Weer thuis

We vertrekken na een rustig ontbijt richting vliegveld. We hebben de locatie van de autoverhuur Thrifty in de GPS gezet en we hoeven alleen maar de aanwijzingen te volgen. We doorkruisen heel San José, voor ons gevoel rijden we in rondjes. Toch komen we na een paar kilometer op de snelweg (wat heet snelweg)die langs het vliegveld loopt. We worden een afrit afgestuurd, door de GPS, en moeten het parkeerterrein van een hotel op. Lijkt vreemd maar hier zit ook een lange rij autoverhuurbedrijven. We parkeren voor Thrifty, laden de koffers uit en geven de sleutels af. Binnen worden de papieren verder ingevuld, is er nog enige discussie over de vergoeding voor het niet op tijd leveren van de auto en dan kunnen we in de zon wachten op de shuttle naar het vliegveld.

Na een korte rit worden we bij de vertrekhal 'gedropt'. Binnen moeten we eerst bij een balie de vertrekbelasting betalen. Per persoon is dat us$ 26,00. Daarvoor krijg je een sticker in je paspoort en een formulier om in te vullen. Zonder dat formulier kun je niet inchecken. We zijn mooi op tijd, hoeven nauwelijks te wachten voor we aan de beurt zijn om de koffers afa te geven. De mevrouw achter de balie zit aan één stuk te zuchten, het lijkt erg moeizaam te gaan en als ze zegt dat onze koffers in één keer door gaan naar Amsterdam hebben we er eigenlijk een hard hoofd in. Eerst zien, dan geloven. Er wordt nog iemand bij gehaald, ze turen samen op het scherm, op de labels, op de boardingkaarten, ze lijken te mopperen om alles wat ze zien maar dan gaan toch de koffers op de band en krijgen wij de paspoorten terug. We weten niet of het nu een voordeel was dat we ze niet konden verstaan of toch een nadeel. We gaan het wel zien, we hebben de Costaricaanse mentaliteit volledig overgenomen: relax, don't worry!!

Fijn om zo vroeg door de veiligheidscontrole te gaan, dan is er tijd genoeg om te shoppen! We hebben nog wat colones en we pinnen nog wat dollars (altijd handig). Bij de gate zit een man gitaar te spelen en dat kllinkt erg goed. Hij heet Elvis Porras en 'er zijn ook cd's van'. We kopen er een voor thuis.

Voor we het toestel in mogen is er nog een keer een veiligheidscontrole. Iedereen die voor onderweg een flesje water heeft gekocht kan dat nu weer in de prullenbak gooien. Of het moet in een verzegelde zak zitten.

De eerste vlucht, met een toestel van American Airlines, gaat naar Miami. We vliegen drie uur en staan daarna twee uur in de rij voor de douane. Daar wordt je niet vrolijk van!! Er zijn meer dan dertig rijen en het is net als in de supermarkt: je kiest nooit de snelste rij. We hadden ruim drie uur overstaptijd maar daar blijft niet veel van over. Niks winkelen met de vers gepinde dollars. Niet eens tijd voor een kop koffie, eerst zorgen dat we op tijd de gate halen. Als we daar aankomen blijkt de vlucht te zijn vertraagd....

Het boarden verloopt zeer chaotisch, mensen proberen voor te kruipen, er ontstaat een illegale tweede rij, grondpersoneel gaat zijn eigen gang. Het lijkt Ryanair wel, alsof niet iedereen een gereserveerde stoel heeft. Wij zitten nog net achterin het toestel, op rij 46. Een aanrader als je gek bent op turbulentie, het lawaai van motoren en dergelijke. Gelukkig duurt de vlucht maar een uurtje of acht. Naast mij zit een mevrouw die het voor elkaar krijgt maar een keer haar mond open te doen: als ze er langs wil om naar de wc te gaan.

Na acht uur schudden en in de gordels zitten landen we in London. Nog slechts een kort stukje te gaan. We krijgen direkt na het landen van iemand van British Airways een felroze kaart die we goed zichtbaar moeten houden. Onze overstaptijd is namelijk wat aan de krappe kant, inderdaad alweer. Dit keer mogen we door de 'fast track', worden we uit de rij voor de douane gehaald en mogen we met voorrang door het poortje. Die kaart gaan we bewaren, ideaal!!

Het is lang wachten tot de gate op de borden komt. Precies lang genoeg voor Erik om bij Starbucks twee hele grote cappuccino's te halen. We kunnen de cafeïne wel gebruiken, zijn inmiddels bijna 20 uur wakker. De koffie drinken we in het toestel op, dit stukje vliegen duurt nog geen uur. Het wachten op de koffers duurt bijna langer.

En dan het allerlaatste stukje van de reis: met de trein terug naar Apeldoorn 'Centraal' en dan met de Panda naar huis. En dan is de reis echt afgelopen, komt er een eind aan drie weken Costa Rica.