Vrije dag

Vandaag de eerste echte volle dag om zelf in te vullen. Geen gids die ons om negen uur opwacht, geen wekker gezet. Dat is even wennen. Aan het ontbijt is het rustig, we zijn niet de enigen die hebben uitgeslapen. We spreken de Belgische familie en ze vragen ons naar onze plannen. We zijn van plan om fietsen te huren en naar het strand, zo’n vier kilometer hier vandaan, te fietsen. Zij hebben hetzelfde plan. Ook Robert en Lenie uit onze groep willen gaan fietsen en ze vragen of we het leuk vinden om met ons vieren op pad te gaan. Dat vinden we prima en we spreken af elkaar om kwart over tien bij de lobby te treffen. Na mijn giftig groene ‘ schoonmaak’ drankje van gisteren heb ik voorzichtig ontbeten en ik wil eerst even afwachten ‘ hoe het valt’ . Het lijkt allemaal goed te gaan en we pakken water en fototoestellen, huren de fietsen (2 fietsen, hele dag, € 2,40) en krijgen uitvoerig uitleg van de verhuurster.

Erik heeft een kaartje van de omgeving en hij gaat voorop. Het is even wennen want de fietsen kennen maar een maat en die is ongeveer goed voor mij. Fietspaden kennen ze hier niet en soms rijden we zes rijden dik. Bij drukke punten, bijvoorbeeld een kruispunt, gaat iedereen stapvoets rijden en dat is de oplossing om allemaal heelhuids aan de overkant te komen, af te slaan of wat je ook maar wilt. Zelfs de binnenbocht pakken tegen het verkeer in is hier mogelijk zonder dat er iemand kwaad wordt of een vinger opsteekt. Ik rijd achter Erik en daarachter fietsen Lenie en Robert. Robert fotografeert ook graag en dat is handig want we willen op dezelfde momenten de berm in om een foto te maken. We staan een hele tijd te kijken naar een waterbuffel die zijn hoofd in het rijstveld verborgen houdt. Er is genoeg moois te zien langs de route maar na een paar kilometer begint het mij te duizelen. Ik heb mentholsnoepjes mee en daarvan knap ik even op. Als we over een brug nog een keer een fotostop inlassen wordt ik echt licht in mijn hoofd en dan besluiten wij terug te fietsen. Lenie en Robert gaan verder naar het strand. We parkeren de fietsen bij het hotel en ik ga een uur slapen.

Om kwart voor drie gaan we weer op de fiets, Erik kan zijn pak passen. Het is nu iets minder warm en er staat wat wind. Dat is lekker fietsen. Het pak ligt al klaar, aan de broek hoeft niets veranderd te worden, het jasje zit best goed maar er wordt nog iets aan veranderd. De verkoopster begint een heel gesprek met mij als Erik in een hoek van de winkel achter een gordijn zijn ‘ gewone’ kleren weer aantrekt. Ze vindt dat het pak jonger maakt…….., ze kent ook een paar woorden Nedelands “ heel mooi” . Vanavond kunnen we om 20.00u terugkomen en dan is het pak klaar. Gistermiddag uitgezocht en opgemeten, vandaag klaar. Om het mooie resultaat te vieren gaan we bij de Hoi An Roastery koffie drinken. Voor alle zekerheid neem ik geen cappuccino maar Ice Tea.

Ik voel me een heel stuk beter en weet Erik ervan te overtuigen dat we best even een blokje om kunnen fietsen. Bij het strand van An Bang ligt een cache en we gaan een poging doen om die te vinden. We fietsen over een vrij grote weg in de richting van het strand. Onderweg stoppen we om een vogel te fotograferen die een aardig eind van de weg af zit maar door de zoomlens menen we een ijsvogel te herkennen. Een eindje verderop ligt zowaar een waterbuffel in het rijstveld die wel zin heeft om voor de lens te komen. Het laatste stuk naar de cache is een lastige. Op de handnavigatie zit geen kaart van Vietnam en dus is het gokken welke weg/pad/zandpad we moeten nemen. We komen uit bij het strand en parkeren daar de fietsen. We lopen een stuk door het zand, moeten dan ‘ de binnenlanden’ weer in en bij punt nul staan we bij een restaurantje op een plek waar we nooit zouden komen zonder geocaching. De eigenaar van het restaurantje begint te lachen als hij de navigatie ziet, hij spreekt nauwelijks Engels maar aan zijn gebaren kunnen we zien dat we goed zitten. Helpen doet hij niet, we vinden het containertje op eigen kracht. Als dank voor zijn ‘ hulp’ besluiten we hier wat te drinken. Ik neem een blikje cola en Erik vraagt ‘ black coffee’ . Je krijgt dan een kopje met een percolator er bovenop. Vers gezet en heel donker zwart. Gelukkig hebben we nog water in de tas. Nu we het logboek hebben getekend kunnen we terug naar de fietsen. We kiezen een andere route voor terug. Als we bij de brug komen waar wij vanochtend zijn gekeerd gaat daar net de zon bijna onder. De meeste mensen op de brug (de toeristen dus) stoppen om het beeld vast te leggen. Als we verder fietsen gaat net een school uit en iedereen komt met een fiets naar buiten. De weg is overvol en wij slingeren er tussen door. De jeugd heeft nog veel te kletsen en wij hebben de vaart erin.

We leveren de fietsen nog niet in want we moeten vanavond nog een keer naar Maya om het pak op te halen. Eten doen we vandaag lekker makkelijk via roomservice. De borden gaan schoon leeg, alleen de hete sausjes gaan terug naar de keuken. Om kwart voor acht halen we de fietsen weer van het slot. Erik heeft een voorlamp met dynamo. Ik heb een achterlicht maar geen voorlamp en geen dynamo. Dat wordt voor mij zonder verlichting fietsen en voor Erik met alleen licht aan de voorkant. We zijn niet de enigen en we komen heelhuids aan bij de kledingzaak. Erik mag nog een keer passen en dan wordt het pak ingepakt. Nu nog zien dat het in de koffer past. In het oude centrum is het gezellig druk, de lampionnen branden, mensen verkopen papieren vormpjes met waxinelichtjes erin, er is een groep zangers (niet geschikt om lang naar te luisteren) en muziek klinkt uit de restaurantjes. Wij laveren daar tussendoor. De weerspiegeling in de rivier van de oude panden met de lampionnen is letterlijk schitterend. Bij het hotel leveren we de fietsen af, die gaan achter slot en grendel want onze verhuurster is al naar huis. Ze krijgt de fietsen morgen terug. Mooi geregeld.

Morgen worden we weer om negen uur bij de lobby verwacht. Dan staat onze laatste excursie op het programma. We gaan naar My Son. (en dat is in dit geval niet Tim).

Trusten allemaal