The End

Gisteravond zijn we niet meer naar Fremont Street gegaan, we hebben zoveel gezien en gedaan in deze vakantie, zoveel indrukken en ervaringen opgedaan dat we bij wijze van spreken 'vol zitten'. Fremont Street laten we staan voor een mogelijk toekomstige reis, altijd handig om wat op een wensenlijst te hebben.

Voor vanmorgen de wekker gezet om op tijd te zijn met het inleveren van de camper. Voor het inleveren moeten we nog zorgen voor een volle benzinetank, de propaantank hebben we gisteren op de camping al laten vullen. Op de tomtom voeren we het adres van Road Bear in, het is ongeveer een kwartiertje rijden. In plaats van de makkelijkste route stuurt de tomtom-mevrouw ons 'binnendoor', ach zo zien we nog wat van Las Vegas en we komen nergens klem te zitten. Het eerste benzinestation op deze route accepteert alleen contant geld. Betalen met een creditcard kan alleen als je vooraf het bedrag aangeeft en betaalt. We kunnen niet inschatten hoeveel benzine er in zal gaan en daarom rijden we hier weer weg zonder te tanken. Bij het tweede tankstation kunnen we wel met de creditcard betalen. Hier is alleen een beetje lastig dat we het terrein niet op een makkelijke manier af kunnen rijden. Erik moet achteruit en daarna de weg op draaien. Mag ik toch nog een keertje het verkeer tegenhouden! En zonder problemen laten ze ons er weer tussen. Sneller dan verwacht zijn we daarna bij het adres van Road Bear.

Er zit één stel te wachten, ze hebben het 'inleverproces' al afgerond. We parkeren bij de aangegeven streep en Erik meldt ons in het kantoortje aan. We krijgen een paar containers, één voor het beddengoed en één voor het wasgoed. Als we dat hebben gedumpt, halen we de koffers eruit en dan zit mijn deel erop. Erik loopt met een medewerker het rondje om de camper. Ook de binnenkant wordt gecontroleerd, de slide-outs worden uitgeschoven en de luifel (niet gebruikt) wordt uitgerold. Dan wordt nog de kilometerstand, pardon de 'mijlenstand' genoteerd en daarna volgt nog de papieren afhandeling. We hadden 3000 mijl gekregen bij deze reis en daarvan hebben we er 100 niet gebruikt. Omgerekend in kilometers hebben we er ongeveer 4700 gereden (voor wie het interessant vindt: we hebben € 900 aan benzine uitgegeven), het verbruik hebben we niet berekend, het zal ongeveer 1 : 4 zijn geweest (1 liter op vier km).

Na ons komen andere campers het terrein op rijden, het zijn voornamelijk Duitse toeristen en ook hun campers worden grondig gecontroleerd. Keurig op de afgesproken tijd, om elf uur, worden de shuttlebusjes voorgereden. Ons busje rijdt naar het vliegveld, om half twaalf worden we ter hoogte van de balie van Delta Airlines uitgezet. We hebben via de telefoon al ingecheckt maar we konden de boardingpassen niet printen. Dat is dus wat we als eerste doen in de vertrekhal. Daarna geven we de koffers af en gaan we naar de security check. We willen de vloeistoffen, de laptop en de ipad uit de handbagage halen maar dat vinden ze niet nodig. Of dat komt doordat de eerste vlucht een binnenlandse is, weten we niet maar er is niet zo'n controle als we hadden verwacht. Alhoewel, Erik zorgt er wel weer voor dat er piepers af gaan en dus krijgt hij zijn speciale 'behandeling'. Daarna hebben we nog iets meer dan een uur voor we aan de gate worden verwacht. We gaan even rustig zitten met een grote cappuccino en realiseren ons dat we op een volgende beker lang zullen moeten wachten.

Voor we boarden wordt er omgeroepen of mensen nog handbagage willen inchecken want er wordt in de cabine ruimtegebrek verwacht. Het toestel zit volledig vol. Erik gaat vragen of er gegooid zal worden met de koffer, of we risico lopen als we de trolley met fototoestellen en lenzen afgeven en dat wordt ontkend. We hebben voor de overstap in Minneapolis maar drie kwartier tijd en we vinden het wel handig om dat met zo min mogelijk bagage te doen (dat rent makkelijker). Het koffertje krijgt een label en gaat in het ruim.

De eerste vlucht duurt ongeveer drie uur en gaat vlekkeloos. We zitten aan de linkerkant, al snel wordt omgeroepen dat we Bryce Canyon passeren. De mensen aan de rechterkant hebben zicht op de Grand Canyon. In drie uur leggen we de afstand af waar we met de camper drie weken over hebben gedaan. Na de landing in Minneapolis zoeken we op de borden naar de gate voor de vlucht naar Amsterdam en dan maken we vaart. Bij de gate zijn ze al begonnen met boarden en we kunnen zo door het volgende toestel in. Ook deze vlucht wordt door Delta Airlines uitgevoerd, dit keer met een groter toestel. We zitten helemaal in de staart, verder naar voren waren geen stoelen vrij. Het is een nachtvlucht en nadat we wat te eten hebben gehad gaat in het toestel het licht uit om de passagiers te gelegenheid te geven te gaan slapen. In het middenpad zit een groep meiden (ong. 30) van een jaar of 16 uit Engeland, die hebben geen slaap nodig en gedurende de ruim acht uur die de vlucht duurt heeft er altijd wel één de slappe lach. Van slapen komt dus niks.

Als we boven Nova Scotia vliegen meldt de gezagvoerder zich. Hij wil dat we allemaal gaan zitten met de gordels strak om. Ook de bemanning moet in de stoelen. Zijn bericht: we are expecting severe to moderate turbulence' maakt me niet echt vrolijk. We zitten uren mee te schudden, de piloten doen er alles aan om het slechte weer te ontwijken, het is constant klimmen of dalen. Het is een enerverende reis maar we komen keurig op tijd aan op Schiphol. Onze koffers komen vlot, ook de handbagage met de fototoestellen. We gaan door/langs de douane, kopen kaartjes voor de trein en gaan met een flinke beker cappuccino op weg voor het laatste deel van onze reis.

Om half twee zitten we thuis op de bank en beseffen we dat onze reis er weer op zit. Een reis door een deels onbekend stuk Amerika, deels langs en door bekende Nationale Parken. Een reis met enorme contrasten, van de drukte in Chicago en Las Vegas en de absolute rust en leegte van The Plains. Van de 6 baans snelweg door de vlaktes en de smalle bergwegen zonder vangrail. Van de giga campers met een auto op een aanhanger tot de zwervers op een stukje karton. Van min zeven overdag naar plus dertig en alles daartussen in, met sneeuw- en zandstormen, met heel erg veel wind en heel erg weinig regen (1x 's nachts een bui). En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Samenvattend hebben we vooral weer veel genoten van deze reis, was het erg gezellig samen en hadden we deze camper wel mee terug willen nemen.

Dank aan alle trouwe lezers, leuk om te horen hoeveel mensen mee reizen via het weblog. Dank ook voor alle reacties bij de verhalen. Wat ons betreft: graag tot een volgende keer.