Heel (veel) wild

Vanochtend na het ontbijt hebben we een rugzak ingepakt, wat flessen water meegenomen en zijn we 16 kilometer langs de kust omhoog naar het Parque Nacional Cahuita gereden. Na het betalen van het entreegeld (us$ 20 voor 2 personen) gaat het hek open en kunnen we verder rijden. De vriendelijke mevrouw bij de ingang heeft helaas geen kaart voor ons, er is wel een wandelroute maar die is niet bewegwijzerd. Dat is volgens haar ook niet nodig. We hebben onze GPS mee en markeren voor alle zekerheid de plek aan het strand waar we de auto parkeren. Kunnen we die in ieder geval terug vinden. Het is een klein nationaal park waar de jungle tot aan het strand groeit. Er loopt een pad van in totaal bijna 9 kilometer, een ander pad is er niet. Dat wordt geen rondje maar heen en terug over dezelfde route. We zien het niet zitten om bij deze temperaturen, het is dik boven de dertig graden, enorm veel kilometers te maken. Voor het einde van de route willen we dan ook omkeren. We zien wel waar dat is.

Het pad loopt een paar meter van zee gelijk op met de kustlijn. Op het strand hangen een aantal palmen heel fotogeniek te wezen. We schieten nauwelijks op, we komen van de ene ‘poster’ in de andere. Dit is genieten! Het is erg rustig, we komen maar een paar andere wandelaars tegen. Net als we denken “er mag wel eens wat gebeuren” gaat er in een boom vlak voor Erik iets vreselijk tekeer met de bladeren. En inderdaad, het is een aap, een white faced monkey of kapucijnaap bijna binnen handbereik. Er zit nog een tweede vlakbij maar die zit beter beschut tussen de bladeren. We staan een hele tijd te kijken, maken foto’s en een filmpje. Dieper het bos in horen we brulapen maar die krijgen we niet voor de lens.

We gaan weer verder, soms keurig over het pad, soms een uitstapje over het strand. We komen bij een stuk waar we vanaf de rotsen kunnen kijken in poelen, er zwemmen heel veel hele kleine visjes en ook een aantal gestreepte die wat groter zijn. We testen de video op waterbestendigheid en maken een filmpje onder water. Later moeten we dan maar zien wat we hebben opgenomen. We lopen weer verder over het pad en zien dan een luiaard voor ons in de bomen. Die is geweldig goed gecamoufleerd maar we krijgen hem (of haar) toch goed te zien. De luiaard beweegt in slow motion en houdt zich dankzij de krachtige ‘tenen’ goed vast. Na deze luiaard is het een tijdje rustig op en naast het pad. We zien wel wat landkrabben, hagedissen maar spectaculair is het een tijdje niet. We drinken een fles water leeg en Erik kan wat energie kwijt hangend aan een palm. Hij blijkt ook een kokosnoot te kunnen balanceren op zijn hoofd (zeker twee seconden!).

We lopen door tot Punta Cahuita waar een groepje toeristen net aan land komt nadat ze hebben gesnorkeld. Na een paar ‘hola’s’ lopen wij verder het pad af en komen één van de gidsen tegen. Hij vraagt of we een slang willen zien. Nou dat willen we zeker wel! Hij vraagt wat we verder al hebben gezien en we vertellen van de aap en de luiaard. Dan hebben we een goede dag vindt hij. Dat vinden wij ook en die wordt nog beter als hij ons wijst op een gele slang die onderaan een struikje hangt te wachten op een langslopende hagedis. Die hadden we zelf nooit ontdekt. Hij vindt ons enthousiasme leuk, wij bedanken hem voor het aanwijzen. Het blijkt de giftigste slang van Costa Rica te zijn. Goed dat we dat weten, we maken foto’s met de telelens en komen niet dicht bij.

Als ons een groepje mensen tegemoet komt zie ik tussen hen en ons iets over het pad rennen. Enig speurwerk levert een Emerald Basilisk op, een grote groene hagedis. Wat fijn zo’n telelens want ook nu weer levert het een prachtig plaatje op van een onvoorstelbaar uitziend dier. We rekenen uit dat we bijna vijf kilometer hebben gelopen en we vinden het een mooi moment om om te keren. Onderweg zien we nog hele grote vlinders waaronder ook één met lichtblauwe vleugels, zo groot als een hand. Helaas lukt het niet een foto te maken van de blauwe ‘binnenkant’ van deze Morpho.

Om drie uur zijn we terug bij de auto, blij even te kunnen zitten. We hobbelen over de grind (en kuilen) weg terug naar weg 32 waar we twee jonge mensen meenemen die we op het pad tegen zijn gekomen. Ze komen uit Israël en willen graag net als wij naar Cahuita. Voor ons met auto een fluitje, voor hen om te lopen een heel eind. Cahuita is een klein dorpje, het heeft twee straten met wat winkeltjes, soda’s en heel veel kleurrijke mensen. Wij zijn hier om een cache te vinden en die vinden we ook. Dat is mooi meegenomen, we laten er onze geocoin ‘peace’ achter. We vinden dat wel een heel toepasselijke voor deze omgeving. We rijden terug naar onze ‘hut’ en spoelen het zweet er eerst maar eens af. Nadat we wat brood hebben gegeten kunnen we nog net voor het donker wordt de zee in. Dit keer lopen we de toegangsweg, steken de net opnieuw geasfalteerde weg over waar de drek net niet aan de schoenen blijft plakken.
Als een stel kleine kleuters vermaken we ons in het water. Erik vindt die golven heerlijk en krijgt heel wat zeewater binnen. Ik vind het ook lekker, als verkoeling maar die kuub zand erna in de badkleding vind ik minder. Ook op dit strand wordt afgeraden om echt te zwemmen. Dat merken we heel goed, het is lastig om op je benen te blijven staan, zelfs als je maar een paar meter het water in bent. Gelukkig kunnen het fototoestel en de video ertegen. Als de zon achter de palmen verdwijnt gaan we het water uit en lopen terug naar de hut. Nu nog even foto’s bekijken, filmpjes uitkiezen, verslag erbij maken en tegelijkertijd de batterijen (van de toestellen) opladen. Voor het gemak gaan we eten bij het restaurant van ons hotel. Eens kijken wat er op de kaart staat.