Naar Qualicum Bay

Na de regen vannacht is het droog als we de gordijnen open schuiven. Helaas niet zoals voorgaande dagen een zonnetje door de dakramen, het ziet er koud uit buiten. De bewolking hangt laag tussen de bergen, het is een prima dag om te gaan verkassen. De TomTom wordt ingesteld op Qualicum Bay, een plaats aan de oostkust van Vancouver Island op zo’n 50km ten noorden van Nanaimo waar onze reis vorige week vrijdag begon. De reisverslagen van drie dagen zijn geplaatst maar het is niet gelukt om er foto’s bij te uploaden. Dat gaan we onderweg proberen bij een McDonald of een andere koffie shop met wifi. Rond half tien rijden we weg van de camping en een paar minuten later rijden we het terrein op van een sportcentrum. Hier kunnen we onze afvalwatertanks legen.
Duncan is de eerste plaats van betekenis en daar zijn we al snel. We komen echter uit ten noorden van de stad en daardoor moeten we de koffiestop nog even uitstellen. Dat is ook geen punt want we zijn nog geen half uur onderweg. Bij Ladiesmith (=plaats) zien we van verre een grote M en daarvoor draaien we van de Trans Canada Highway af. Eerst nog even tanken en dan parkeren op een speciale RV parking spot recht tegenover de Mac. Binnen is het erg druk, allemaal grijze hoofden aan de tafeltjes voor het raam, druk met elkaar in gesprek of druk met het lezen van een krant. Het is reclameweek voor de gewone koffie, die kost nu maar $1, of dat de reden is voor deze drukte? In de camper starten we de laptop op en dan blijkt dat we dichtbij genoeg staan om de wifi van de Mac te gebruiken. Dat is handig! Erik gaat binnen in de rij voor cappuccino en ik ga aan de slag om foto’s bij te plaatsen, mail te lezen en nieuws binnen te halen. Als we aan de koffie zitten komt in eens de regen met bakken uit de lucht en binnen de kortste keren staat het parkeerterrein en de Highway blank. Dan maar een iets langere pauze en we smeren brood voor bij de koffie. Als het weer droog is en de foto’s zijn geplaatst gaan we nog even boodschappen doen bij een ‘Save-on-foods’, dat is een wel erg aantrekkelijke naam voor een supermarkt. Bij de kassa vraagt de mevrouw of we uit Duitsland of Nederland komen en als we zeggen Nederland dan vraagt ze uit welk deel. Ze vertelt dat haar meisjesnaam Harkema is en als ik zeg dat de familie dan vast uit Friesland komt dan klopt dat inderdaad. Zo geweldig hoe snel je hier een leuk gesprek kunt hebben, Louise Harkema zegt dat als we tijd hebben we naar Alert Bay moeten gaan, een eiland met veel kunst en cultuur van de First Nation. Klinkt goed, schrijven we op, altijd goed die insider tips.
Terug in de camper ruimen we de boodschappen op, zetten de koffer met fototoestellen weer tussen de voorstoelen, checken nog even of er echt niets achter de camper staat zodat Erik een paar meter achteruit kan rijden en dan gaat het weer richting Trans Canada Highway. En dan gebeurt bij de eerste bocht wat ik volgens mij pas heb geschreven: de koelkast deur vliegt open en de inhoud vliegt eruit. Gelukkig blijft de aangebroken kilobak met yoghurt nog in de koelkast staan want dat had me een puinhoop gegeven! Erik kan niet stoppen en ik gesp de gordel los om zo snel mogelijk de boel weer in te laden en de deur goed dicht te drukken. Tsja, tot nu toe altijd gecontroleerd voor vertrek maar nu nog aan de klets over mevrouw Harkema en de doos met 50 mini marsjes, twix en snickers (en de korting) dat we het zijn vergeten. Ach, de traditie blijft zo wel in stand, meestal gebeurt het maar één keer per vakantie.

Als we in de buurt van Nanaimo komen, herinner ik me een bord van een Fish Hatchery, een soort viskwekerij. We blijken vlakbij de afrit te zitten en omdat we ook vandaag niets moeten slaan we af op zoek naar de kwekerij. Na een paar honderd meter zandweg (en dus veel schudden en lawaai in de camper) komen we voor een hek met daarachter wat gebouwen. Parkeren moet buiten het hek, er staat verder geen enkele auto. Het maakt eerlijk gezegd een beetje een vervallen indruk maar we gaan toch maar even kijken. Er zijn drie grote bakken waar hele kleine zalmpjes in zitten, maar een paar centimeter groot. In de eerste bak wordt water omhoog gespoten en daar springen de minivisjes vrolijk in het rond. Het is een beetje een lachwekkend gezicht. Als dit het is??? Op een bord wordt aangegeven dat het wandelpad glad kan zijn en dat men waakzaam moet zijn voor beren. We gaan een stukje het pad op en dan zien we heel wat grotere zalmen in een beek naast het pad zwemmen, tegen de stroom in en over keien om naar een hoger gelegen deel te komen. Ze zijn zo dichtbij dat we ze zouden kunnen aanraken, maar dat doen we natuurlijk niet. We zijn eerst veel te verbaasd over de maat van deze vissen en over hoe dichtbij ze zijn. Volkomen onverwacht na die mini’s in de bakken, we dachten dat dat het was….. We lopen nog een stukje verder over het pad en omdat we net het bord met de waarschuwing voor de beren zijn gepasseerd, staan we direct stil als we een soort schreeuw horen. Iets maakt een alarmerend geluid. Het blijkt een otter te zijn die zijn familie waarschuwt voor naderend onheil, wij dus. We blijven heel stil staan en dan lijkt het erop dat zij zich veilig voelen. Wat een schitterend gezicht en wat een geluk om dit te mogen zien: we staan te kijken naar een stuk of zes otters die aan het ravotten zijn in het water en op de kant. Af en toe staat er eentje ons in de gaten te houden. We voelen ons zeer bevoorrecht, alsof we naar tv kijken, wat bijzonder om dit van zo dichtbij te mogen zien. De filmpjes zijn echt erg leuk en we zullen proberen er wat van te plaatsen. Deze plek is echt een aanrader, op nog geen 500 meter hemelsbreed van de Trans Canada Highway dit stukje oerbos met beek met zalmen en otters. En oh ja, geen beer gezien.

Dat het ondertussen weer was gaan regenen was ons niet opgevallen. Maakt ons ook helemaal niet uit. En dat het als we weer verder rijden nog veel harder gaat regenen maakt ook niet uit. Deze dag is al geslaagd. Ten noorden van Nanaimo ligt Parksville en daar kunnen we ‘overstappen’ van wegnummer 19 naar de 19A, die ligt dichter bij de kust en is dus mooier om te rijden. Haast hebben we niet dus kiezen we voor de toeristische route. Bij Qualicum Beach stoppen we bij een Visitor’s Centre voor informatie over campings en de meneer achter de balie adviseert de eerst volgende aan de linkerkant. Oh en hij is vorig jaar in Nederland geweest, geweldig land, hij was in Amsterdam, Rotterdam en Volendam. Hier vraagt echt iedereen ‘where are you from’ en meestal kennen ze ook wel iemand in Nederland. Maar goed, terug naar het camping zoeken, de eerste camping links ligt weliswaar op loopafstand van het stadje maar midden in een heel donker bos. Met de voorspelde regen en kou is ons dat te donker en we rijden verder. Zo komen we terecht in Qualicum Bay op een campground van de First Nation, de oorspronkelijke bewoners. Bij de receptie zit niemand en daarom rijden we rustig een rondje over de camping op zoek naar een plek. De camping ligt direct aan zee, er staan wat enorme 5th-wheels (soort caravan) maar er is nog een plek vrij die er redelijk vlak uitziet. Zo staan we om 15.30u weer op de eerste rang aan zee, dit keer met de achterkant ingeparkeerd en komt de zon er weer door. Water en electra hebben we op de plek maar helaas geen wifi, het verhaal zal dus met vertraging worden geplaatst. Wel een goede reden om morgen ergens een kop koffie te gaan drinken.

Vanochtend bij de Mac hebben we voor dit gebied geocaches ingeladen. Om half vijf hangen we de rugzakken om en gaan we op pad voor een wandeling langs de kust, op zoek naar wat caches. Als we het terrein af willen zien we dat de receptie open is en dus gaan we eerst aanmelden en betalen. Anderhalf uur later zijn we terug bij de camper, twee caches hebben we gevonden en vijf kilometer hebben we gelopen. Onze horloges zijn blij met ons, doel voor de dag is weer gehaald.