Dag 28 en 29 - terug naar huis

Behalve op tijd wakker worden, hoeven we eigenlijk niets te doen. Terwijl ik de laatste dingen in de koffer stop gaat Erik ontbijt halen. Hij komt terug met twee bananen en een kop thee. Het assortiment schijnt niet te zijn wat er bij aankomst, vier weken geleden, was en volgens Erik is de koffie vandaag niet lekker. Op dat moment valt het me niet op. We wachten bij de receptie op de shuttlebus en als snel zijn we op het vliegveld. Er staan maar een paar mensen voor ons in de rij en al snel zijn we de koffers kwijt. Als we richting veiligheidscontrole gaan wil Erik eerst naar het toilet: hij blijkt met migraine wakker te zijn geworden. Dat is nooit fijn maar helemaal niet als je zo'n lange reisdag voor de boeg hebt. We gaan eerst even rustig zitten tot Erik voldoende energie heeft om in de lange rij voor de controle aan te sluiten. Gisteren was er op het nieuws een bericht over missers bij de controles, medewerkers zouden niet voldoende extra checks doen en daar merken we nu de gevolgen van. Het duurt langer en er worden meer mensen extra gecontroleerd. Uiteindelijk zijn we erdoor en lopen we maar direkt naar de gate waar we zullen vertrekken. Terwijl Erik langzaam 'bijkomt' ga ik nog even shoppen.

Bewijs dat het beter gaat heb ik als Erik zegt eigenlijk wel zin te hebben in een cappuccino! Dus die ga ik halen, we hebben in onze tas nog crackers en die smaken er prima bij. De sarixell doet zijn werk en de koffie de rest. Keurig op tijd kunnen we aan boord. En ook keurig op tijd gaan we de lucht in. Het is de beroerdste 'opstijging' die we ooit hebben meegemaakt. Het is schudden, zakken, stijgen en het houdt maar niet op. We krijgen het gevoel dat we de gewenste cruise hoogte nooit zullen bereiken. Met dank aan de harde wind boven Denver!

Het is vier uur vliegen naar New York en het blijft zeer onprettig. Boven New York doen we nog een rondje en dan is het landen in een stevige regenbui, weer met veel wind. We halen een beetje opgelucht adem en zijn blij als we weer door de slurf naar de terminal lopen. Het is zoeken naar de gate voor ons vertrek naar Brussel maar met hulp van een service-officer vinden we het nummer. Komen we toch langs een Starbucks!! Er staat een lange rij en we hebben niet veel tijd maar toch vinden we een kop cappuccino nu wel verdiend.

Bij de gate blijkt de helft van de medereizigers Joods te zijn. Mannen met hoeden en lange bakkebaarden en vrouwen die van alles tegelijk doen: eten, telefoneren en breien. Aan boord blijkt dat het toestel niet vol zit en al voor we in de lucht zijn hebben de Joodse mannen zich verspreid over de lege stoelen. Aan de andere kant van het toestel krijgen vier Joodse vrouwen het voor elkaar om de hele vlucht te kletsen, dat is best een prestatie want de vlucht duurt zeven uur. Ik slaap af en toe een beetje, Erik kijkt een serie films. Een half uur voor de geplande aankomsttijd zijn we in Brussel.

De koffers zijn er vrij vlot en dan blijkt de kleinste beschadigd te zijn. Een hoek is ingedeukt. Van onze reis naar IJsland in januari hebben we geleerd dat je schade aan koffers direkt op het vliegveld moet melden en dus gaan we op zoek naar een balie. Daar wordt de schade opgenomen en voor ons een formulier ingevuld. Thuis moeten we dan de maatschappij, KLM in dit geval, aanschrijven. Daarna gaan we naar een trein die ons naar Brussel Centraal brengt. De kaartjes hebben we in Amerika al gekocht. We rijden tot aan Roosendaal en moeten er dan uit. Goed dat er twee keer wordt omgeroepen want de vermoeidheid begint toe te slaan. Bij de balie van de NS halen we de kaartjes uit die Marlous via internet voor ons heeft gekocht. (jaja, profiteren van een actie van de ns...) en als de trein binnenkomt mogen we een plek zoeken in de eerste klas.

Het is een stoptrein en we stoppen vaak. In Arnhem komt de politie onze coupé in, het is Tim die voor ons een lunchpakket heeft gekocht. Lekker en leuk, en het levert een aantal verbaasde blikken van andere reizigers op. In Zutphen stappen we over op het boemeltje naar Apeldoorn en bij de Maten staat Marlous ons op te wachten. Dan zit onze reis er echt op. Wat hebben we weer genoten!