Van oost naar west

Vandaag is onze ‘verplaatsdag’, we gaan van de oostkust naar de westkust. In Dominical hebben we een bungalow gereserveerd bij Villas Rio Mar en daar blijven we de komende 9 dagen. Een mooi vooruitzicht maar eerst hebben we nog heel wat kilometers af te leggen. We zitten al om half negen in de auto, koffers passen perfect achterin, fototoestellen op de achterbank binnen handbereik, flessen water in de houders en zonnebrillen op de neus. De GPS staat ingesteld en geeft aan dat we rond 16.30 uur in Dominical zouden kunnen zijn. Dat lijkt best lang voor ongeveer 350 kilometer.

We rijden eerst naar Limón waar we een stop maken bij de plek waar Christoffer Columbus aan land is gekomen. Er is een park met een standbeeld en als we daar een foto van maken kunnen we die als 'gevonden' cache loggen. Op weg naar dit park heb ik een reclamebord van de BurgerKing gezien, we zoeken in de binnenstad en even later zijn we allebei voorzien van een cappuccino. We rijden verder over de nr. 32 richting Siquirres, waar we afgelopen vrijdag de huurauto in ontvangst hadden zullen nemen. We zien nu wat we toen niet hebben gezien doordat het donker was. Bij Siquirres slaan we af richting Turrialba, we gaan de bergen in. Het is een smalle bochtige weg waar ook veel vrachtverkeer gebruik van maakt. We snappen nu waarom we zo lang over deze kilometers gaan doen. Het is een heel geslinger, bochten, gaten in de weg, stukken berm weggeslagen/weggespoeld, voetgangers op de weg, afremmen bij de scholen, Erik heeft het idee dat hij aan een rallye bezig is. Hij vindt het geweldig. Bij Turrialba tanken we de Terios vol, de benzine kost ongeveer een € 1,00 per liter. De wisselkoers schommelt nogal, vandaar dat we het niet precies weten. We maken ook nog even gebruik van de toiletten, bij die voor de ‘mujeres’ kan de deur niet dicht, er blijft een kier van zo’n 10 centimeter open en ik kijk zo de straat op….

Turrialba is een grote stad met echte winkels, bij een supermarkt halen we koud drinken en koeken. En voor thuis een flesje cocos extract, dat kan ik gebruiken bij het maken van muffins. Altijd leuk, neuzen in een supermarkt, vaste afdelingen zijn de kruiden en het brood (incl. gebak en koekjes!). We eten een ijsje voor we de auto weer in stappen, het is weer een warme dag. Aan de overkant is een echt wegrestaurant, de auto’s rijden er rakelings langs. En dus ook het vrachtverkeer en de stinkende bussen. We gaan weer verder, nu richting Paraiso. De GPS heeft er zin in, we hebben niets veranderd aan de instellingen maar we worden nu ieder binnendoor weggetje ingestuurd. We komen door de prachtigste (:-) ) buurten, we zullen er wat foto’s van bij doen, let vooral op de gaten in de weg en de diepte van de goot. Hier moet je echt in donker niet rijden. Ondertussen komen er hele donkere luchten onze kant op, dat gaan we nooit droog houden. Op hellingen staan hele rijen koffieplanten, de bessen zitten er aan, meestal nog groen maar soms al een beetje rood. Voor de mensen die op de plantages werken zijn hele dorpen met allemaal dezelfde huizen gebouwd, dienstwoningen dus.

De weg klimt verder omhoog de bergen in, we rijden weer door regenwouden en nevelwouden. Dat doen we zelfs heel letterlijk, in de regenwouden komt het met bakken uit de lucht, zodra we in een nevelwoud zijn (bepalend is de hoogte boven zeeniveau) zitten we in de dikke mist, we rijden echt zo de wolken in. Je ziet het direct aan de planten, weer heel veel varens, enorme grote bladeren en heel erg groen. Op deze manier gaan we zelfs nog langer over de reis doen, de verwachte aankomsttijd is al opgeschoven naar 17.45u.. Dat is vervelend want dan is het net zo’n beetje donker. Als we nog ongeveer 20 kilometer moeten rijden merken we dat het buiten warmer wordt, ondanks dat het nog wel wat regent. Het wordt weer plakkerig.

We dalen af naar zee en komen nog net met schemer aan in Dominical. Eigenlijk zijn we net te laat want we zien het bord van het hotel over het hoofd. Uiteindelijk zijn we er om 18.00u., bij stromende regen. We hadden een hele andere verwachting, dachten dat het in het dorpje zou liggen, vlakbij het strand. We zitten aan een rivier, een kilometer landinwaarts op een groot complex. We hebben een bijzondere kamer, al noemen ze dat hier een standaardkamer. We hebben een slaapkamer met glazen deuren naar een soort woonvertrek/veranda waar een bankstel staat, een gootsteen met een koelkastje en een eetbarretje. Alles afgescheiden van ‘de buitenwereld’ door lange witte gordijnen. Beetje lastig uitleggen, ik maak er morgen wel een foto van. Wat het meest geweldige is, of nee, dat zijn eigenlijk twee dingen. Het eerste is het uitzicht op het zwembad vanuit onze woonkamer. Het tweede is dat we, doordat we zo dicht bij het zwembad zitten, internet hebben in onze kamer. Erg handig!! Een nadeel is dat de ventilator die aan het plafond in de slaapkamer hangt ‘uit het lood’ hangt waardoor het zilverkleurige ding niet alleen draait maar ook slingert. Aangezien ik al draaierig word als ik naar een draaimolen kijk…. Oh en ook een beetje jammer: het dopje van het flesje cocos extract is niet reisbestendig, ik heb nu voor thuis een leeg flesje.

Het is nu 22.00u. en de regen komt met bakken uit de lucht. Door de open ramen (wel met horren) lijkt het een beetje alsof we in de caravan zitten. Gezellig, lekker ‘slaapweer’. Maar morgen mag het wel weer droog zijn.