Een witte wereld

Als we de rolgordijnen omhoog trekken hebben we geen bril nodig om te zien dat het niet langer regent. Het is vannacht over gegaan in sneeuw en er ligt nu een lekker pak. Het is nu nog witter dan vorig jaar januari. Nadat alles weer in de auto zit tanken we nog een paar liter bij en gaan dan de weg op. Dat valt niet mee, het is glibberen ondanks de winterbanden. Op de rotonde nemen we de afslag naar Pingvellir, het Nationale Park waar de scheiding van de continentale platen goed te zien is. We zijn een paar kilometer aan het rijden als we allebei een beetje gaan twijfelen. Er is maar een spoor in het midden van de weg waar eerder is gereden en zolang we daarin blijven gaat het redelijk. Als we een tegenligger krijgen zullen we alle twee het spoor uit moeten en dan hebben wij zeker een probleem. De sneeuw ligt bijna een halve meter hoog en als we daarin terecht komen, komen we er niet meer uit. We besluiten om te draaien maar dat is makkelijke gezegd dan gedaan. We rijden nog een eindje verder in de hoop een breder ‘vrij’ stuk te zien maar dat komt niet. Ik stap uit en Erik probeert te draaien wat niet lukt. Er is nog één optie en dan is het makkelijk kiezen: we rijden het hele stuk terug in de achteruit! Met een paar keer stilstaan omdat Erik bijna kramp krijgt in zijn nek (en scheel gaat zien…). We zijn blij dat er geen auto’s achter ons aan komen of eigenlijk is dat nu ons tegemoet. Dan komt er wel een busje, eigenlijk een tegenligger maar omdat we achteruit rijden gaan we dus nu dezelfde kant op. Het is een rare situatie maar het loopt prima af, al kunnen kilometers op deze manier wel heel lang duren.

Terug bij de rotonde nemen we nu de weg naar Selfoss, die is iets drukker bereden en daardoor ook iets beter te berijden. Gelukkig zijn er nu sporen voor twee auto’s, tenminste meestal… We rijden op deze manier 40 kilometer en doen daar een uur over. Een aantal van jullie zal zich herinneren dat we vorig jaar ons gehuurde huis bij Pingvellir niet konden bereiken door de sneeuw. Nu konden we Pingvellir om dezelfde reden niet bereiken. Toen was het de dag na aankomst, nu de dag voor vertrek.

Terug op ringweg 1 sneeuwt het al een stuk minder en gaat het als snel over in regen. Als snel naderen we Reykjavik en schakelen we over op een plan B. We rijden nog naar een plek die bekend staat om de rode lavavelden. Daarna zoeken we op de navigatie een winkelcentrum en zo komen we terecht in Kopavogur, één van de voorsteden van Reykjavik. We drinken eerst maar eens een echte cappuccino en maken dan een rondje langs de winkels. De supermarkt Hagkaup heeft een hele grote wand met allemaal wol en daar word ik erg hebberig van. Ik kies één kleur van mijn favoriete merk Alafoss. Dat kan een fijne trui worden voor een komende vakantie!

We eten bij een Mexicaans restaurant en daarna rijden we het laatste stukje naar Hotel Smari bij het vliegveld in Keflavik. Het is een heel nieuw hotel, de verf is nauwelijks opgedroogd. We hebben internet op de kamer en als eerste gaan we inchecken voor de vlucht morgenvroeg. We kunnen de boardingpassen niet printen en daarom lopen we tegen vijf uur naar de vertrekhal van het vliegveld. Dat moeten we vannacht ook met de koffers doen want de afstand is zo kort dat een shuttlebus er langer over zou doen. Het is maar drie minuten lopen en dan staan we in de hal bij een automaat en komen onze kofferlabels uit de machine en daarna onze boardingpassen.
Weer buiten lopen we naar één van de twee kunstwerken, een regenboog van staal en gekleurd glas. De andere is een groot ei waar een stukje van een vogel uit lijkt te komen. Die vinden we minder interessant, de regenboog is fotogeniek net zoals alle regenbogen die we deze week hebben gezien. We rijden nog een mooie route langs de kust, gaan bij een paar vuurtorens ‘langs’ en als laatste stoppen we bij een plek waar een brug is gebouwd over een kloof tussen twee zich steeds verder van elkaar verwijderende continentale platen. Vergelijkbaar met Pingvellir maar dan op veel kleinere schaal. De afstand tussen de Amerikaanse en de Europese Plaat wordt ieder jaar twee centimeter groter. IJsland groeit daardoor nog steeds.

Dan gaat de zon bijna onder en is het hoog tijd om terug te gaan naar het hotel. We parkeren de auto eerst bij de verhuurmaatschappij en gooien de sleutel door de brievenbus. Dan lopen we het kleine stukje terug naar het hotel. Nog een keer foto’s inladen en nog een keer het verslag schrijven. Vroeg naar bed want we moeten er om 5 uur uit zodat we tegen 6 uur de koffers in de vertrekhal kunnen afgeven. Een schitterende vakantie zit er bijna weer op.