Soerabaja’ gezongen, blijkbaar wereldberoemd gemaakt in Nederland door tante Lien?? Wieteke van Dort?? Wij kennen tekst en melodie niet en zingen dus niet mee. We hebben een leuke groep!

Onderweg wordt nog een keer gestopt voor een toiletbezoek en een kop koffie of thee. We hebben gedoneerd voor een fooienpot en de gids beheert die portemonnee. Het is bedoeld voor fooien in de hotels, bij de restaurants waar we onderweg eten, voor toiletbezoek en zoals nu, voor een kop koffie. Mooi systeem. Oh ja, en we krijgen iedere dag per persoon twee flessen water. Langs de weg zien we de eerste rijstvelden en bananenbomen. We rijden de bergen in en het is schitterend om de etages met rijstvelden tegen de berghellingen aan te zien. Net een camping in Oostenrijk maar dan anders. We krijgen uitleg over optionele excursies, knap hoe die nog in het al volle programma passen. Vanmiddag kunnen we mee naar een muziekschooltje waar de instrumenten van bamboe zijn. Wij kiezen voor wat eigen vrije tijd.

Zodra we in Bandung aankomen gaan we naar een restaurant voor de lunch. Ook vandaag een buffet met een aantal lekkere gerechten. We eten witte rijst, groenten met kip, saté en gado gado. Er is vers fruit (ananas en meloen) en koffie of thee. De gids had ons er al voor gewaarschuwd, het eten is niet warm, dat schijnt men hier zo gewend te zijn. Na de lunch gaat een deel van de groep richting muziekschool en gaan wij met nog zes anderen in twee kleine busjes naar het hotel.

Op de kamer proberen we internet op te starten maar dat lukt niet. Eerst komt een juffrouw van de balie om het op te lossen, wat niet lukt. Dan belooft ze de IT-manager op het probleem te zetten. We wachten het niet af, we zoeken in de lobby op de telefoon (waar de wifi wel werkt) naar een adresje voor een kop koffie en als we iets hebben uitgezocht gaan we naar buiten. Het blijkt te regenen. En niet zo zachtjes ook. We hebben een kleine paraplu meegenomen maar die houdt ons niet droog. Het is niet ver maar we zijn blij als we de Rasa Bakery & Café ontdekken. Binnen is het rustig en al snel zitten we aan de koffie (Erik) en thee (ik). Helaas blijken ze geen cappuccino te hebben. Terwijl we zitten op te drogen gaat het buiten nog wat harder en begint het ook te onweren. Het is nu wel duidelijk, we zitten in het regenseizoen. Het ziet er niet uit alsof het snel droog gaat worden, daarop wachten heeft geen zin en na een tijdje gaan we afrekenen en naar buiten. Binnen een halve minuut zijn we doorweekt. Denken we, tot we bij een kruispunt komen en daar auto’s een halve meter door het water zien rijden. Midden op het kruispunt blijft geen water staan maar op de plek waar we moeten oversteken stroomt het water behoorlijk. We waden naar de overkant, het water komt tot mijn knieen, bij Erik dus niet. Het is lachwekkend of triest en wij kiezen voor het eerste. Dubbel van het lachen stappen we het hotel in, een behoorlijk spoor water achter latend.

We hangen de doorweekte kleren in de badkamer . We blijven hier twee nachten , overmorgen zal het wel droog zijn. Oh en internet is geregeld, dus we kunnen weer online.

Fijne dag allemaal, hier doen we zo het licht uit. Foto’s komen hopelijk ook binnenkort.