Dag 21 - wat een temperatuur

De zon schijnt! Volgend dilemma: wat trekken we aan. Dat was tot vandaag nooit zo lastig kiezen, een dikke trui of een vest. We gaan voor een t-shirt maar houden de vesten binnen hand bereik. Dan is op weg met een camper reuze handig, je kunt op ieder moment de kast opentrekken. Nou ja, als je ergens geparkeerd staat. Vandaag rijden we naar Salt Lake City en we hebben weer tijd voor een paar caches. We beginnen direkt naast de camping, daar hangt er één in een boom. Vervolgens doen we een aantal pogingen om dichter bij Bear Lake te komen. Dat lukt niet, alle weggetjes naar het water toe zijn privé en daarmee ‘no trespassing’. Bijna onderaan, op de landkaart gezien dan, is er een mogelijkheid. We parkeren en lopen naar het keienstrand. Het water heeft een mooie turquoise kleur maar dat komt op de foto’s niet goed over. Keien ketsen gaat ons nog best goed af trouwens!

Dan gaan we weer de bergen in, niet van die hele hoge maar wel heel erg mooi. We parkeren omdat we pronghorns zien en besluiten dan er een koffiemoment van te maken. De zon schijnt volop en we hebben het gevoel ‘te ontdooien’. Niet dat we afgelopen weken niet hebben genoten, in tegendeel, we hebben gigantisch veel gezien, gedaan en meegemaakt. Maar nu, met zon is toch wel erg lekker. De pronghorns kijken ons aan en grazen dan rustig verder. We zijn geen bedreiging, we schieten alleen wat minuten op de video. De weg gaat hier kilometers recht vooruit. Je vergist je in de afstand, de bergen die we vanaf hier zien liggen met de sneeuw op de toppen zijn meer dan 150 km van ons verwijderd!

We hebben vanmorgen niet de normale route vanaf Bear Lake naar Salt Lake City gekozen maar een kleinere weg met een groene streep erlangs. Op de routekaart dan wel te verstaan. Die groene streep staat voor aantrekkelijk en die hebben ze dik verdiend. We rijden over kale droge hellingen, klimmen weer omhoog naar 9000 ft. Als we een cache gaan zoeken lopen we zelfs te glibberen in de sneeuw. De boom hebben we snel gevonden maar we kunnen er niet bij. Er hangt op een meter of 3 een touw uit een gat en daarmee zou je de container kunnen bereiken. Niet zo verstandig vinden we om nu te kijken of één van ons nog steeds kan boomklimmen……die ‘ene’ heeft immers al een nieuwe heup en is de enige die hier met de camper mag rijden :)

Onderweg komen we door een paar armoedige plaatsjes, veel lege huizen, ingestorte schuren en heel veel schroot op het erf. Alsof mensen gewoon de deur achter zich hebben dichtgetrokken en zijn gegaan. Woodruff is zo’n gehucht, de naam klinkt ook niet erg uitnodigend. Toch hebben ze hier vroeger iets belangrijks meegemaakt want er is een zogenaamde ‘historic marker’. Langs de routes zien we die borden regelmatig. De informatie gaat meestal over de periode eind 19e eeuw. Iets dat langer geleden is gebeurd hebben ze bijna nooit. Het bord in Woodruff hebben we gemist, als voorbeeld het bord uit Randolph.

Behalve de pronghorns zien we nog een hert, een eland en een paar kraanvogels. Meest kleurrijke van vandaag is echter wel de ‘yellow headed blackbird’. De naam hebben we niet zelf bedacht, die vogel heet echt zo, staat in ons boekje. Na Ogden komen de hoge bergen steeds dichter bij en naderen we Salt Lake City, hier SLC genoemd. Het is weer even wennen aan de drukte van een 12 baans snelweg, al zijn er maar zes die dezelfde kant op gaan als wij. Vanaf de Interstate zien we een paar hoge gebouwen, mooi met die bergen op de achtergrond. De KOA-camping ligt niet ver van de snelweg en er gaat vanaf de camping ieder uur een shuttlebus naar downtown SLC. Dat vinden we handig en daarom hebben we deze uitgekozen. Om vijf uur staan we geparkeerd in ons vak, kunnen de stoelen in de zon en hebben we nu 89 gr. Fahrenheit. Dat is wel even wennen, het zal ongeveer 28 gr. Celsius zijn.