Naar Tana Bru

Gisteravond waren we laat terug in de caravan en voor we de foto's hadden bekeken en het verslag hadden geplaatst was het al dinsdag. Gelukkig hoefden we vanochtend niet de wekker te zetten. Met regen, harde wind en zon in de afwisseling maar soms ook tegelijk zijn we na de koffie vertrokken vanaf de camping in Vestre Jakobselv.

Een quote bij de plaatselijke basisschool:
I love to learn but i hate to be taught! Dat vind ik nou stoer om op het schoolplein op een bord te schilderen zodat iedereen het kan lezen.

en zelf bedacht onderweg:
Reizen kost geld maar het maakt je rijker............

Goed, en dan nu over tot de orde van de dag. Zoals gezegd zijn we op pad met regen en zon en soms ook hagel. De temperatuur zakt tot drie graden maar door de harde wind lijkt het veel kouder. We stoppen in Varangerbotn om het Sami museum te bekijken. Er zijn drie tentoonstellingen en even denken we een vierde te hebben gespot maar dat blijkt een speelhal voor kinderen te zijn. Erik zat al bijna op de klimmuur.

We rijden verder naar Tana Bru, daar zijn we gisteren per vergissing bij een camping geland die niet in ons lijstje te bezoeken campings staat maar gezien de ligging (winkels e.d.) en het vlakke terrein gaan we hier vandaag overnachten. We krijgen plaats 19 toegewezen maar daar staat al iemand. Dan nemen wij wel 20. De caravan wordt afgekoppeld, op de poten gezet en aan de stroom aangesloten. En dan merken we als we ons hebben geinstalleerd voor een kop thee dat we geen stroom hebben. Erik checkt nog een keer de stekker en aansluiting maar helaas, geen spanning. De mevrouw van de receptie komt ernaar kijken maar van kijken wordt het ook niet beter. Dus krijgen we een andere plek, dat betekent poten weer indraaien, stroomkabel opruimen, aankoppelen en verhuizen naar een veld verderop. We mogen op nummer 13, ongeveer dan want we moeten tussen twee caravans in die beiden onbewoond zijn. Waarschijnlijk van langkampeerders en omdat het dinsdag is zullen die niet komen. We staan snel waterpas, de poten kunnen weer uit en de stroom kan er aan. En dan kunnen we aan de thee.

Daarna pakken we de ACSI spullen in, leggen de fototoestellen schietklaar op de achterbank, pakken jassen en handschoenen en dan zijn we klaar voor de volgende camping controle. Daarvoor moeten we naar Berlevåg, dat is zo'n 135 kilometer naar het noorden. Jawel, dat is de afstand naar de klein maar fijn camping met maximaal 20 plekken, idyllisch gelegen in het hele hoge noorden. Volgens een collega inspecteur is de route surrealistisch en gaan we rijden door een maanlandschap. Dat vinden wij altijd een lastige want op de maan zijn we niet geweest (hahaha) maar feit is dat de route grotendeels door zeer verlaten land loopt, we zien zelfs vrijwel geen rendieren, wel veel vogels (vooral meeuwen in allerlei soorten en maten). Het weer is allesbehalve surrealistisch, we hebben zon en sneeuw, regen en hagel en daarbij continu storm. We stoppen vaak voor een foto maar als het even kan blijven we in de auto zitten met een raam naar beneden en dan heel snel foto maken en het raam weer dicht. Want jeetje wat is het koud. Op het dieptepunt qua temperatuur zitten we op 1.5 graden boven nul.

De campingeigenaar is aanwezig en zet eerst espresso voor Erik en thee voor mij. Het is een erg aardige man die trots is op zijn klein en fijne bedrijf (de ACSI gids is de KFK gids=klein en fijn). Zijn camping is net weer open, het seizoen hier is erg kort. Berlevåg is wel het hele jaar bereikbaar maar in de maanden dat er sneeuw ligt kun je er alleen komen door aan te sluiten bij een colonne. Dat betekent dat er iedere dag op vaste tijden een groep auto's naar het dorp rijdt, in colonne dus en op vaste tijden gaat er een colonne het dorp uit. Dat is voor de veiligheid maar ook voor de sneeuwploegen, zo hoeven ze geen twee banen open te houden. Dat het lastig rijden zal zijn in de winter verbaasd ons niets, het is vandaag tijdens sneeuwbuien al heel rustig aan doen.

Na het gesprek doen we nog een rondje door het dorp, met de auto en daarna rijden we nog richting vliegveld. Daar vlakbij ligt namelijk een cache en we willen die graag vinden zodat we op onze wereldkaart van geocaching ook hier op deze hoge punt een smilie hebben. Gelukkig vinden we het bakje snel, kunnen we een beetje uit de wind onze naam bijschrijven in het log en daarna sprinten we terug naar de auto. De stoelverwarming gaat aan op stand 3 (dat is max.) en dan beginnen we aan de terugreis van dus weer ruim 135 kilometer naar de caravan in Tana Bru.

Om 21.00u zijn we terug in de caravan en maken we snel wat te eten. We hadden eigenlijk in Berlevåg willen eten maar het enige restaurant dat er zit heeft op dit moment geen eigenaar dus dat plan ging niet door. Vandaag dus weer een laat verslag, terwijl hier de natte sneeuw naast en op de caravan dwarrelt.

groeten van ons!