Op weg terug

Na een uitgebreid ontbijt pakken we de bagage in de auto en rijden terug naar het westen over ringweg nummer 1. De eerste stop is al vrij snel, na een minuut of tien stoppen we bij het bezoekerscentrum van Vatnajökull. We lopen naar de Skaftafelljökull, één van de grotere gletsjertongen. Doordat de gletsjer slinkt is het nu verder lopen tot aan het ijs dan een paar jaar geleden. Er staat een waarschuwingsbord want een heel stabiele ondergrond is het ijs natuurlijk niet. We lopen over de zandvlakte en over keien tot we niet verder willen. Je hoort behoorlijk wat geluid van onder het ijs: het kraakt en knerpt. In de plassen water borrelt het, alles is in beweging maar je ziet die beweging niet. Daar zit het grootste risico in. We hebben vandaag weer prachtig weer, droog en zonnig met niet al teveel wind. De weerspiegeling op het gletsjermeer is prachtig. We zouden er nog lang van kunnen genieten maar we moeten terug naar de auto.

We rijden weer een minuut of tien en komen dan bij de restanten van een brug. In 1996 is er door een uitbarsting van de Grimsvötn een vloedgolf ontstaan en die heeft hier in een tijdsbestek van twee dagen behoorlijk de boel ‘verschoven’. De brug is weggespoeld, de rivierbedding is verplaatst en vrachten zand en keien zijn over de delta verspreid. En dan natuurlijk al het water dat daarvoor heeft gezorgd: per seconde stroomde er 50.000 m3 water over deze plek. Dat is 50 miljoen liter water per seconde (250.000 badkuipen vol). Een niet voor te stellen hoeveelheid water. Een stuk van de brug is hier ter herinnering neergelegd, met daarbij de informatieborden met info in meerdere talen.

Nadat we hebben rondgekeken rijden we een uurtje naar Kirkjubaejarklaustur waar we op zoek gaan naar een earthcache (geen container, een bijzondere plek waar je vragen over moet beantwoorden). Het lijkt op een door mensen aangelegde vloer van mozaïekstenen maar dat is het niet. Het is puur natuur, een gladde vloer van basalt, zeskantig van vorm. Ziet er geweldig uit, zou wel leuk staan bij ons in de achtertuin (Tim??). We schrijven de antwoorden op, die moeten we later mailen en gaan weer verder met de route van vandaag. Vlakbij ligt nog een earth en daarvoor moeten we een stukje het binnenland in. Het eerste deel is nog geasfalteerd maar als snel wordt het een zandweg. Onze navigatie in de auto stuurt ons weg F206 op maar die is afgesloten door middel van een ketting en een bord: Impassable staat erop. Dat was te verwachten want alle wegnummers die beginnen met een F zijn eigenlijk alleen geschikt voor 4-wiel aangedreven auto’s en dan ook nog alleen in de zomermaanden. Volgens de navigatie is het ongeveer 1.8 km. naar de earthcache en we besluiten die te lopen. De auto parkeren we aan de zijkant, we schakelen over op de handnavigatie, hangen de rugzakken en fototoestellen om en gaan op pad. We volgen ongeveer een kilometer de weg en merken dan dat deze weg niet naar de earthcache gaat maar teveel naar rechts afbuigt. We zien dan ook dat we eigenlijk niet deze weg hadden moeten nemen maar een eindje verderop een parkeerplaats hadden kunnen vinden. Onze auto-navigatie en onze hand-navigatie zijn het niet eens over de route en daar hebben we nu even last van. We besluiten niet terug te lopen maar het ‘veld’ over te steken. Dat gaat eerst prima, tot het begint te glinsteren tussen de graspollen. Het is nogal vochtig en dat wordt nog erger als we een beek moeten oversteken. Om de schoenen enigszins droog te houden springen we van graspol naar graspol en met een flinke sprong komen we ook droog de beek over. Deze earthcache heet Fjaðrárgljúfur en dat heeft als ondertiteling: the Icelandic Canyon. Het is heel indrukwekkend, zo’n 100 meter diep en 2 km. lang. We blijven op veilige afstand van de randen.

Terug lopen we dan de route die we eigenlijk ook heen hadden moeten nemen en zo komen we uit bij het informatiebord waar we antwoorden op de vragen vinden. De antwoorden moet je emailen naar de eigenaar en als die ze goedkeurt krijg je toestemming om te loggen (op de site van geocaching aangeven dat je er bent geweest). Maar aangezien wij onze auto niet op de juiste parkeerplek hadden geparkeerd moeten we nu nog een extra stuk lopen om bij de auto te komen. Uiteindelijk hebben we vier kilometer gelopen in anderhalf uur. In Nederland een kippeneindje maar hier een aardige wandeling. We eten en drinken wat bij de auto en gaan dan weer terug naar ringweg 1.

Onderweg zijn er geen caches meer waar we voor willen stoppen maar we gaan toch nog een paar keer de berm in. Niet letterlijk want een echte berm kennen ze hier niet. De ringweg is een tweebaansweg en de zijkanten lopen nogal schuin af. Niet echt een aanrader om daarin te parkeren. Er is nauwelijks verkeer dus we stoppen gewoon op de weg. We maken foto’s van lavavelden, ‘hraun’, in onze reisgids omschreven als de bovenkant van een mislukte cake. Wij noemen het ‘droppings’ (uitwerpselen), ze zijn gehuld in een laagje groengrijs mos. Deze velden worden afgewisseld met enorme zandvlaktes of met een paar kilometer grasland. We zullen wat foto’s toevoegen zodat jullie er beeld bij krijgen. We stoppen ook bij een rivier met heel zwart zand waar een beetje water stroomt. Het komt waarschijnlijk door de blauwe lucht dat het water een heel onnatuurlijke kleur krijgt. De combinatie met de pollen geel gras maken het bijna onecht. De foto’s lijken gemanipuleerd maar zijn het niet. Het gele gras lijkt wel lichtgevend.

Zo komen we tegen 5 uur in de omgeving van Vik i Myrdal waar we een kamer bij een Guesthouse hebben gereserveerd. Het blijkt bij een boerderij te zijn waar we heel hartelijk worden verwelkomd. De kamer is prachtig en we hebben niet alleen een grote tv met één zender maar we hebben ook internet. We hebben uitzicht over een mestkar, weilanden en daarachter de zee. Onze gastvrouw wil wel voor ons koken maar omdat we niet vooraf hebben besproken, is het even afwachten wat ze op tafel kan zetten. We laten ons verrassen en om half acht krijgen we allebei in de eetzaal een groot bord met een reuze broodje met iets ertussen. Het is lekker maar we horen pas wat we hebben gegeten als onze borden worden opgehaald. Mevrouw vraagt of we de cavia lekker vonden. Ze maakt een grapje, het vlees kwam van de buurman en het was geen paard maar koe. Blijkbaar is het schandaal in Engeland (en de rest van Europa) ook hier door gedrongen. We weten niet of ze van plan is ons nog een toetje te brengen dus we blijven nog maar even wachten. Als het stil blijft in de keuken gaan we terug naar de kamer waar we een kop thee en koffie zetten.

En dan kan de computer worden aan geslingerd, kan het verhaal worden geschreven en kunnen de foto’s worden uitgezocht.