Hué City Tour

Vandaag worden we om negen uur opgehaald door weer een nieuwe gids. We mogen hem Wan noemen en zijn Engels is beter dan dat van de vorige gidsen. Het wordt een erg warme dag en daardoor heeft hij het programma omgegooid. We beginnen met de wandeling door de Keizerlijke Stad, het oude centrum van Hué, ook wel de Citadel van Hué genoemd. Het enorme complex bestaat uit drie delen: de burgerlijke stad, de keizerlijke stad en de verboden purperen stad. De bus zet ons vlakbij het complex af en dan begint onze wandeling. Ik koop een hoedje tegen de zon en die is multifunctioneel. Ik kan het ding namelijk ook als waaier gebruiken. Erik houdt zijn Alaska pet op om een koel hoofd te houden.

Voor we het complex binnen gaan staan we stil bij een viertal kanonnen. Aan de andere kant van een plein staan er vijf. Voor het Boeddhisme is het cijfer 9 belangrijk, daarom in totaal 9 kanonnen. Even uit de reisgids: in 1803 liet keizer Gia Long de kolossale bronzen kanonnen gieten als symbolische verdedigingswapens van zijn nieuwe hoofdstad. De vier kanonnen staan voor de vier seizoenen, de vijf andere voor de elementen aarde, metaal, hout, water en vuur. Nadat de gids voor onze groep de entreekaarten heeft gekocht gaan we door de linkerpoort van de Ngo Monpoort naar binnen. De linker is voor de toeristen, de rechterpoort is voor de Vietnamezen. Ze betalen een lager entreetarief.

We proberen de uitleg van de gids te volgen maar we zien zoveel moois dat de aandacht snel naar andere dingen gaat. Opvallend vonden we vooral het verhaal over een keizer die als wet had ingevoerd dat een keizer slechts 1000 concubines mocht hebben. Opvallend ook dat er voor vrouwen een andere uitgang/poort was als voor mannen. Dat de keizer de baas was maar dat zijn moeder eigenlijk de touwtjes in handen had…… De pracht en praal in de gebouwen is geweldig, veel bladgoud, zilveren voorwerpen, prachtig houtsnijwerk, mooie zijde gewaden, we komen ogen te kort. We horen het verhaal over de enorme bronzen ketels bij het Paviljoen van de Mandarijnen. Dat verhaal is een beetje luguber: de keizer vertelde iemand in vertrouwen een verhaal en als dat dan toch verder werd verteld werd die persoon inclusief drie generaties uit zijn/haar familie in de ketel gekookt. De ketels stonden er vooral om te waarschuwen. We luisteren een tijdje naar een zestal mannen in mooie ‘ klederdracht’ die op simpel uitziende instrumenten muziek maken. De muziek is de perfecte omlijsting voor dit bezoek.

De Verboden Purperen Stad was slechts voor de keizer, zijn concubines, zijn moeder en vrouwelijke bediendes toegankelijk. Mannen die de drempel overstaken werden gestraft en ter dood veroordeeld. Geen halve maatregelen in die tijd. Vietnam was tot augustus 1945 een keizerrijk. De laatste keizer deed ‘ vrijwillig’ afstand en op 2 september 1945 werd door Ho Chi Minh de Nationale Onafhankelijkheid uitgeroepen. In 1946 was de eerste Indochinese Oorlog een feit (terugdringen Fransen). Deze oorlog en later de Vietnam oorlog hebben veel schade aangebracht aan de gebouwen in de Citadel maar er wordt hard gewerkt aan het restaureren. We lopen door een deel waar nog niets is gerestaureerd en eigenlijk vinden wij dat nog mooier.

We zijn voor half tien in de Citadel en lopen uren rond. We mogen niet op eigen houtje de boel verkennen want volgens de gids is het voor toeristen onmogelijk om de weg terug te vinden in dit doolhof. Maar we hebben een andere reden om een eigen route te lopen: we zijn op zoek naar twee jaartallen in verband met een geocache. Er zijn in Vietnam niet heel veel caches en er ligt een zogeheten Virtual in het midden van de Citadel. Op de plek van de coördinaten moeten we twee jaartallen vinden en die moeten we per email versturen naar de eigenaar van deze cache. Als de jaartallen kloppen krijgen we toestemming om te loggen. Een deel van de groep (het Nederlandse en Belgische deel) is benieuwd naar wat voor apparaat wij mee hebben en waar we naar op zoek zijn. Ze gaan na onze uitleg direkt spontaan mee zoeken. En we vinden een plaquette met twee jaartallen. Punt gescoord!!!

Na de Citadel worden we met een elektrisch karretje naar het Museum voor Keizerlijke Kunst gebracht. Daar mogen we, zonder schoenen en zonder foto’s te maken, rondlopen tussen de pracht en praal die door de Vietnamese Keizers in de voorgaande eeuwen is aangeschaft. We zijn getuige van hun rijkdom. Na dit museum lopen we terug naar de bus en brengt de gids ons naar een restaurant voor de lunch. Dit keer bestellen we allemaal van de kaart. Erik kiest geroosterde kip met groente, we nemen een schaal nasi met groenten en ik heb een kom crab soep (een kom van ongeveer een liter).

Na de lunch stappen we weer in de bus, dit keer rijden we Hué uit en gaan we een Pagode bezoeken, de Thien Mu pagode. Ook hier weer tekst en uitleg van de gids en ook nu gaat die grotendeels langs mij heen. Er is zoveel te zien! Mooie bloemen, een groepje kinderen die op de voorbestemd zijn om monnik te worden., een heel klein katje dat trots wordt getoond. Maar ook een blauwe Austin Martin. Deze pagode zou in Nederland de naam ‘ Pagode van de Hemelse Dame’ hebben gekregen. Het complex is in 1601 gebouwd. Opvallend is in ieder geval de zeven verdiepingen tellende achthoekige toren Thap Phuoc Duyen of Toren van de Bron van Vreugde. In de pagode staat een beeld van een lachende Boeddha. Daar heb ik een foto van en daar sta ik zelf ook op (even goed zoeken). De auto is trouwens van de monnik Thich Quang Doc geweest. Deze monnik is in 1963 met deze auto naar Saigon gereden en daar heeft hij zich uit protest tegen het Diemregime in brand gestoken. De beelden daarvan schijnen de hele wereld te hebben geschokt.

We dalen hierna af naar de Perfume River waar een fraaie van draken voorziene toeristenboot op ons ligt te wachten. De perfume river komt aan zijn naam doordat er vroeger vanaf hoger gelegen gebieden gras en bloemen door het water werden meegevoerd. In Hué was de temperatuur hoger en het water warmer waardoor de geur vrij kwam. Tegenwoordig is dat niet meer het geval, er is teveel vervuiling. We zitten drie kwartier op de boot en 44 minuten wordt er door twee vrouwen geprobeerd om ons van alles te verkopen. Ze beginnen heel eenvoudig met blikjes drinken en flesjes water, dan gaan ze over op overhemden, sjaals, houtsnijwerk en tot slot komen de waaiers tevoorschijn. In Hué worden we weer aan wal gezet en staat de bus weer voor ons klaar. Het is nog maar een klein stukje terug naar het hotel.

Voor het avondeten gaan we nog een keer ‘ de straat op’. We lopen naar Little Italy en eten daar een pizza. De Belgische familie heeft hetzelfde restaurant uitgekozen en na het eten zitten we nog gezellig een tijd samen te kletsen. Een mooi eind van een prachtige dag.