Terrific Tuesday

We rijden met zon weg uit Montrose, wat een geluk hebben we nog steeds met het weer. Het is weliswaar af en toe erg koud maar na de eerste nacht regen hebben we alleen een keer een nachtelijk sneeuwbuitje gehad. Aan zoveel wind tijdens het rijden is Erik al helemaal gewend. We tanken eerst nog even vol en gaan dan op weg richting Durango. Dat is naar het zuiden. We hebben er vandaag bij de start 1550 miles opzitten. Dat is, ongeveer, 2400 kilometer.

Ten zuiden van Montrose gaan we weer de bergen in, over een wel heel smalle weg. Er is geen vangrail en meestal houdt de weg bij de witte streep aan de rechterkant ook echt op. Dat is dan zo fijn (maar niet heus) als je zo lekker hoog in de cabine zit, je kijkt zo de afgrond in. Hoeveel geluk kun je hebben, ik zit ook nog eens meestal aan de goeie kant ;-) . De wereld wordt weer volledig wit om ons heen. De camper staat in de 'bergversnelling' en met een gangetje van 25 miles per uur rijden we naar boven en naar beneden. Op veel gedeeltes wordt gewaarschuwd voor lawines en dan mag je niet stoppen om een foto te maken. De meeste foto's die wij maken zijn 'van door de voorruit'.

We rijden ook langs Ridgeway Lake, een schilderachtige plek in een mooie vallei. Ik weet niet of dit meer ook in Nederland het nieuws heeft gehaald, hier is namelijk zaterdag een vliegtuigje in het meer gestort na motorpech. Na lang zoeken zijn gisteren camerabeelden gemaakt van de vijf inzittenden. Voorlopig is dit State Park gesloten voor bezoek, het vliegtuig moet eerst geborgen worden. Hoe wreed kan het ook zijn op een schilderachtige plek.

Nu Marlous en Tim niet meer mee gaan op vakantie ben ik degene die onderweg het wild moet spotten. Zeker vandaag heb ik liever dat Erik de ogen op de weg houdt. Zo ontdek ik een prairiedog die heel voorzichtig zijn neus boven het maaiveld uitsteekt. De kudde herten op een groot leeg grasveld is niet te missen en precies op de goeie plek is ook nog eens ruimte om de camper in de berm te zetten.

Even verderop gaan we weer de bergen in en rijden naar de Molas Pass, op zo'n 3300 meter hoogte. Bij een deel waar rotsblokken naar beneden zijn gekomen hebben ze een rijbaan afgezet met hoge hekken. Dat betekent dat we over één nog smallere rijbaan (met rechts de afgrond!) moeten rijden. De tegenliggers moeten gelukkig wachten, ze hebben tijdelijk verkeerslichten geplaatst. Ook deze hindernis neemt Erik zonder problemen en na wat foto's op de summit dalen we voor de laatste keer vandaag van de berg af.

We komen in Durango, een stadje nauwelijks honderd jaar oud maar met een rijke geschiedenis. Cowboys, treinen en veel koeien woonden hier rond 1880. We parkeren, nou ja Erik dus, op het parkeerterrein van een grote winkel en gaan dan eerst het historische centrum bekijken. Dat betekent in praktijk aan de ene kant van Main Street lopen tot waar de weg ophoudt en dan aan de andere kant terug. Al van een afstandje herkennen we het uithangbord van Starbucks en al snel lopen we gewapend met een cappuccino in de zon. We hebben de jassen en vesten in de camper gelaten en eigenlijk is de trui nog te warm. Wat een temperatuurverschillen zeg.

We rijden het laatste stukje zelfs in t-shirt en met het raam een stukje open. Wat ons betreft mag dit de rest van de reis wel zo blijven. Warmer hoeft niet hoor!!

We stoppen bij een camping net buiten Mancos, op een halve mijl van de ingang van Mesa Verde National Park. Dit park staat bekend om de grotwoningen in de bergwanden. Een deel daarvan is te bezichtigen en volgens de informatie op internet is er in ieder geval nu al één voor bezoek geopend.

Oh ja, we eten verse aardbeien met slagroom en Hersheys chocoladesaus als voorgerecht. Dat is dus wat jullie zien op die ene foto.
en Oh ja 2 (speciaal voor Mariska), het gaat goed met breien. Het rugpand is bijna af. Ook daarvan een foto als 'bewijs'.