Dag 22 - downtown SLC

We halen vanmorgen met een beetje rennen het busje van 10.10u. Dit is een shuttleservice vanaf de camping naar Temple Square in Salt Lake City (SLC). Deze service blijkt te worden aangeboden door Mormonen, hier bekend als volgelingen van Jesus Christ of the Latter Days. In het busje zit naast de bestuurder een mevrouw, die ons voorziet van folders en informatie. Ze vraagt keurig of we het goed vinden dat ze ons het e.e.a. vertelt. Geen probleem vinden wij, vervolgens pakt ze een microfoon en vraagt of ze goed verstaanbaar is.........Wij zijn de enige twee passagiers in het busje. Het is een beetje lachwekkend maar we houden ons netjes en zeggen dat ze goed verstaanbaar is. Ze geeft wat algemene informatie over waar ze ons naar toe brengen. Het 'Block' wordt Temple Square genoemd en was vroeger land behorende bij de boerderij van Bringham Young, de profeet die vanuit Illinois in het oosten van de VS met anderen op de vlucht gingen in verband met vervolging (om hun geloof). We worden er bij de West Entrance uitgezet, hier zullen we vanavond ook weer kunnen instappen.

Er zit wel een soort verplichting aan deze gratis shuttle: we worden geacht enige tijd binnen Temple Square door te brengen. Net voor we aankwamen heeft de chauffeur telefonisch contact met iemand binnen het terrein en wordt doorgegeven dat er twee Nederlanders aan komen die 'goed genoeg' Engels spreken en verstaan ;-) . We worden opgewacht door twee jongedames die ons over het terrein zullen begeleiden: Sister Carter en Sister Hee (spreek uit Hie). Ze zijn missionaris en hier vrijwillig, dat laatste wordt een aantal keren benadrukt. De twee dames vertellen over hoe deze volgelingen hier zijn beland en vertellen over hun profeet Bringham Young. Op zijn land is eerst een Assembly Hall (soort kerk) gebouwd en vervolgens nog een Tabernacle (voor concerten) en een Temple. De eerste twee mogen we van binnen bekijken (zijn uit ong. 1845), de tempel mogen we niet in, die is niet open voor rondleidingen, wordt alleen gebruikt voor trouwerijen en doopplechtigheden. We gaan nog een museum door in sneltreinvaart en omdat we hadden begrepen dat we ook een daktuin van het Conference Center zouden kunnen bekijken worden we daar naar toe gebracht. We kijken ook in het Conference Center, die is 10 jaar geleden geopend en biedt plaats aan 21.000 bezoekers. Hier worden twee keer per jaar diensten gehouden en dan heeft iedere bezoeker even goed zicht op het podium. Er staat namelijk niet één pilaar o.i.d. in de ruimte. Echt heel indrukwekkend hoe dit is ontworpen. Op onze vraag wat er verder gebeurd krijgen we te horen dat er met kerst nog een dienst is en soms wordt de zaal gebruikt voor een kleinere conferentie. Vinden wij een beetje verspilling, maar commerciële activiteiten lijken ze niet nodig te hebben.

Als we naar het dakterras willen worden we overgedragen aan een andere gids. Donald komt oorspronkelijk uit Florida, is ook vrijwilliger en doet dit iedere woensdag. Hij wil wel met ons mee als we beloven niet te zullen springen. Dat lijkt de grap die bij iedere bezoeker wordt gemaakt. Het dak is 70 feet dik, dat is ongeveer 24 meter. De daktuin is dan ook enorm en er is niet geinvesteerd in lichtgewicht materiaal. Het is gewoon graniet, enorme waterpartijen en complete bomen die hier zijn aangelegd en ingericht. Het moet de prairie van de omgeving weerspiegelen en inderdaad zien we hier de grassen en bloemen die we eerder op reis hebben gezien. Het uitzicht op Downtown SLC is indrukwekkend, zeker ook door de besneeuwde bergtoppen er achter. Donald begeleidt ons tot aan de voordeur en dan gaan we zelf op pad, SLC ontdekken. Allereerst gaan we nog een keer terug naar de Tabernacle want daar is om 12.00u. een orgelconcert van een half uur. Dat orgel schijnt geweldig te zijn dus we zitten bijna op de voorste rij. De organist doet vast zijn best maar het maakt op ons geen indruk. Raar is dat, als we weer buiten staan hebben we allebei hetzelfde gevoel, of eigenlijk geen enkel gevoel bij het concert. Niet dat we er verstand van hebben maar het klonk gewoon niet.

We verlaten Temple Square en duiken op goed geluk een straat in. Het blijkt een vrij nieuw winkelgebied te zijn waar veel met waterpartijen is gewerkt. Het ziet er gezellig uit met de vele terrasjes. Op een winkeldeur zien we een sticker met een aankondiging voor het USA open volleybal championship. Dat wordt nu gehouden, we zijn direkt geïnteresseerd. Erik ziet mannen met een volleybal lopen en gaat erachter aan. Het toernooi blijkt vlakbij te worden gehouden in het Convention Center. We gaan erop af en komen in een immense hal waar ongeveer 30 velden staan opgebouwd. Er speelt van alles, qua niveau en qua leeftijd. De oudste speler schijnt 82 jaar te zijn! (vast een spelverdeler). We gaan even zitten scouten maar halen er geen aanwinsten voor Blok EVC uit ;-) .

Weer buiten vervolgens we onze tocht door de stad, we hebben geen echt doel, laten ons een beetje leiden door de GPS waar een aantal bijzondere punten in staan. Het is heerlijk lopen met deze temperatuur en met een grote cappuccino in de hand. Lunchen doen we bij de 'Royal Eatery', gevestigd in een gebouw uit 1900 en waarschijnlijk ook rond die tijd ingericht.... Als we voor ons gevoel alles Downtown hebben gezien, zoeken we het hogerop. Het is dan al wel een uur of vijf later en de benen beginnen wat moe te worden. We zien Capitol Hill liggen, schijnt nagebouwd te zijn van het Capitool in Washington. En zoals je bij een gebouw dat Hill in de naam heeft staan kunt vermoeden ligt dit bovenop een heuvel. Gewapend met een grote koffie (Erik) en een grote koude ijs-cappuccino (ik) lopen we fluitend de bult op. Het is de moeite waard, het uitzicht is prachtig en het gebouw indrukwekkend. Als symbool voor Utah wordt een bijenkorf gebruikt om de bedrijvigheid van de inwoners aan te geven. Je ziet dit symbool overal terugkomen, in de borden met de wegnummers maar ook op gebouwen.

Dan is het tijd om bult af te lopen, één rechte weg naar beneden naar het punt waar we weer in de shuttlebus kunnen instappen. Die is keurig op de afgesproken tijd, 18.30u., voor het hek en een kwartiertje later zijn we terug in de camper. Allebei een beetje afgesleten en ietsje moe in de benen. We gaan afkoelen in het zwembad. Wat een dag!!