een rustdag

of eigenlijk: een dag om zelf in te vullen. Voor we gaan ontbijten gaan we eerst naar de host om een excursie af te spreken. We huren via hem/Fox voor morgen een auto met chauffeur en daarbij ook nog een Nederlands sprekende gids. Het is geen goed plan om hier zelf te gaan rijden, we snappen niks van de verkeersregels, borden zijn er niet en we spreken de taal niet meer dan dat we ' dank u wel' (terima kasih) kunnen zeggen. We mogen zelf bepalen waar we naar toe gaan en hoe laat ze er moeten zijn. We hebben een aantal dingen opgezocht waar we graag naar toe willen en de laatste is een tempel in zee. Het moet erg mooi zijn om daar de zon te zien ondergaan. We spreken af dat we om 10.00 worden opgehaald, de huur is voor 10 uur dus dat betekent dat we dan weer terug zijn om 20.00u.

Nadat dit is geregeld gaan we rustig ontbijten. Nu we geen voor ons georganiseerd programma meer hebben met een vaste vertrektijd zitten we niet meer met de hele groep tegelijk aan het ontbijt. Het ontbijt is hier erg uitgebreid en dat is soms lastig kiezen. Erik gaat voor witte rijst met ei, hij voelt zich v.w.b. het eten helemaal thuis. Inclusief ' sambal bij' . Ik ben meer van het verse fruit en geroosterd brood.

We hebben bedacht dat we vandaag beginnen met een paar uur aan het zwembad of in het zwembad. Het is er heerlijk en rustig. Er zijn maar weinig ligbedden bezet. In het zwembad hangt vlakbij waar wij 'liggen' een volleybalnet en er ligt ook een plastic bal. Natuurlijk spelen we even, 1 tegen 1. Het is lastig bewegen in knie diep water en met zon tegen (voor Erik). Echt baantjes zwemmen kan hier niet, daarvoor is het niet diep genoeg. Erik gaat ook nog even in zee zwemmen en ik loop mee tot aan het water om daar een foto van te maken. We hebben geen schoenen aan en na twee stappen op het hete zand moeten we rennen want anders verbranden we onze voetzolen. De stroming is hier nogal sterk dus Erik gaat niet te ver de zee in. Op zo'n 5 meter uit de kust liggen witte brokken op de zeebodem. Dat blijkt koraal te zijn. Terug naar het zwembad trekken we nog een keer een sprintje. Twee mannen uit de groep willen ook in zee gaan zwemmen en we waarschuwen ze voor het hete zand. Ach, dat zal toch wel meevallen?? Na een paar rustige stappen, zetten zij het ook op een rennen. En dan te bedenken dat we gisteren hebben zitten kijken naar een danser die met zijn voeten vuur uit trapte. Hij heeft vast hier geoefend.

Tegen half twee lopen we terug naar onze suite en kleden we ons om om naar Kuta te lopen. We willen proberen nog twee caches te vinden maar allereerst gaan we bij het buurhotel lunchen. Het is een restaurant van het Holiday Inn en volgens Foursquare.com kun je hier heerlijke pizza's eten. We kiezen voor een tandoori chicken met mango chutney en dat is een hele goede keuze. We nemen niet een ronde maar een lange versie want die is voor twee personen bedoelt. De bediening is super vriendelijk. Er wordt zodra we zitten een houten bakje op tafel gelegd met daarin twee rondjes met water en twee witte dingen die op pepermuntjes lijken. Voor we die in de mond stoppen vragen we eerst wat het is. Het blijkt de bedoeling te zijn dat witte pepermuntje in het rondje water te leggen. Dan zuigt het zich vol en wordt het een vochtige tissue. Nog nooit gezien, geweldige uitvinding.

Als de pizza tot de laatste kruimel is opgegeten en de cappuccino echt op is, beginnen we aan de wandeling over de ' beach walk' langs het strand. Rechts liggen de hotels, links het strand met kraampjes, verhuur van surfboards, verkoop van houtsnijwerk, sarongs en heel veel plastic. Ook wordt op heel veel plekken een ' massaaa' aangeboden. We weten wat ze bedoelen want dat klonk in Vietnam net zo: ze bedoelen een massage. De eerste cache die we zoeken heet Kuta rocks en daarvoor komen we uit bij een muurtje van rotsblokken. We staan even te kijken en dan wordt Erik op de schouder getikt: een verkoper van houten beelden wijst aan waar de cache ligt. We zijn nummer 55 zegt hij. Hij vindt het helemaal geweldig en we bedanken hem natuurlijk voor de hulp. Het is een piepklein rolletje en we krijgen het nauwelijks uit het kokertje. Valt niet mee met deze temperaturen, in de volle zon, de naam bijschrijven op het strookje.

De volgende is een earth cache en daarvoor moeten we naar coordinaten op een veel drukker deel van het strand. Dit ligt meer richting centrum van de stad. We moeten de antwoorden op drie vragen zoeken en dan kunnen we later via internet de eigenaar mailen en hopen dat de antwoorden worden goedgekeurd. Daarna mogen we loggen. We besluiten op dit punt te keren en lopen door een straatje naar de Leguan Street, de grootste winkelstraat van Kuta. We checken op google maps hoever we van het hotel zijn. Het is ondertussen 17.00 uur geweest en om 18.20 gaat de zon onder. Dan willen we eigenlijk toch wel weer in de buurt van het hotel zijn. De trottoirs zijn overvol en we gaan een winkelcentrum in om aan de andere kant er weer uit te gaan. Nu lopen we weer langs het strand en dat is veel fijner dan tussen de uitlaatgassen. We zetten er even flink de pas in want het is nog een eindje lopen.

Het is prachtig om de zon steeds dichter bij de horizon te zien komen. Als we bij het strand zijn dat bij ons hotel hoort, gaan we aan de waterlijn staan, dit is echt prachtig. Hier gaat de zon onder als knetter oranje bal. Extra mooi is dat de landingsbaan van de vliegtuigen hier ook vlakbij ligt en we een dalend vliegtuig voor de oranje lucht zien. Maakt het nog mooier.

Terug in de hotelkamer, pardon in onze suite, zien we dat we toch wel rood zijn geworden. De laatste vakantie waren niet naar zonbestemmingen en onze witte benen hebben sinds jaren weer in de zon gelegen/gelopen. De teller staat op bijna tien kilometer lopen, niet gek bij deze temperaturen. Af en toe een pauze voor een cappuccino of wat te eten helpt goed om het vol te houden.

tot morgen!