Eureka = Urriða

We hebben vannacht de gordijnen open gehouden zodat we eventueel het Aurora Borealis (noorderlicht) zouden zien. Het bleef rustig aan de hemel en al vroeg kwam de zon op. Vergeleken met vorig jaar januari duurt de dag hier nu veel langer. In januari wordt het tegen elf uur ’s ochtends schemerig en om vier uur is het meeste daglicht wel weer weg. Nu komt de zon op rond half zes en is het licht tot een uur of negen ’s avonds. Dat maakt het makkelijker om een hele dag op pad te zijn en dat gaan we vandaag doen. Het begin is heel rustig, na het ontbijt trekken we de zwemkleding weer aan, hijsen ons in de badjas en gaan naar ‘ons’ bad. We zetten onze naam op de presentielijst (hier kun je niet zien of er iemand op de bodem ligt, vandaar de registratie) en laten ons even later zakken in het warme water. De zon schijnt en het vriest een paar graden, het water is heerlijk warm, wat een weldaad. Met klei op het gezicht relaxen we aan de rand met alleen het gezicht boven water want wat is het koud daarboven! Met moeite poetsen we de opgedroogde klei van ons gezicht en gaan we het water uit. We hebben een lange autodag voor de boeg, we rijden naar het oosten tot aan Nationaal Park Skaftafell, een rit van ruim 400 kilometer.

Het snelst rijdt het over de rondweg nummer 1 en die kiezen wij dus niet. We nemen een mooie route langs de zuidkust waar we regelmatig vlak langs zee rijden. Het is een rustige en goed geasfalteerde weg, tenminste meestal geasfalteerd. Op zoek naar een cache volgen we de bordjes naar Selatangar. Het eerste deel is onverhard maar nog goed te rijden, het laatste deel is mul zand en dat leggen we te voet af. Selatangar was ooit een vissersdorp op rotsen boven zee. Onvoorstelbaar dat hier mensen hebben kunnen en willen wonen. De zee is prachtig maar heel woest en we worden zelfs op deze zonnige ochtend bijna uit onze schoenen geblazen. We vinden de cache niet maar genieten van de plek. De route brengt ons ook langs Rauforholshellir waar een zogenaamde ‘Lava Tube’ te zien is. Dat is een meer dan een kilometer lange ondergrondse tunnel met een ‘plafond’ van lava. Het dak is gemiddeld 12 meter dik en de tunnel is ontstaan door een gasbel. We kunnen hier een stukje in afdalen, heel indrukwekkend wat er zich onder het aardoppervlak allemaal heeft afgespeeld.
Verder gaat de route langs de kust en per toeval stuiten we op een immense waterval, Urriða, in de rivier þjorsa’ . Deze waterval zijn we niet in onze reisboeken tegen gekomen maar daar hoort deze ‘foss’ absoluut wel thuis. Wat een enorm watergeweld en extra mooi nu een groot deel bevroren is. We besluiten hier zelf een cache te maken en laten een container achter. Container is voor de niet-cachers onder jullie een ander begrip. We hebben geen oudpapierbak meegenomen of zo maar voor geocachers is een container iets waar je wat in kunt stoppen (logboek e.d.) en varieert de grootte van een batterij voor een gehoorapparaat tot een munitiekoffer. En alles daar tussen in kan ook. Dit keer is het een klein plastic bakje die we goed verstoppen onder een stapeltje keien. We noteren de coördinaten van de vindplaats en maken wat foto’s van het schitterende uitzicht. We hebben zelfs heel even het geluk twee regenbogen boven de waterval te zien. Het water stort hier zes meter naar beneden en de helft van de waterval zit onder een heel dik pak ijs. Bijzonder indrukwekkend vinden wij.

We komen door een klein stadje (paar straten en wat huizen bij elkaar) en bij de plaatselijke supermarkt kopen we wat levensmiddelen. Nadat we daar een kop cappuccino hebben gedronken en een broodje hebben gegeten vervolgen we onze weg. Oh ja, bij de levensmiddelen zitten ook een aantal bollen wol ;-) . Via Vik i Myrdal (kerkje uit ‘wie is de mol’) rijden we door naar het oosten. Het weer is echt IJslands, zeer gevarieerd. We rijden in de zon, in de sneeuw, we rijden door een lava-zandstorm en door stuifsneeuw over de weg. We rijden over éénbaans noodbruggen die zijn aangelegd nadat de oorspronkelijke brug was weggespoeld. We rijden door lavavelden, delta’s en grote grasvlaktes. Je hoeft hier niet op te letten of je wild ziet, het enige wild zijn ganzen en zwanen en we zien veel IJslandse paarden die er stoer bij staan en wel tegen wat kou en wind kunnen.

Het is 20.00u. als we het parkeerterrein bij Fosshotel Skaftafell op rijden. We halen de koffers uit de auto en melden ons bij de receptie. De vriendelijke juffrouw vertelt ons dat we een superior kamer met uitzicht op de gletsjer hebben gereserveerd en dat die mooie kamers niet in het hoofdgebouw maar in een ander gebouw zijn……….alles weer terug de auto in en om het hoofdgebouw heen rijden. Daar ligt een soort van containerblok waar één van de deuren nummer 313 heeft. Het is even schrikken, als dit een superior is dan zijn we benieuwd hoe een standaard kamer eruit ziet. Deze heeft geen centrale verwarming maar een losstaande radiator in het slaapgedeelte en er staat er ook één in de doucheruimte. Dat past net als je op het toilet zit. De bedden staan tegen de koude muren en dus gaan we eerst verbouwen. Als ze morgen komen schoonmaken herkennen ze de kamer niet meer. Nu kunnen we tenminste van het uitzicht genieten. Met de radiator op volle sterkte wordt het een beetje behaaglijk, waarschijnlijk zou het beter zijn voor de temperatuur om de rolgordijnen of de gordijnen dicht te doen maar dan missen we het zicht op de bergen en dat willen we niet. Om 22.00u. vallen onze luiken dicht.