Naar Vestre Jakobselv en nog wat verder

Allereerst hebben we vandaag de naam van deze reis gewijzigd. Van Nordkappen naar Finnmarken. Het blijkt namelijk veel meer te zijn dan een reis naar de Noordkaap en weer terug. We zitten in een tot voor gisteren voor ons totaal onbekend deel van Noorwegen waar we zo blij zijn dat dit onderdeel van de inspectie is. Want anders waren we hier nooit naar toe gereden.

Dat was de inleiding, nu het verhaal van vandaag. We hebben rond tien uur de bult beklommen met auto en caravan om de straat op te rijden en onze route naar het oosten weer op te pakken. We rijden op weg 98. De man gisteren bij de receptie in Mehamn vertelde dat een paar mijl (daar heb je ze weer, van die Noorse) een hele slechte weg zou zijn. Daar lijkt het de eerste 25 kilometer helemaal niet op. De weg is prachtig, het is miezerig en maar een paar graden boven nul maar het is genieten. Kale bulten, geen bomen, soms wat struiken of alleen mos, veel sneeuw en nog grotendeels bevroren meren. Als dit een blog met geluid zou zijn dan zouden jullie vooral 'wow' horen. We zien weer heel veel kuddes rendieren, die blijven leuk om naar te kijken en als de weg niet net onoverzichtelijk is dan blijven we ook even staan om te kijken. We hebben tenslotte geen haast! Als we een vos ontdekken is voor ons de dag al goed en dan is het nog niet eens elf uur. Geweldig om gewoon te kijken en de vos ongestoord 'zijn ding te zien doen'.

De man gisteren had zeker gelijk. De weg kent hele slechte stukken maar het is niet druk en we doen heel rustig aan. Het zijn maar 87 kilometer tussen start en finish vandaag. Als we bij Tana Bru de bewoonde wereld weer inrijden zien we al snel de camping liggen. Er is een hotel bij en winkels op loopafstand. En naast de camping is een zilversmid met winkel, het ziet er zeer aantrekkelijk uit. Erik gaan zich melden bij de receptie en komt vrij vlot weer naar buiten. Het is niet de goede camping. Deze heet Tana hotel & camping en wij moeten Tana camping & motel hebben. Tsjaa, wie verwacht nou zoiets. We moeten de brug over en dan rechts af en dan nog een paar kilometer doorrijden. Niks op loopafstand van de winkels dus helaas.

We vinden de camping, draaien er heel voorzichtig op want de toegangspoort is wat aan de smalle kant en dan gaat Erik zich hier melden. Dit is wel de goeie camping en de jonge eigenaar heeft bij voorkeur nu tijd voor ons. Geen probleem, we wilden eigenlijk een nacht blijven staan maar om de een of andere reden is dit niet 'onze camping'. We gaan binnen de papieren door, maken onze ronde buiten en rijden dan nog een stukje door naar een camping nog iets verder naar het oosten. We komen nu op echt onbekend terrein. Bij Varangerfjord is er een splitsing naar Kirkenes of Vestre Jakobselv en dat laatste is waar we de tweede camping voor vandaag kunnen vinden.

Zowaar is er een bemande receptie en ook hier is er tijd om te controleren. We worden in een soort huiskamer uitgenodigd en dan lopen we de onderdelen na. De eigenaar moet af en toe bijspringen bij de receptie want de juffrouw is er vandaag voor het eerst. We horen dat veel vogelliefhebbers (in de zin van vogels bekijken, niet van vogels eten) hier naar toe komen want hier schijnen uitzonderlijke soorten rond te vliegen. De eigenaar vraagt ons naar onze plannen voor vandaag en adviseert, als we tijd hebben, om naar Hamningberg te rijden. Daar hadden we al wat over gelezen en omdat nu de weg weer open is, gaan we daar naar toe. De caravan blijft achter op de camping want het laatste deel van de weg schijnt smal te zijn.

De route gaat langs de kust naar het noorden, via plaatsen als Vardø en
Vadsø. De weg langs zee is zeer afwisselend, we zien grazende schapen op groene weiden, rendieren op bruin mos, arenden op rotsen aan zee en af en toe een groepje huizen, kleurrijk of verveloos. Op zo'n 30 kilometer voor ons eindpunt staat een bord met waarschuwingen en een slagboom. Die is vandaag open, Hamningberg is onbereikbaar in de winter en alleen 's zomers wonen er wat mensen. In de tweede Wereldoorlog hebben de Duitsers hier langs de kust veel gebombardeerd maar Hamningberg schijnt niet geraakt te zijn. De weg is meestal niet breder dan 3 meter en behoorlijk onoverzichtelijk. Daarom is het advies heel langzaam te rijden want ook al lijkt het een eenrichtingsweg, het is het niet. We rijden tussen hoge wanden van zwarte rotsen, langs verlaten witte zandstranden (het is maar 4 graden) en komen dan uiteindelijk aan in Hamningberg. We rijden tot aan het eind, natuurlijk, en dan moeten we draaien. En het hele stuk weer terug. Saai wordt het geen moment.

We rijden door tot Vardø, ergens heb ik gelezen of gezien dat hier een oude vesting is en daar gaan we naar op zoek. Lang hoeven we niet te zoeken want zodra we uit de tunnel komen, Vardø ligt op een eiland, zien we al borden die de weg wijzen naar de Festning. Deze stervormige vesting is in 1733 al gebouwd. Je vraagt je af waarom ze hier, zo afgelegen van de rest van Europa in vredesnaam een vesting nodig hadden maar als we de informatie in de huisjes goed begrijpen is het hier regelmatig onrustig geweest en zijn er kanonnen uit meerdere periodes te bekijken. We doen entreegeld in een brievenbus en maken een rondje over het terrein. Het is een lange dag met heel veel indrukken en we hebben nog niet gegeten. Met de app van Foursquare komen we uit bij ABC Thai. Aan de buitenkant niet direct een geweldige uitstraling maar we gaan gewoon naar binnen en zien wel wat het wordt. Dat is weer de goede instelling want de bediening is vriendelijk en duidelijk Thais. We mogen koffie en thee pakken zoveel we willen en de menukaart heeft naast de namen van de gerechten ook foto's zodat we 'beeld krijgen'. Als het eten wordt gebracht ziet het er nog beter uit dan op de foto's! En het smaakt ontzettend goed. Erik heeft gefrituurd varkensvlees en ik heb kip met curry en kokosmelk. We bedanken de kokkin en ze glundert van oor tot oor.

Daarna is het nog ruim een uur naar de camping. En dat wordt nog iets langer omdat ik op een stroomdraad langs de weg een uil zie zitten. Ik heb nog nooit in het echt een uil gezien dus draait Erik en rijdt terug. De uil zit er nog, het is echt een echte, en hij/zij gunt ons tijd om wat foto's te maken. Dat is een geweldige afsluiting van de dag, het was een lange dag (we zijn om 23.00u terug bij de caravan) maar het was het waard van begin tot eind.

Nu nog even verhaal plaatsen en wat foto's erbij en dan kunnen de rolgordijnen en onze luiken dicht.
Trusten weer!