Vertrek en aankomst

Vandaag is het zover, we vliegen met dochter en kleinzoon naar Fèz in Marokko. Schoonzoon is gisteren bij zijn familie gearriveerd na een lange reis per auto en veerboot. We hebben er zin in maar het is ook spannend om zo'n reis te ondernemen met een jochie van 2,5 maand. Voor ons komt daar dan nog bij dat we vorig jaar wel wat foto's hebben gezien van de familieleden en de omgeving waar ze wonen maar nu zelf Marokko gaan beleven.

De reis naar Weeze verloopt zonder veel vertraging, alleen rond Arnhem is het wat druk op de weg. We parkeren de auto en laden koffers en handbagage op een trolley. Daarna wordt de maxi cosy op het onderstel geschoven en lopen we richting vertrekhal. Het is vrij rustig en om kwart over tien hebben we de koffers ingecheckt en labels aan de kinderwagen gekregen. Voor we door de veiligheidscontrole gaan, drinken en eten we eerst allemaal nog wat. Bij de controle moet de kinderwagen uit elkaar en door de scan, zonder Uwaïs. Hij mag samen met oma door het poortje :-) . Met de lift gaan we naar de winkel maar voor we onze winkelwagen vol kunnen laden, wordt al omgeroepen dat de mensen met een Priority boeking naar de gate mogen. Daar horen wij ook bij en dus trekken we een sprintje richting paspoortcontrole (Marokko is een niet Schengen land) en gaan dan in één streep door naar de gate en naar buiten. Bij de trap moet de kinderwagen voor de laatste keer uit elkaar. Die zien we na aankomst in Fèz terug op de lopende band tussen de koffers.

De vlucht gaat heel voorspoedig, we slapen, eten of drinken wat (geldt voor alle 4). We zien de kustlijn van zuid Spanje, dan een tijdje erg veel water en dan komt Marokko in beeld. We herkennen een groot meer van de landkaart en genieten al voor we op de grond staan van de kleuren van Marokko. Nog in het toestel moeten we per persoon een soort visum invullen. Dan volgt na de landing twee keer een paspoort controle, één snelle en één heel uitvoerig. De douane wil graag weten waar we naar toe gaan maar van het dorp dat we noemen hebben ze nog nooit gehoord. Bij het loket naast ons legt Marlous uit wat we komen doen en dan krijgen we alle vier een stempel in ons paspoort. Dan nog heel even wachten op de koffers en de kinderwagen/maxi cosi en dan kunnen we door de klapdeuren.

We hebben voor deze twee weken een huurauto gereserveerd bij Hertz. We zien allerlei verhuurmaatschappijen maar Hertz vinden we niet. Het piepkleine kantoortje zit verscholen achter een trap. Erik doet het papierwerk en ik pas op de koffers. Schoonzoon, die met zijn eigen wagen is gekomen, neemt een deel van de koffers mee en wij mogen buiten wachten op onze huurauto. Altijd weer leuk om te zien wat we 'krijgen', dit keer een Hyundai I10.

Na het gebruikelijke rondje om de auto, bagage erin, stoel goed zetten en spiegels stellen, kunnen we beginnen aan de reis naar Senhaja. En dan komen ook direct de eerste indrukken. We rijden niet met open mond van verbazing maar het scheelt niet veel. Op de een of andere manier is de bebouwing niet vreemd. Veel niet afgebouwde vierkante blokken, veel afgebrokkelde muren, heel veel troep langs de weg en op de weg niet alleen auto's maar ook ezels (met ruiter), honden, en auto's die 'onverwachte bewegingen maken'. Gelukkig hoeven we niet op de borden te letten, alleen achter de Mercedes van AI aan te rijden. Er zijn erg veel politiecontrole's maar we hoeven nergens te stoppen.

We rijden van Fèz naar Sefrou, dat is in zuidelijke richting en daarna nog verder door naar Senhaja. Na Sefrou wordt de weg smaller en als we Senhaja naderen verandert de asfaltweg in een zandweg. En dan niet zo'n mooie gladde maar eentje met kuilen, geulen, bulten, honden en kinderen. We moeten vaak stoppen als mannen AI in de auto voor ons met het Nederlandse kenteken herkennen en hem willen groeten. Hij kent denk ik het halve dorp.....

Als we bij een huis op het erf stoppen, is hun auto omringd door mensen voor de motor uit is. Ouders, broers, zussen en een hele vracht neven en nichtjes roepen 'Marlous" en 'Uwaïs' en het duurt even voor iedereen Marlous heeft begroet en Uwaïs heeft bewonderd. Dan krijgen wij net zo'n warm onthaal. Ik krijg een arm van de moeder van AI en ze neemt me al pratend, waar ik niks van begrijp, meer naar hun huis. We mogen direct door naar de Salon, een grote ruimte met banken langs de kant en een paar ronde tafels. We gaan eten. Een van de nichtjes komt met een waterketel en een grote pan met een rare deksel. Het is de bedoeling dat we eerst onze handen wassen (vooral de rechter want daarmee gaan we eten) en zodra dat klaar is komt de eerste schaal op tafel. Zo volgen er nog een stuk of vier en daarna krijgen we fruit.

Marlous en AI hebben in dit huis bij zijn ouders een eigen Salon, slaapkamer en keuken. In hun slaapkamer slapen wij vannacht, morgen gaan we naar een hotel. Om in die slaapkamer te komen moeten we een trap op en dan staan we buiten, dan een gang over en dan zijn we in hun gedeelte. Marlous en ik pakken wat hoognodig spul uit de koffers en daarna gaan AI en Erik weg om flesjes drinkwater en toiletpapier te kopen in Sefrou. Uiteindelijk komen ze pas na drie uur terug. Erik's hoofd duizelt van alle indrukken. Ze zijn in de Soukh van Sefrou geweest, hebben ergens koffie gedronken, soep gegeten, winkeltjes bekeken en gedwaald door de kleine steegjes.

Voor de laatste maaltijd van de dag, tegen half tien, is bijna de hele familie present. De groep wordt opgedeeld en de mannen zitten in een salon waar een tv hangt. Zij krijgen daar hun eten. Ik zit met de vrouwen in dezelfde salon waar we vanmiddag ook hebben gegeten. Marlous en AI hebben een fotoboek gemaakt van hun bezoek van vorig jaar. Erik en ik hebben voor 'oma el M' ook een fotoboekje meegenomen zodat ze een beeld krijgt van het leven van haar zoon en schoondochter in Nederland. De boeken zorgen voor voldoende gespreksstof en veel vrolijke gezichten. Ik ben blij dat Marlous kan vertalen. Als ik tegen oma el M zeg dat ik helaas slechts weinig Frans spreek, zegt zij, in het Frans, ik spreek geen Frans. Daar moet iedereen dan hartelijk om lachen, oma nog het meest.

Ik kan niet beschrijven hoe ontzettend welkom we worden geheten. Het is lastig om niet te kunnen begrijpen wat er allemaal wordt verteld maar de gebaren zeggen veel en de uitdrukkingen op de gezichten nog meer. Blijkbaar doen Marlous en ik dingen waarom ze moeten lachen maar het voelt geen moment alsof we worden uitgelachen. Ik heb steeds een fototoestel bij de hand en regelmatig vraagt iemand of ik even een foto wil maken, bijvoorbeeld van een schaal met eten. De kleinere kinderen verdringen zich om mij om op het schermpje van het toestel de foto's te bekijken.

De indrukken zijn gigantisch, het zijn de kleuren en geuren, de mensen en de warmte. Het is zo totaal anders dan alles wat we eerder hebben gezien of hebben meegemaakt dat onze hoofden even vol zitten. Ik ga van 'onze familie in Marokko' geen herkenbare foto's plaatsen bij dit blog, ook niet van Marlous, AI en Uwaïs. Dat vind ik niet netjes omdat de familie hier zelf geen internet heeft en daardoor hun foto's niet kunnen zien en anderen wel. Maar dat betekent niet dat het alleen verhalen worden zonder beeld. Zeker niet, ik ga ervoor zorgen dat iedere lezer een beeld krijgt van onze reis.