Back to Ifrane

Vandaag gaan we op pad om in de buurt van Ifrane twee geocaches te zoeken. Hopelijk vinden we ze want dat zijn voor deze vakantie de enige mogelijke. Geocaching is in Marokko vrijwel nergens bekend, er zijn maar een paar verstopte containers in het hele land. Bovendien worden de verstopte containers regelmatig geript (zo heet gejat in geocache termen...).

Zonder echte landkaart maar met een schets in de gids van de ANWB gaan we op pad. De wegen hebben hier wel nummers maar daar wordt op de borden geen reclame voor gemaakt. Soms staan er in de berm van die betonnen paaltjes waar op staat hoeveel kilometer het nog is naar een volgende stad. We hebben ontdekt dat aan de zijkant het wegnummer staat, of eigenlijk hoort te staan want meestal is de verf afgebladderd en is de informatie onleesbaar. Maar geen probleem, we vinden de weg naar het meer waar we voor de eerste cache moeten zijn. We parkeren de auto en zien dan op de handnavigatie dat we nog maar 150m. van de plek verwijderd zijn. Het is wel 150m. berg op en er is geen pad. Wel een helling vol keien en dus zoeken we daarop onze eigen weg. Enigszins buiten adem staan we bij de grot waar de container verstopt moet zijn. Het duurt niet lang voordat Erik de bak omhoog houdt. We schrijven onze naam in het schrift en bergen de boel weer goed op. Dan nog even genieten van het uitzicht. Langs de oever van het meer staan mooi geel gekleurde loofbomen. De weg terug gaat ook best vlot en het duurt niet lang voor we weer bij de auto staan.

Ik snijd een granaatappel aan, ik heb inmiddels geleerd hoe je die dingen het best kunt 'slachten'. Heel handig (maar niet heus dus) dat ik een witte bloes aan heb. De granaatappel zit zo boordevol sap dat ik bij het kapje afsnijden een hele serie donkerrode spetters op mijn bloes krijg. Maar de vrucht smaakt heerlijk. We maken nog wat herfstfoto's en rijden dan verder naar Ifrane.

Daar zijn we zaterdag op doorreis naar de waterval bij Oum Errabia ook geweest maar nu is ons eerste doel het vinden van een waterval bij Aïn Vidane. Want daar ligt een cache. We parkeren bij een soort bos/park en zetten de navigatie aan. Er staan wat mannen klaar met mooi uitgedoste paarden om ons door het park te loodsen maar dat aanbod slaan we af. We lopen graag zelf. Als we bijna op de plek van bestemming zijn, zien en horen we een Nederlands stel dat ook aan het zoeken is. We zoeken gezamenlijk verder maar vinden niets. Daar waren we al bang voor want voor vertrek hebben we via mail contact gehad met de Franse eigenaar van deze cache. De container zou verdwenen zijn en wij hebben per mail aangeboden een nieuwe te plaatsen. Dat doen we dan ook vandaag. Kunnen andere cachers weer wat vinden.

We dwalen nog een tijdje door het park, als je over de troep heen kijkt is het bijna sprookjesachtig. Hele dikke bomen, bijzonder gevormde stammen, een diffuus licht en mooie schittering op het water. De waterval zelf stelt niks voor, de stenen zijn nat maar er komt niet veel water over heen. Misschien is de waterstand hoger in het voorjaar als in de bergen rondom Ifrane de sneeuw smelt.

We hebben onze twee doelen voor vandaag bereikt en zijn wel toe aan een lunch. We rijden naar hetzelfde plein waar we zaterdag de lunch hebben gekocht. We gaan bij één van de restaurants op het terras zitten, lekker in de schaduw want het is bloedheet en met goed zicht op de ronddraaiende kippen boven het houtskoolvuur. Als er een beetje wind opsteekt zitten we midden in de rook maar dat mag de pret niet drukken. Ook vandaag smaakt de kip heerlijk en voor de vitamines hebben we er zelfs een Marokkaanse salade bij besteld. We hadden geen idee wat we dan zouden krijgen maar het blijkt gesnipperde tomaat met gesnipperde rode uit te zijn en een beetje koriander. Voor wie een idee wil hebben wat uit eten ongeveer kost: we betalen MAD 80 voor alles bij elkaar, dat is € 7,20 (incl. drinken).

We rijden over een andere route terug, eerst door dichte bossen, berg of bult op. En dan houden de bomen op en wordt het landschap kaal en 'zanderig'. We rijden over een vlakte op ongeveer 1600 meter hoogte waar bijna niets groeit, er staat een verdwaalde boom en er lopen kuddes schapen. We vragen ons af waar die van moeten leven. Bijzonder om op een vrij klein gebied zoveel verschil in landschappen te zien. Er is weinig verkeer dus we kunnen regelmatig stoppen.

We bekijken van dichtbij nog de constructie met de muurtjes voor de rode uien, we verbazen ons over het beladen van vrachtauto's, over de drukte bij een plaatselijke bron omdat het de enige plek is waar water is te krijgen. Onze terugweg loopt vlak langs Senhaja en we sturen Marlous een sms om te horen of ze thuis zijn. Ze zijn thuis en we worden uitgenodigd voor thee. We kletsen (min of meer) met de familie waarbij AI en Marlous moeten vertalen. De neefjes en nichtjes zijn vooral geïnteresseerd in mijn fototoestel en vinden het geweldig om op de foto te gaan en het dan op het schermpje terug te zien. Ik krijg opa en oma el m zover dat ze met een deel van de nichtjes en neefjes op de foto gaan. Het levert veel gelach op en opa maakt ons duidelijk dat hij er toch wel erg goed op staat :-) .

We slaan de uitnodiging om te blijven eten af, de thee met koekjes was heerlijk en dan krijgen we bij vertrek nog twee granaatappels die voor ons uit een boom worden geplukt. Hoe vers kan het zijn. We rijden alweer in het donker terug naar het hotel. We hebben de dag goed besteed.