My Son (“ mie son" )

Er staat keurig om negen uur weer een bus op ons te wachten voor ons hotel. Gids Hoang (die ik ten onrechte Wan had genoemd, maar je spreekt het hetzelfde uit) is ook weer van de partij. We gaan met een deel van onze groep en wat ‘ verse’ mensen naar een Hindoe tempel complex uit de tijd van de Champa, Dan hebben we het over de 4e tot 13e eeuw. Het complex is door Fransen eind 19e eeuw blootgelegd. Van de oorspronkelijke 70 gebouwen zijn er nu nog ongeveer 20 in redelijke staat. Het terrein is verdeeld in kwadranten, A t/m J en de delen B, C en D zijn het belangrijkst. Gebied A is vrijwel geheel door de Amerikanen tijdens de Vietnamoorlog vernield. We zien in de stukken die nog overeind staan vreselijk veel kogelgaten en beschadigingen door explosieven. Zo is een krater die is ontstaan door een inslag ook nog duidelijk te herkennen. We hebben vooraf gelezen over My Son en we zagen dit als belangrijkste excursie tijdens deze reis. Ik wil niet zeggen dat het tegenvalt maar we hadden allebei een ander beeld. Een deel van de ruïnes is getracht te herbouwen aan de hand van foto’s die door de Franse ontdekkers zijn gemaakt en daarvoor hebben ze spiksplinternieuwe bakstenen gebruikt. Het blijft een indrukwekkend complex maar er is behoorlijk wat verbeelding nodig om de oude glorie of waarde voor de toenmalige bevolking te zien.

We lopen er bijna twee uur rond voor we weer in het busje terug naar het hotel gaan. We zitten weer op de achterste bank maar doordat de weg vreselijk slecht is, geeft dat vandaag geen mogelijkheid om onderweg veel te fotograferen. We stuiteren op de achterbank maar we slagen er in niet ons hoofd te stoten. De sfeer in de groep is er niet minder om, we hebben al veel plezier samen, nu we bijna twee weken met elkaar optrekken kunnen er al aardig wat grappen heen en weer gemaakt worden.

We zijn rond half twee terug bij het hotel, het is ook vandaag weer heet en heel vochtig. We horen steeds hoe bijzonder het is dat het droog is want we zitten eigenlijk al een tijdje in het regenseizoen. Of in wat het regenseizoen zou moeten zijn.

Op Foursquare zoeken we twee adressen uit, een om thee te drinken en een om te eten. We gaan eerst op zoek naar Banh Minh Phuong, daar verkopen ze volgens de gidsen de beste gevulde stokbroden van Hoi An. We vinden het restaurant niet en lopen daarom door naar Reaching Out. Dat is een theeschenkerij (en koffie en vruchtensappen) met een mooi verhaal. In 2000 hebben een aantal lichamelijk of geestelijke beperkten een tearoom geopend waar een bijzonder concept geldt: ‘ enjoy the silence’ . Je wordt in de zaak geacht of te fluisteren of niet te praten. Het merendeel van het personeel is namelijk doof. Het concept is zo’n succes dat er inmiddels in heel Vietnam 30 filialen zijn. Sinds 2012 is er ook een in Hoi An en daar gaan wij wat drinken. Op de tafeltjes liggen blokjes met daarop woorden als ‘ cold water’ , ‘ bill’ , ‘ thank you’ . We kiezen een plek in wat wij de etalage noemen, direkt voor het raam (of eigenlijk achter het raamkozijn want er zit geen glas in). We krijgen de kaart met daarop de diverse soorten thee, koffie en sappen die worden geserveerd en we kunnen er koekjes bij bestellen. Daarvoor krijgen we een papier waar we onze keuze aankruisen. Die neemt de serveerster weer mee en met veel geknik, vriendelijk lachen en gebaren wordt ons duidelijk dat de bestelling is begrepen en ze het gaat halen. Het is een heel bijzondere ervaring die we niet graag hadden willen missen. Het is moeilijk te omschrijven maar we zitten misschien op twee meter van een drukke winkelstraat in oud Hoi An waar veel ‘ leven in de brouwerij’ is. Wij zitten in complete stilte, net of je in een cocon zit en de wereld aan je voorbij ziet trekken. De inrichting is prachtig en sereen (ik kan geen beter passend woord bedenken). Het is simpel, stijlvol en warm. Misschien juist door het gebrek aan gesproken woorden merken we dat we welkom zijn. Op ons tafeltje staat al snel een theeservies met jasmijn thee en voor Erik een percolator met Vietnamese koffie. Met gebaren wordt uitgelegd hoe Erik de koffie moet zetten. We hebben gekozen voor een assortiment koekjes die in de zaak worden gebakken. De serveerster maakt me duidelijk dat ze wel een foto van ons wil maken en ik geef haar mijn toestel. Ze zit te zoeken hoe ze scherp moet stellen en kan inzoomen en als ik het haar laat zien heeft ze grote pret. En dat allemaal zonder woorden. We zitten er een hele tijd en dan pakt Erik het blokje ‘ bill’ en gaat er mee richting toonbank. De rekening wordt gemaakt en als we weggaan worden we uitgezwaaid.

We slenteren nog wat door de straatjes op zoek naar een plek om te eten. We komen in een straatje waar we nog niet eerder zijn geweest en kiezen voor het Hai Cafe. We kunnen buiten zitten, dit keer dus aan de andere kant van het raamkozijn. De kaart is erg uitgebreid en het is lastig kiezen. Uiteindelijk neemt Erik de mixed grill van de BBQ en kies ik kip met curry en kokosnoot uit een zogenaamde Clay Pot. Al na de eerste hap lopen me de tranen over de wangen, we bestellen er nog maar een extra portie rijst bij om enigszins te kunnen blussen. Als we zitten te eten komt de familie Jansen voorbij. We schuiven een tafel aan en zij zitten even later ook te eten.

We hebben geluk dat we wat hoger zitten dan straatniveau, het begint namelijk voor het eerst in al die dagen dat we in Vietnam zijn, te regenen. En dat zijn niet zomaar een paar druppels. Het hoost gelijk en we kunnen ons al snel voorstellen dat de boel hier blank staat bij stevige regenval. Het is gezellig aan tafel en we zitten hoog en droog. De riksja’s die voorbij komen hebben hun regenhoezen voor de passagiers tevoorschijn gehaald. Het lijken nu net volwassenen in buggy’s. Vietnamezen zijn zeer creatief in de verkoop maar ook in het omdenken van problemen. In plaats van de papieren geknipte ansichtkaarten komen ze nu plastic poncho’s en paraplu’s aanbieden. Bijna alles kost $ 1,00 maar met een beetje afdingen kun je een paraplu kopen voor $ 0,70. We kunnen ons niet voorstellen dat er dan nog winst gemaakt wordt.

Tussen de buien door (en soms niet) lopen we terug naar het hotel. We hebben onze regenjassen over de rugzak gehangen om de inhoud van de rugzak droog te houden. Op de hotelkamer doen we de balkondeuren open en dan horen en zien we dat het hier heel hard kan regenen. Morgen hebben we een laatste vrije dag, we waren van plan om te gaan fietsen maar als het zo blijft wordt het misschien een boottocht ☺ .