Vik i Myrdal

Tegen tien uur gisteravond hebben we het licht(je) in de tent uitgedaan. In IJslandse tijd dus, in Nederland was het dan bijna middernacht. Het was wennen aan de omgevingsgeluiden, een enorme waterval in het dorp, auto’s op de weg langs de camping en verder een indrukwekkende stilte. Ook dat is soms wennen. En natuurlijk was het wennen aan het liggen op een luchtbed en vooral ingepakt liggen in een slaapzak. Het werd al snel kouder en de slaapzak ging tot boven de oren. Het tentje past precies: de twee luchtbedden liggen er klem in. Schoenen blijven in de kleine ruimte tussen binnen- en buitentent. De kleren gaan aan het voeteneind in de slaapzak of in het kussensloop. Inderdaad, even wennen.

Om half vier vannacht gebeurde waar ik al bang voor was: ik moest echt naar de wc….. Jas aan, schoenen aan en dan rits open en naar buiten in de koude IJslandse nacht. Eerst nog de bril opgezocht en opgezet. Daardoor zag ik groene flarden in de lucht, een heel klein beetje Noorderlicht. Dat was geluk hebben. Ik kon niet voorkomen dat Erik wakker werd van mijn ‘ gedoe’ dus hij moest even later ook de tent uit. En zie het dan maar weer eens warm te krijgen. Dit keer geen trui in het kussen maar aangetrokken en dat was een goed plan. Om negen uur zijn we opgestaan, de zon scheen en de lucht was koud maar mooi blauw. De tent afbreken gaat nog iets sneller dan opzetten, de luchtbedden leeg laten lopen is helemaal een fluitje van een cent. Fijn om het hele boeltje droog in te kunnen pakken. In de gezamenlijke keuken hebben we thee en koffie gezet voor onderweg en daarna waren we er klaar voor.

Onze route brengt ons eerst naar Urridafoss, een waterval dicht bij weg nummer 1. Die hebben we jaren geleden bij toeval ontdekt en daar toen een geocache achter gelaten. Die moet nu worden vervangen want er is een wandelpad aangelegd en onze container ligt nu achter paaltjes met touw daartussen wat zoveel betekent als “verboden toegang”. Het is druk bij de waterval (twee auto’s) en we wachten op een rustig moment. Ter camouflage maken we foto’s, net als de andere toeristen. We vinden een mooi plekje en verstoppen daar een plastic bakje met logboek. Erik gaat naar de auto om de koffie en thee te halen en ik zie een moeder die haar zoontje over het touw stuurt naar een bult stenen. Het jochie zit te zoeken, naar onze oude cache. Ik vertel ze van de nieuwe plek en voordat Erik terug is met de thermosflessen zijn er al twee logs in het boekje geschreven. Leuk moment!

Onderweg halen we brood en beleg en dan slaan we van ringweg 1 af. We rijden naar Gluggafoss, een waterval die ook niet in de meeste reisgidsen te vinden is. De zon schijnt nog steeds en voor we naar de waterval lopen bezetten we eerst een picknicktafel voor onze lunch. Niet verkeerd met dat uitzicht. Als we het halve brood op hebben pakken we de rugzakken uit de auto en lopen naar de waterval. Die is zeer indrukwekkend een combi van een hoge vrije val en dan een drietal kleinere watervallen. De regenbogen die af en toe tevoorschijn komen maken het helemaal af.

Dan op naar de volgende vooraf thuis uitgezochte halte: een canyon met een vreselijk moeilijke naam. Die zal ik nog wel een keer opzoeken. We rijden voorbij Seljalandsfoss waar de bijzonderheid is dat je achter de watermassa langs kunt lopen over een smal paadje. We herkennen de waterval van een afstand maar verbazen ons over de andere veranderingen. Er is een enorm parkeerterrein gebouwd, er staan lange rijen voor toiletgebouwen en er is een cafetaria. En het parkeerterrein staat vol met bussen en gewone auto’s. Daar rijden wij dus voorbij, 500 meter verderop parkeren we langs de weg en dan gaan we op weg naar een canyon. Dankzij geocaching hebben we de plek gevonden. We gaan door een smalle kloof, huppen van steen op steen en proberen niet in het water te stappen. Na ongeveer dertig meter komen we in een grote ‘ ruimte’ (soort grot zonder dak) en in een nevel van de waterval staan we met open mond omhoog te kijken. Heel verfrissend. De grootste uitdaging is om een foto te maken terwijl het toestel en de lens een beetje droog blijft. Dat lukt best goed.

We rijden terug naar de ringweg en gaan op zoek naar een weg naar links die Rauhvellirvegur heet. Helaas kent onze navigatie vrijwel geen zijweggetjes en ook straatnaambordjes worden hier niet gebruikt. We slaan af als we een bordje zien naar een paar boerderijen in de verte waarvan de naam lijkt op wat we zoeken. We rijden door tot het grindpad ophoudt. Parkeren de auto tussen andere auto’s, pakken handdoeken, zwemkleding en rugzakken en dan lopen we een kilometer naar een tip van een `IJslander: Seljavallalaug is een zwembad gebouwd in 1923 en sindsdien niet gerenoveerd. Het ligt midden tussen de bergen op een plek waar heet water uit de grond komt. Er is een gebouwtje met drie ruimtes waar je je kunt omkleden, dat is de enige luxe. Het water is lekker warm, mooi groen en er zitten ook groene sliertjes in………alg. Een soort van Green Lagoon. We blijven even dobberen tot er bewolking op komt zetten. Als we terug zijn bij de auto begint het te regenen. Gelukkig komt later ook de zon weer tevoorschijn.

We maken nog een stop voor we naar de volgende camping rijden. Bij Reynisverfi zouden we met heel veel geluk papegaaiduikers kunnen zien. Als die er niet zijn is er in ieder geval het mooie zwarte keien strand en het zicht op Dyrholaey. Ook hier herkennen we het bijna niet. Een enorm parkeerterrein, ook nu weer vol auto’s en bussen en een cafetaria. Er staat veel wind en de golven zijn groot. Het strand is hier gevaarlijk door stromingen en dergelijke en het staat vol waarschuwingsborden. Op de rotsen wordt een bruidspaar gefotografeerd te midden van hordes meekijkende toeristen. Helaas geen papegaaiduikers gezien maar wel genoten van water, zon en natuurgeweld.

Om half zes zijn we in Vik i Myrdal op de camping. Een plek is snel geregeld en ook de tent staat snel. Na het eten gaan we in de gemeenschappelijke ruimte zitten waar we kunnen internetten en stroom kunnen ‘ tappen’ . Het is vrij vol dus we schuiven bij twee anderen aan. Overal staan campinggasstelletjes op de tafels en iedereen maakt zijn eigen maaltijd. Er klinkt geroezemoes in veel verschillende talen. Het is hier lekker warm en het meeste eten ruikt niet verkeerd. Leuk om te zien wat een variatie aan mensen hier kampeert en rond reist. We zijn net niet helemaal de oudsten, er zitten er nog twee die zeker weten ouder zijn.

Internet is traag, daardoor nog geen foto’s. We zijn al blij als het verhaal geplaatst kan worden.