On the beach

Vandaag weer genoten van het ontbijt, zelf een eitje koken (en de tijd in de gaten houden), brood roosteren, bord vol laden met watermeloen , banaan en verse ananas, yoghurt erbij, glas mangosap, kop koffie, een heerlijk begin van de dag. We pakken wat spullen bij elkaar en rijden daarna de strandweg richting zuiden.

Vanaf onze ‘inrit’ is de combi grind/asfaltweg nog ongeveer 10 kilometer te rijden. Eindpunt is Manzanillo, met een prachtig zandstrand, een paar soda’s (café/restaurant) en heel weinig toeristen. Een paar honderd meter voor de weg stopt worden we tegen gehouden en wordt vriendelijk gevraagd of we us$ 2 willen betalen zodat zij het strand kunnen schoonhouden. Dat doen we graag, in Nederland zou parkeren al veel meer hebben gekost. We rijden met de auto tot tussen de palmen, eigenlijk tot op het strand. De fototoestellen gaan uit de tas, we trekken de schoenen uit en lopen een heel eind langs de waterrand. Het eerste stukje is eigenlijk rennen want het zand is ons, heel letterlijk, te heet onder de voeten. Tussen de palmen zitten hele families te picknicken, er wordt gespeeld in het water, er zijn een paar kayakers actief en verder is het vooral rustig. Het strand is prachtig, reggae komt met flarden tussen de palmen door, het water helder en lauw. We zien pelikanen en ik vind twee sanddollars. De zon staat recht boven ons hoofd, we hebben nauwelijks een schaduw.

Op de terugweg kopen we brood voor de lunch. Er valt heel wat zand af te spoelen en we komen bij in de hangmat en in de stoel op onze veranda. De kolibries zitten vlak voor onze neuzen en de hagedissen lopen bijna over onze voeten. Nou ja, over die van Erik want ik ‘zit’ in de hangmat. Een heerlijke plek om de foto’s van vanochtend in te laden, misschien kan ik hier voor een tijdje een flexplek krijgen?? (Selma, wil je het aan Rob voorleggen?)

We gaan nog even zwemmen, wat hangen in de jacuzzi en dan terug naar de hut. Vanavond willen we gaan eten in Puerto Viejo, dat ligt een stukje naar het westen, is de ‘hoofdstad’ van de reggae, dreadlocks en wazig uit hun ogen kijkende mensen. In de gids van Lonely Planet worden een aantal restaurants aangegeven waar je niet naar toe moet gaan als je er een hekel aan hebt om door de rook van anderen mee te blowen. Ik heb al dagen zin in een pizza maar degene die we zoeken is er niet meer. We komen uit bij La Dorada waar we steak met champignons (Erik) en zwaardvis met kappertjessaus (ik) eten. Het smaakt geweldig, de koffie die Erik er na neemt is zo sterk dat de lepel er bijna rechtop in blijft staan. Echte Café Negro!

We rijden de paar kilometer terug naar onze hut, slingerend tussen de gaten in de weg, de fietsers zonder licht en overstekende honden door. Toch relaxter rijden na zo’n heerlijke dag als afgelopen vrijdag. Oh ja, we hebben net ontdekt dat onze huurauto helemaal geen BeGo is maar dat we een Terios hebben gekregen. Die is een slagje groter, dat hadden we nog niet gezien. Zegt wel wat over onze ‘geestelijke toestand’, maar die zijn we weer helemaal te boven!