Ubud

Vandaag slapen we uit tot 8.00u. Langer kan niet want om 9.00u wacht de host van Fox op ons in de lounge. Het ontbijtbuffet is zeer uitgebreid en het uitzicht op het zwembad en daarachter de zee is formidabel. We hebben ons informatiepakketje mee en ook de vliegtickets. De host stelt zich heel kort voor en vraag dan ' aandacht graag'. We zitten keurig op rijen in een soort zaaltje, alsof we een workshop gaan volgen. Veel te vertellen heeft hij niet, hij wil dat we allemaal checken of op ons ticket wel de juiste vertrekdatum staat, hij geeft aan dat we volgende week woensdag om 18.00u zullen worden opgehaald en dan is er natuurlijk nog de mogelijkheid om bij hem excursies te boeken. Vanmiddag hebben we onze laatste gezamenlijke uit het programma.

We boeken nu nog niets bij, gaan eerst eens nadenken en uitzoeken wat we willen. Terwijl de meesten bij de host achterblijven gaan wij naar het strand. Er is vanaf hier een ' boulevard' , of beter een beachtwalk, een betegeld pad van nog geen twee meter breed. We gaan op zoek naar een cache, dat zou de eerste deze vakantie worden en gezien de eerdere logs is dit een makkie. Helaas, we vinden wel de plek waar de container verstopt moet zijn maar we vinden niet wat we zoeken. Morgen nog maar eens proberen. Een beetje balend lopen we terug naar de kamer. Ik heb moeite met de warmte, ik word er erg futloos van. Dat is natuurlijk niet zo erg als je vakantie hebt maar het past me niet zo goed.

Gisteravond hebben we bij een supermarkt een bak met een kilo aardbeienyoghurt gekocht. Bij het ontbijt hebben we dat tot nu toe nergens gehad en daar kun je dan zo zin in hebben. We eten het als vroege lunch of laat tweede ontbijt. Daarna moeten we naar de lounge want we worden om 13.00u opgehaald voor een excursie naar Ubud, een kunstenaarsdorp in de binnenlanden. We rijden dit keer in een Panoramabus, knal oranje, van de touroperator waar Fox mee samenwerkt. De bus is een heel stuk korter en duidelijk ook smaller. We prijzen ons gelukkig dat we tijdens de rondreis een ruimere bus hadden.

We hebben ook een lokale gids, Leon genaamd en hij is geboren Balinees. Hij vertelt dat hij een vergunning heeft om als gids op Bali te werken. Hij is eigenlijk een collega van Aris. Aris heeft een vergunning voor Java. Ieder zijn specialisme dus. Deze gids is hindoe en hij legt onderweg het een en ander uit. Ik heb mijn opschrijfboekje niet meegenomen en daardoor geen aantekeningen gemaakt. Dat zou ook nog best moeilijk zijn geweest als ik wel het boekje mee had gehad want de man is op de achterste rij van de bus waar wij dit keer zitten, heel slecht te verstaan. Hij praat erg snel en al is zijn Nederlands best redelijk, we volgen er niet veel van. We zijn niet de enigen. Misschien komt het ook doordat we zo langzamerhand verzadigd raken door alle informatie die we binnen krijgen.

De eerste stop is bij een zilversmid waar we worden losgelaten in de winkel met sieraden. Er zijn ontzetten veel vitrines en we kunnen geen stap zetten zonder dat een winkeljuffrouw met ons meebeweegt. Daar worden wij wat flauw van en dus bewegen we ' uit elkaar' . De juffrouw kiest ervoor mij te volgen. We lachen er maar om. De prijzen zijn hier vergeleken met die op Java veel hoger, we denken zo'n 300%. Na een rondje langs alle ' voorraad' gaan we weer terug naar de bus.

Op naar de volgende stop, die is bij een werkplaats voor houtsnijwerk. We mogen foto's maken van de mensen die aan het werk zijn en van de gids die uitleg geeft over de verschillende houtsoorten die hier worden gebruikt. Hibiscus, krokodillenboom en nog wat andere bomen die ik vergeten ben. Binnen is de winkel en daar mogen geen foto's worden gemaakt. Er staan enorme beelden, prachtig gemaakt maar niet echt onze smaak. Ik bekijk een onderzetter die wel aardig is tot ik de prijs aan de onderkant zie: us$ 65 voor een ding van 10 x 10 centimeter. Achter me duikt in eens een man op die zegt ' you get discount' . Het wordt er niet aantrekkelijker op. Toen we net vertrokken waren ontdekten we dat we de creditcard nog in het kluisje op de kamer hadden liggen, maar dat is nu geen probleem. Er is niets wat we mee naar Nederland zouden willen nemen. Maar smaken verschillen want er zijn er toch een aantal uit de groep die met gevulde tassen de bus weer instappen.

De volgende stop is in Ubud, het kunstenaarsstadje in het binnenland. En het eigenlijke doel voor vandaag. We krijgen bijna twee uur om te shoppen. Wij hebben een ander doel: we willen onze eerste cache vinden. Een van de drie Henken uit de groep denkt dat Erik een bekende Nederlander is en vandaag weet hij ook aan wie Erik hem doet denken: Erik Akerboom, korpschef van de Nationale Politie. Niet echt al delen ze de voornaam.

En Henk: je hebt het voor elkaar. Ik heb je genoemd. Dank voor de input!

We hebben de cache in de telefoon geladen en net nadat iedereen links af slaat de markt op/in lopen wij nog wat meters verder en zijn dan in de buurt. We moeten op zoek naar twee belden bij een ingang van een tempel, de container schijnt achter de linker te liggen. Als we op de stoep staan te overleggen zit een man bij een fruitstalletje te seinen naar iets achter hem. En inderdaad daar is de toegang tot een huistempel en daar zijn aan weerszijden van de deur twee ' wachters' . Container vinden is dan een fluitje van een cent. We schrijven onze naam bij in het logboek en kopen dan wat bananen bij het fruitstalletje. Ze hebben ons immers een beetje geholpen. Op de stoep voor de tempel eten we de mini bananen op en dan gaan ook wij de markt over.

Niet echt ons ding, heeeeel veel van hetzelfde. We kijken meer maar plekjes om te fotograferen dan naar de honderden Hindoe beelden, de massa's kleding, het speelgoed uit China en ander prut. Aan het eind van de straat zien we aan de overkant een leuk restaurant, dat er schoon uitziet. We gaan er koffie drinken en als we de cappuccino bestellen, zoeken we ook maar direct wat te eten uit. We zijn vanavond pas rond half negen terug in het hotel en we hebben al vroeg geluncht. De cappuccino is ontzettend lekker, ze branden hier zelf de koffiebonen en verder is alles biologisch, ecologisch, vers maar veel belangrijker: erg lekker. We blijven zitten tot het tijd is om terug te lopen naar de bus.

Na een half uur rijden komen we bij het laatste onderdeel uit deze excursie. We gaan een Kecak voorstelling bijwonen en we krijgen van de gids een A4-tje met Nederlandse uitleg over de twee dansvoorstellingen. Als we het eerste verhaal lezen begrijpen we wat we gisteren hebben gezien toen we bij de Starbucks zaten. Samengevat gaat het over een jonge vrouw, een hert en een belangrijke man. De tweede voorstelling is heel indrukwekkend. Het is een vuurdans en daarvoor wordt midden op het podium (is bestraat) een stapel lege kokosnoten in de hens gestoken. Er gaat een halve liter spiritus bij. Tenminste dat denken we want er wordt iets opgespoten en de vlammen worden hoger. Dan komt een danser die de boel met de voeten uittrapt. Niet echt iets om thuis na te doen. De twee voorstellingen samen duren een uur en gedurende dat uur zitten er mannen op de grond die zingen of praten. Ze zeggen zoiets als kak-kak-kak en dat dus een uur lang. Een paar zijn aangewezen als solisten en die roepen dan tussendoor nog wel eens wat anders. Terug in de bus gaat het geluid nog even verder. Er wordt luid 'gekakt' door de groep.

Dan nog een half uurtje voor de terugreis naar het hotel. We zijn misschien een uurtje binnen als we buiten veel lawaai horen. De regen komt met bakken uit de lucht. Fijn dat we het de hele dag droog hebben gehad, weer veel geluk gehad.

Nu nog even foto's uitzoeken en verhaal plaatsen.

Terimah kasih voor het lezen!