Dag 6 - over grote vlaktes

Vanmorgen weer vroeg op pad, we zitten binnen twee minuten weer op de Interstate 25 naar het noorden. Onderweg gaan we naar een earthcache op zoek (bijzondere plek waarover je een aantal vragen moet beantwoorden om te mogen loggen). Deze gaat over Hoodoos, formaties van zandsteen. Earthcaches zijn altijd heel leerzaam en dus volgen we de aanwijzingen van Miepmiep en gaan de snelweg af en nemen de ‘ventweg’. Dit is een zandweg maar we hoeven deze slechts 3 miles te volgen. Het gladde zand gaat over in een wasbord en alles in de camper trilt en rammelt. Niet echt prettig rijden. De Hoodoos liggen tussen de snelweg en de ventweg in maar vanaf de snelweg hadden we er niet bij kunnen komen. Niet voor niks door elkaar geschud dus. Op een kladje beantwoorden we de vragen, we maken de foto voor bij het loggen en dan gaan we weer verder. Om weer op de snelweg te komen moeten we nog 6 miles langs de snelweg oprijden. Gelukkig komt er voor het eind asfalt in zicht, dat is wel zo prettig.

We rijden de grens over naar Wyoming, land van cowboys, kuddes bizons, stoere mensen en grote vlaktes. Cowboylaarzen (boots) en cowboyhoeden worden hier nog veel gedragen. We rijden bij Cheyenne van de snelweg af en gaan het historische downtown in. We mogen de camper parkeren op een parkeerterrein van een begrafenisondernemer, daar zijn we blij mee want waar moet je anders zo’n gevaarte kwijt. We lopen langs een aantal belangrijke gebouwen en komen dan uit bij het Wyoming State Museum. We gaan naar binnen en worden daar heel vriendelijk ontvangen door een medewerker. Als we tekenen in het gastenboek en hij ziet dat we uit Nederland komen, wordt hij helemaal enthousiast, we krijgen een hand en worden welkom geheten in Wyoming. Hij begint ervan te stotteren, heeft nog net niet tranen in de ogen ( ;-) ). We bekijken twee etages vol informatie over het leven van lang geleden en nog niet zo lang geleden. Het is het gebied van Buffalo Bill, Calamity Jane, van Native Americans (indianen) en een lading emigranten. Mensen die van oost naar west door Amerika trokken op zoek naar een bestaan, naar goud of naar vrijheid van godsdienst kwamen bijna allemaal door Wyoming. We mogen binnen foto’s maken en dat vind ik altijd leuk om te doen. De foto’s van de bizonschedel met gedicht, van de ratelslang, van buffalo bill en van talking gun strong zijn in het museum gemaakt.

Weer buiten zien we de eerste van een hele serie cowboylaarzen in het formaat xxl. Of eigenlijk nog wel een paar maten groter. Ze staan verspreid over Cheyenne en bewerkt door allemaal verschillende artiesten. In plaats van de songtekst “these boots are made for walking” heet deze verzameling “these boots are made for talking”. Een erg mooi project. De zon schijnt en het is warm, zeker in vergelijking met de temperaturen, het ijs en de hagel van gisteren. We gaan lunchen bij Starbucks en zitten in de zon op het terras. Lijkt wel vakantie…………

Aangesterkt lopen we weer verder, we doorkruisen de straten van Cheyenne, het oude historische deel en komen dan weer uit bij de camper. We stellen Miepmiep in op de volgende tussenbestemming en dan rijden we Cheyenne weer uit. In Chugwater gaan we nog een keer van de snelweg af. Dit was ooit een welvarend stadje, nu is het verlaten , zijn ramen van gebouwen dicht gespijkerd. We hebben gelezen dat het stadje Chugwater heet omdat vroeger de native americans hele kuddes bizons naar een vlakbij gelegen klif dreven. Ze over de rand dreven en het geluid dat de neerstortende dieren maakten klonk als ‘chugwater’ . Jawel, toch weer wat geleerd!

We gaan de I-25 weer op waar het hard waait over de vlaktes. Één van de dakramen kleppert in de scharnieren, hopelijk raken we die onderweg niet kwijt. We gaan over op weg 26 naar het oosten en rijden langs de rivier Platte op. Hier waait het nog harder . Bij Guernsey (dus niet het kanaaleiland) draaien we een parkeerplaats op om een kop koffie en thee te maken. We besluiten door te rijden tot Fort Laramie en daar een camping te zoeken. In Fort Laramie komen de Laramie en Platte riivieren bij elkaar. Vroeger een reden voor het opzetten van een vesting, een fort. Morgen gaan we die bekijken. Nu staan we op camping Chuckwagon (huifkar), dat ligt op 3 miles van het fort. Het is een kleine camping en het zou niet onze eerste keus zijn geweest. Maar hier was even niets te kiezen, in de weide omtrek is er geen andere camping te vinden. Langs de camping loopt namelijk een spoorweg. Een paar keer per uur komt er een trein voorbij. Het is hier gebruikelijk om bij spoorwegovergangen, of eigenlijk voordat je als machinist bij een spoorwegovergang bent, te claxonneren. Een paar keer te claxonneren. Doordat het hier verder heel stil is, hoor je een trein al even van tevoren aankomen, door dat claxonneren dus. De gemiddelde trein heeft een lengte van 5 minuten! We vragen ons af of we vanavond wel een oog dicht zullen doen. Nou ja, ogen dicht zal nog wel gaan maar of we kunnen slapen als die treinen ook vannacht doorrijden is nog even afwachten. We voegen voor beeld en geluid een filmpje bij.