Back to Sefrou

Soms is het beter om een dag te wachten met het opschrijven van het verhaal van de dag. En soms is het handiger om twee dagen te wachten. Dat is wat ik heb gedaan en daarom nu (zondag) pas het verhaal van vrijdag. Niet om dramatisch te willen doen maar Erik en ik hadden vrijdag allebei zo'n dag waarop we de dingen zonder filter zagen, zonder het 'vakantiefilter'. Na een week in Marokko leek het alsof we bewuster waren van de omgeving. Misschien kwam het door vermoeidheid na een nacht met veel geloop naar het toilet of door het simpele dagmenu van slechts een halve banaan. Misschien is het ook wel normaal dat het even tijd kost om zo'n verschil tussen twee werelden niet alleen te zien maar ook bijna te voelen.

Maar goed, misschien was dus vrijdag het filter er af, misschien ook hadden we juist een grauw filter voor de lens. In ieder geval kwam de armoede, de troep, de verschillen in gewoontes scherper op ons netvlies. En dat is niet verkeerd. Want ook daarvan leren we.

Tot zover dan de inleiding, een beetje anders van toon dan gebruikelijk. Voor wie nog niet is afgeschrikt nu wat we hebben gedaan. Na een ontbijt van een halve banaan en wat slokken water, weer veel gerommel. We blijven op de kamer in de buurt van het toilet. Het is bloedheet buiten en veel langer dan een half uurtje met een goed boek of een breiwerk op het balkon is het niet uit te houden.

Tegen 13.00u rijden we naar Senhaja waar we voor de vrijdaglunch worden verwacht. Vrijdag is wat in Nederland de zondag is behalve dan dat de kinderen gewoon naar school moeten. Het is de dag die als het even kan samen met de familie wordt doorgebracht. De lunch bestaat vaak uit couscous met groente uit een tajine, soms met daarbij kip of een ander stuk vlees. Oma el m weet dat ik niet mee eet en daarom zit ik wel in de vrouwensalon maar niet erbij aan tafel. Ik heb een strategische plek vlakbij de deur, al moet ik eventueel voor het toilet wel eerst een trap op en naar buiten. Gelukkig kan ik blijven zitten.

Nadat in de mannensalon en bij de vrouwen het fruit op tafel heeft gestaan, is de maaltijd afgelopen. We gaan met twee auto's naar Sefrou, dat is handiger voor als we klaar zijn met inkopen doen. Ik wil graag zo'n klein theepotje om thuis te gebruiken. Ik heb immers al een tafelkleed (Fèz Medina) en theeglazen (Carrefour). We gaan veel 'winkels' in om het aanbod te bekijken en de prijzen te horen. Nou ja, ik bekijk het aanbod en AI is voor de prijzen en het afdingen. We gaan naar een groot aantal winkeltjes buiten de Medina van Sefrou en uiteindelijk gaan we terug naar het eerste winkeltje om daar een theepotje te kopen.

Marlous en AI gaan op zoek naar tajines voor thuis. Ik ben blij dat die niet mee hoeven straks in het vliegtuig want wat zijn die enorm zwaar. Erik en ik staan van een afstandje te kijken naar een groep vrouwen die buiten de Medina 'aanvallen' op het aanbod van een verkoper met lappen stof. Soms is het handig dat we niet verstaan wat er geroepen wordt, soms is het jammer. Het gaat er, zeg maar, levendig aan toe. Daarna doen we nog een rondje over de Medina waar we twee granaatappels kopen. Die schijnen zeer gezond te zijn en heilzaam voor de darmen. Persoonlijk heb ik meer vertrouwen in het busje Norit dat ik van Marlous heb gekregen.

We kopen ook nog brood en appelsap en dan kunnen wij er voor de rest van de dag wel weer tegen. We spreken af voor de volgende dag, dan gaan we de bergen in (als we het idee hebben lang genoeg zonder toilet te kunnen ;-) ). Marlous, AI en Uwaïs rijden terug naar Senhaja en Erik en ik rijden naar het hotel. Daar is het flink druk geworden.

We eten ons brood en drinken appelsap verdund met (gekocht) water. We willen erg graag morgen fit genoeg zijn om de Midden Atlas in te gaan. Na nog een portie Norit heb ik er alle vertrouwen in dat het goed komt.