Sithonia

Vandaag gaan we om 10.00u. op weg voor een ‘rondje’ over het schiereiland Sithonia. Zoals alle trouwe lezers inmiddels weten is dit het middelste van de drie schiereilanden onder Chalkidiki. We rijden dit keer tegen de klok in want dan hebben we de zee steeds aan de rechterkant, dan kunnen we sneller van de weg af om te genieten van het uitzicht.

Maar eerst nog een keertje naar de kwallen om een filmpje te maken met de onderwatercamera. Voor alle zekerheid maak ik drie filmpjes en ik kan inmiddels zeggen dat ze alle drie geweldig zijn gelukt. Als we er één toegevoegd krijgen dan adviseren we om enige afstand van het computerscherm te nemen want ‘het komt nogal dichtbij’. Als toevoegen niet lukt dan proberen we er één bij de facebook pagina te plaatsen.
Na het filmen gaan we verder met de route naar het zuiden. De volgende stop is in Neo Marmaras waar vandaag markt is. Het is een vissersdorp waar aan de haven de terrassen van een paar tavernes tot aan het water staan. Wij lopen eerst langs de vissersboten waar mannen bezig zijn de netten te repareren. Dan lopen we over de markt waar het druk is. Er zijn maar een paar kramen met vis, groente en fruit en kaas. Ook een kraam waar witte wijn in plastic 5 liter flessen wordt verkocht. Voor de rest zijn het vooral de nep-merkkleding, nep-horloges en hoesjes voor mobiele telefoons. Dat verschilt niet zoveel van een markt in Nederland. Wij vinden de bedrijvigheid in de haven een stuk authentieker.

Dit schiereiland heeft erg veel campings (van een andere inspecteur), is veel heuvelachtiger en oogt onherbergzamer. Er zijn af en toe wat zijwegen maar die zijn onverhard, als we ze al zien. Het lijkt erop alsof de paden direct langs de kust nu alleen nog gebruikt worden door wandelaars en fietsers. Sommige paden worden waarschijnlijk ook gebruikt als brandgang, tenminste als we de teksten en plaatjes op de borden goed interpreteren. Daar waar het kan slaan we soms van de hoofdweg af en hebben dan prachtig zicht op baaien, verlaten stranden en de meest mooie tinten blauw en groen. Dit is weer zo’n dag waar we nauwelijks kilometers maken maar veel tijd spenderen met in en uit de auto stappen om weer te genieten van de omgeving of een foto te maken. Al is het vandaag niet zo heet (29.5 gr. C) we drinken toch weer liters water.

Aan de onderkant van Sithonia steken we een paar heuvels over naar de oostkant en dan komen we uit in Kalamitsion. Er ligt een heel rijtje campings langs het strand en het is er druk met beachbars en tavernes. Vanaf hier hebben we uitzicht op het meest oostelijke schiereiland, Athos dat verboden terrein is voor vrouwen (en ook voor mannen die niet vooraf toestemming hebben gevraagd om de grens over te mogen). Dit schiereiland staat vol met kloosters die tegen de berghellingen zijn gebouwd. De enige manier om er iets van te zien is om mee te gaan met een rondvaartboot. Eigenlijk heet het schiereiland Ajion Oros en heet de berg op het zuidelijkste punt Athos. Die is 2033 meter hoog. We gaan ten zuiden van Sarti nog een keer een zandweg in naar een baai in de hoop daar vandaan goed zicht op Athos te hebben. Bij de baai ligt een taverne en daar gaan we lunchen. De eigenaar komt bij ons aan tafel zitten om de bestelling op te nemen. Erik wil graag iets van de grill of het spit en ik kies dit keer voor de gegrilde feta. Hij adviseert feta uit de oven, we volgen zijn adviezen en even later staat onze tafel vol. In de salade met komkommer en tomaat zit, schatten we, toch zeker een kilo tomaat en een hele komkommer. De tzatziki is de lekkerste die we tot nu toe hebben geproefd en de feta uit de oven wil ik thuis ook eens proberen te maken. Als we bijna klaar zijn luidt de eigenaar een aantal keren een soort koeienbel. Dat blijkt het sein te zijn voor zijn kinderen en de mensen uit de keuken om te komen eten.

We rijden vandaag bijna 200 kilometer en we hebben ook nog pogingen ondernomen om caches te vinden maar daarin zijn we niet geslaagd. Meestal vonden we gewoon de weg niet naar de coördinaten en eentje bleek op een eiland te liggen waar je naar toe zou moeten zwemmen. En zo vonden we ook een archeologische vindplaats niet doordat er na het bord dat aangaf dat het nog vier kilometer was, nooit meer een bord hebben gevonden. We dachten slim te zijn en bij de navigatie te zoeken op attractie. Die leidde ons naar een dorpsplein waar we bijna klem kwamen te zitten met de auto en toen ik dacht dat ik de vertaling voor de archeologische vindplaats had gevonden bleken we uit te komen bij een begraafplaats uit 2005. Lang niet oud genoeg.

Een paar keer ook was er vandaag geen ruimte om te keren en moesten we stukken achteruit, soms tegen een bult op en dat vond de auto niet altijd leuk. Maar vooral was het een schitterende tocht waar we van hebben genoten. Terug op de camping hebben we van de eigenaresse nectarines en druiven van de boomgaard van haar vader gekregen. We hebben echt geen klagen!

Helaas, het lukt nog niet om de video te uploaden. Dit komt door de gewijzigde site van waarbenjijnu. Deze functionaliteit is nog niet toegevoegd. Erg jammer want uploaden op facebook lijkt ook geen optie, het duurt een paar uur om alle mb's geplaatst te krijgen. We gaan er iets op verzinnen want de beelden zijn echt geweldig.