Heel veel water

Allereerst even: we hebben foto’s en film bij het verslag van gisteren bij geplaatst.

En dan vandaag. Een dag met heel veel water! Gisteren hoorden we van het Canadese stel bij onze excursie naar Corcovado dat ze mee waren geweest bij een walvissenexcursie en dat het daarvoor nu de beste tijd was. Dat was voor ons nieuw want in alle informatie die we hebben gelezen, stonden andere maanden voor het zien van walvissen. Gisteravond besloten om dan op onze laatste dag in Dominical mee te gaan op ‘walvissenjacht’. Erik heeft geboekt bij het activiteitencenter van dit hotel en daarom hebben we vanmorgen weer de wekker laten aflopen. Om kwart voor acht melden we ons bij Carlos van Ballena Adventure. We geven onze voucher af en lopen met hem naar het strand van het Marino Ballena National Park.

Onderweg vertelt hij over verschillende soorten bananen, verschillende kokosnoten (groene en gele) en dat alle snorkelapparatuur op de boot aanwezig is. We kijken elkaar eens aan, we hebben toch geboekt voor een walvistocht??
Het wachten is op nog vijf andere toeristen en daarna op de auto met daarachter de boot. Omdat het nu eb is, is het gunstig om de boot de zee in te rijden. Wij lopen een paar meter door het water en kunnen dan op de boot stappen. Wachten is even op een flinke golf, de kapitein en zijn hulp duwen af en springen er dan ook op en dan zijn we klaar om de zee op te gaan. Erik heeft verteld aan Carlos dat ik nogal snel zeeziek word en daarom mag ik al eerste aan boord en op één van de drie stoelen in het midden gaan zitten (stoelen achter elkaar). Voor de anderen zijn er plekken op banken langs de relling en er wordt gevraagd om niet allemaal aan één kant te gaan zitten. Ik heb alvast een pilletje genomen want de verhalen van de Canadezen waren niet mis. Carlos vertelt de plannen voor vanochtend, we zullen drie tot vier uur op zee zijn. We zijn bij Punta Uvita, een landtong die bij eb vanuit de lucht gezien, op de staart van een walvis lijkt. Daar gaan we snorkelen, dat is nu een goed moment. Hij verwacht dat er veel te zien is omdat het zondag heeft geregend, het zou nu weer helder moeten zijn tussen de rotsen.

Na het snorkelen, gaan we verder de zee op op zoek naar walvissen en dolfijnen. Daarna zullen we nog naar een rots in zee gaan waar veel vogels op zitten, dan nog naar grotten aan de kust en dan terug naar het startpunt. Zoals gezegd, we gaan eerst snorkelen………..dat hebben we nog nooit gedaan, wel eens willen proberen maar het is er nooit van gekomen. Ik hou niet zo van zwemmen in zee en om dan direkt het ‘diepe’ in te gaan was me altijd net even een stap te ver. We varen naar een punt bij de staart van de walvis (punta Uvita) en krijgen dan maskers en snorkel overhandigd. We zeggen maar eerlijk dat we wel willen maar geen idee hebben hoe het werkt. Fluitje van een cent volgens de gids, bovendien is het verplicht om een zwemvest te dragen, dus we blijven altijd drijven. De anderen lijken te blijven zitten en de gids oogt wat teleurgesteld. Hij wil graag het water in. Erik en ik laten ons niet kennen en trekken korte broek en t-shirt uit. Met dank aan de Canadezen want zij hadden gisteren gezegd dat de zee zo ruw was dat ze doorweekt waren. We dachten dat het slim zou zijn om dan maar badkleding aan te trekken onder de kleren. Dat komt dus nu goed van pas. We doen de maskers op, neuzen worden daarmee afgesloten. We doen een ‘droge oefening’ mondstuk happen en ademhalen. En dan springt Erik als eerste van het trapje van de boot de zee in. Hij heeft het onderwaterfototoestel mee en ik spring er achteraan met het onderwatervideoapparaat. We hebben wel een extra knoopje gelegd om de pols zodat we ze niet kunnen verliezen. Als we in het water zitten zien we dat de anderen ook in beweging komen. Ach ja, hoe kun je ook achterblijven als er twee zo enthousiast liggen te dobberen?! Het is helemaal geweldig, dit gaan we beslist vaker doen (misschien thuis in de vijver ;-) ). Onvoorstelbaar wat je allemaal onder je voorbij ziet zwemmen. We lagen er als eersten in en komen er als laatsten weer uit. Wat een belevenis, vissen in allerlei kleuren en maten, enorme schelpen, een zeester en Erik ziet zelfs een slang. We hebben geprobeerd er wat van vast te leggen maar we hadden geen enkele ervaring met het zonlicht enzo.

Nadat we weer aan boord zijn en reddingsvesten hebben aangetrokken kunnen we op zoek naar de dolfijnen en walvissen. Al vrij snel zien we een hele groep dolfijnen, ze hebben witte vlekken op hun lijf (white spotted dolphin). Ik probeer met de telelens foto’s te maken maar moet al heel snel mijn pogingen staken. Ik word in heel korte tijd kotsmisselijk. We zwalken tussen de golven heen en weer, de motor is uit gezet zodat we de dieren niet storen. Heel fijn en een goed plan maar voor mij geen ideale situatie. Na een poosje toekijken gaat de motor weer aan en gaan we even vol gas. Heerlijk die frisse wind, ik voel me direkt een stukje beter. We varen vrij lang zonder wat te zien, de gids en kapitein hebben geregeld contact met andere boten en zo krijgen we een plek door waar twee volwassen Humpback Whales zijn gezien. Wij erop af, weer de motor uit en wachten. Deze walvissen kunnen 45 minuten onder water blijven dus als je pech hebt, zie je de hele dag net niks. Voor alle zekerheid werk ik nog twee extra pillen naar binnen. Die werken na een half uurtje en samen met een mentholsnoepje zorgen ze ervoor dat ik ook af en toe een foto durf te maken. We hebben geluk, de twee walvissen zitten op niet eens zo’n grote afstand van de boot. Als ze onder duiken is het weer zoeken waar ze boven komen. Grote truc is natuurlijk om een mooie foto van de staart te maken. Dat is ons best aardig gelukt.

Na hier een hele tijd te hebben gekeken en genoten gaan we volgas terug. Dan ineens valt de motor uit en liggen we weer stil. We zien geen walvis of dolfijn. Dat kan kloppen want de reden is dit keer dat de benzine op is. Er komt een vat uit het vooronder, er wordt een slang aan gesloten, benzine overgeheveld, boel weer opgeruimd en dan kunnen we weer verder. We stoppen nog twee keer omdat we walvissen zien. Het is zo indrukwekkend, ze zijn zo enorm groot, dat moet je een keer in het echt gezien hebben. En zelfs als je zoals wij het al eerder hebt gezien, het blijft magnifiek.

Bij de vogelrots zien we fregatvogels (mannetjes met rode vlek onder de snavel) en meeuwen. En een boot vol toeristen zonder benzine. We verlenen eerste hulp, ze krijgen onze reservetank met benzine. De kapitein heeft er eerst nog wel wat voor ons zelf uitgehaald! Dan gaan we richting kust, bij Playa Piñuela, ook onderdeel van het Marino Ballena National Park. Hier zijn veel grotten en door eentje kunnen we met de boot varen omdat het tij nu goed is. Dat was het laatste onderdeel van deze tocht. Nu moeten we nog richting strand en zelfs proberen met boot en al zo ver mogelijk het strand op te komen. Daarvoor moeten we ons zoveel mogelijk naar de boeg van het schip verplaatsen. De kapitein geeft nog een keer volgas, kantelt dan de motor en dan is het hopen op een flinke golf die ons aan land gooit. Het lukt best goed, bij het uitstappen worden we maar tot de knieën nat. Fijn om weer vaste grond onder de voeten te hebben.

Een heel bijzondere afsluiting van deze reis door Costa Rica. Morgen rijden we naar San José, overnachten we weer in de Sleep Inn en dan vliegen we donderdag, op de Costaricaanse Dag van de Onafhankelijkheid via Miami en Londen terug naar Amsterdam. Daar hopen we vrijdagmiddag te landen.